Κάννες: μια επανάσταση γυρισμένη με iPhone!
2014-05-21 12:17:51
Στο συγκλονιστικό «Ασημένιο Νερό, Αυτο-Πορτρέτο της Συρίας» («Silvered Water, Syria Self Portrait»), το μόνο αραβικό φιλμ στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, οι ιστορίες φρίκης, βίας και θανάτου που διαδραματίστηκαν στη Συρία αποτυπώνονται από τα κινητά τηλέφωνα 1.001 ανδρών και γυναικών.
Στο συγκλονιστικό «Ασημένιο Νερό, Αυτο-Πορτρέτο της Συρίας» («Silvered Water, Syria Self Portrait»), το μόνο αραβικό φιλμ στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, οι ιστορίες φρίκης, βίας και θανάτου που διαδραματίστηκαν στη Συρία αποτυπώνονται από τα κινητά τηλέφωνα 1.001 ανδρών και γυναικών.
«Για τους πάντες, οι πορείες διαμαρτυρίας ενάντια στο καθεστώς του Μπασάρ αλ-Ασάντ ήταν μία έκρηξη κινηματογράφησης«, λέει ο σκηνοθέτης Οσάμα Μοχάμεντ. «Οι άνθρωποι φώναζαν 'Ελευθερία! Ελευθερία!' και το κινηματογραφούσαν ταυτόχρονα. Ήταν μια επανάσταση του σινεμά, των εικόνων, της έκφρασης».
Οι εικόνες, όμως, έρχονται και από την άλλη πλευρά: τα κινητά τηλέφωνα ορισμένων μελών των στρατιωτικών δυνάμεων. Οι σοκαριστικές σκηνές βασανισμού που ανοίγουν την ταινία, γυρίστηκαν «σε μια μορφή ξεκάθαρης επανάστασης» είτε από έναν στρατιώτη είτε από έναν πράκτορα μυστικών υπηρεσιών.
Ο 60χρονος Μοχάμεντ ζει εξόριστος στο Παρίσι από το 2011 όπου μετακόμισε μετά την πολύ δημόσια επίθεσή του ενάντια στο συριακό καθεστώς σε ντιμπέιτ του Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών - η επιστροφή του δεν ήταν πια ασφαλής.
H Βίαμ Σιμάφ Μπεντιρχάν ξεσπά σε κλάματα, ενώ οι θεατές της προβολής τής χαρίζουν ένα παρατεταμένο standing ovation για την γενναιότητά της
Ο Μοχάμεντ έδινε οδηγίες στους συνεργάτες τους στο τι να κινηματογραφήσουν από το Παρίσι, ενώ συνάντησε για πρώτη φορά την συν-σκηνοθέτη της ταινίας του, Βίαμ Σιμάφ Μπεντιρχάν, αφού η θαρραλέα Σύρια δασκάλα, που συντόνισε και καθοδήγησε την συγκέντρωση του υλικού, κατάφερε τελικά να βγει από τη Συρία και να έρθει στις Κάννες για να ζήσει την συγκλονισμένη αντίδραση του κοινού της προβολής και να εισπράξει το έντονο χειροκρότημά τους.
Ο Μοχάμεντ δήλωσε ότι ήθελε να περιγράψει αντικειμενικά και εκ των έσω το πώς ξετυλίγονταν τα γεγονότα, σε μια χώρα που χαρακτηρίζεται ως η «χώρα των δολοφονημένων κινηματογραφιστών» αφού οποιοσδήποτε με κάμερα, θεωρείται στόχος των ελεύθερων σκοπευτών, και να υπογραμμίσει την μεγαλύτερη, κατά εκείνον, τραγωδία, «την κατάσταση των στρατιωτών, γιατί κάθε ένας από αυτούς είναι πιθανότατα ένας σκλάβος, ή ένας μάρτυρας, αν δεν υπακούσει.»
