«Η πιο προκλητική ταινία της χρονιάς»: Το «Queer» στο cover story του Variety

Δεν ξέρω καν αν ο περίφημος εκδότης-ξεβλαχευτής της νεοελλάδας θα είχε εξώφυλλο πηχυαίο τίτλο περί του σπέρματος στα εναρκτήρια credits μιας ταινίας. Ακόμα περισσότερο αν θα υπήρχε τόση πολλή ενασχόληση με τα σεξοκαρυκεύματα μιας ταινίας που, όπως επιμένει ας πούμε ο Ντάνιελ Κρεγκ, είναι για την αγάπη και τον δεσμό δύο ανθρώπων.

Μην παρεξηγηθώ βέβαια, δεν υπάρχει η παραμικρή ενόχληση περί του σεξ καθαυτού. Είναι που ενώ έχεις τους δύο πρωταγωνιστές - και περιστασιακά ακούγεται και ο δημιουργός, Λούκα Γκουαντανίνο - και υπάρχει ένα περίβλημα και ένα υπόβαθρο να κουβεντιαστεί το περιεχόμενο και η καταγωγή μιας ταινίας, η συζήτηση εμμένει στους στρέιτ ηθοποιούς-γκέι χαρακτήρες, στα ροδάκινα του Σαλαμέ, τις χορογραφίες των ερωτικών σκηνών, το πόσο πειστικές είναι, τα σωματικά υγρά που τις περιλούζουν, δώστου και easter egg το σπέρμα, δώστου και μνείες στο «Brokeback Mountain», ή την GenZ που δεν ξέρουμε πόσο αρέσκεται να βλέπει σεξ στις ταινίες (δεν αρέσκεται, λένε οι έρευνες, δεν ξερουμε αν αρέσκεται και στο σεξ γενικώς), ή στο πόσο...Κλαρκ Κεντ είναι ο Ντρου Στάρκι, αλλά και πώς θα κοκκίνιζε η DC με το «Queer». Δεν είναι λίγο κάπως όλα αυτά;

Τέλος πάντων, δεν λένε ΜΟΝΟ αυτά. Οι δυο τους είναι άνετοι - αν και ο Κρεγκ, προσωπικά μιλώντας, βγάζει μια ψευτο-cool πόζα τύπου «δεν θυμάμαι πόσα Μποντ έκανα», άσε ρε φίλε - φαίνεται να είχαν και να έπλασαν χημεία στην διάδρασή τους, ενώ λέγονται διάφορα για τα screen tests, και για τον τρόπο δουλειάς του Γκουαντανίνο. Ο οποίο λες και δεν το φανταζόμασταν δουλεύει τάχιστα και παραδίδει έγκαιρα, αλλά έχει και το συνήθειο να ρωτάει τους πάντες πώς τους φαίνεται το σενάριο. Όπως προτιμά κανείς. Του Κρεγκ του φαίνεται «δημοκρατικό» αυτό. Λες και οι ταινίες είναι άσκηση υγείας πολιτεύματος. 

Κι επειδή εσείς ως ενδιαφερόμενοι θα τα διαβάσετε όλα εδώ, εγώ να μείνω στην ιλαρή λογική του Variety να διαλέγει και να αναδεικνύει δημιουργούς, όταν αναφέρει παράδειγμα διπλής χρονιάς δημιουργού (όπως κάνει δηλαδή φέτος ο Λούκα Γκουαντανίνο) τον Στίβεν Σόντερμπεργκ του 2000 - με τα καθόλα αξιόλογα «Έριν Μπρόκοβιτς» και «Traffic». Ο Σπίλμπεργκ και ο Ίστγουντ είναι πολύ γέροι, φαίνεται. Όταν όμως δεις, εσύ αμερικανικό Variety, τι έκαναν ακόμα πιο πρόσφατα από τον Σόντερμπεργκ (ή και ο Βιλνέβ, βέβαια), λίγη cinematic αιδημοσύνη δεν θα βλάψει.

Τέλος πάντων, αυτό είναι το άρθρο. Πόσα κιλά έχασε ο ένας, πλάκα που δεν ξέρει ο ένας ότι δεν βγήκε το 2o «Knives Out» στις αίθουσες, ο star-making Γκουαντανίνο, η ασχετσύνη πολλών σκηνοθετών με τις σκηνές σεξ (λέει ο Κρεγκ), τελικά σχεδόν όπου και να πέσεις πολύ το λάδι, τίποτα η τηγανίτα. Κι αν ο ειδικός κινηματογραφικός Τύπος δεν μιλά για το σινεμά, τους τρόπους, τις διεργασίες και το τι έχει να πει, η κουλτούρα μιας κοτζάμ τέχνης υπολείπεται.