Η Έμιλι Μπλαντ έχει γενέθλια και εμείς την γιορτάζουμε με μια αναδρομή στις σημαντικότερες στιγμές της φιλμογραφίας της.
Τα σαράντα κλείνει σήμερα η βρετανίδα Έμιλι Μπλαντ. Ευρισκόμενη εδώ και χρόνια στην εμπροσθοφυλακή της βρετανικής υποκριτικής, η Μπλαντ επιλέγει κατά κύριο λόγο πρωταγωνιστικά οχήματα εμπορικού προσανατολισμού, γεγονός που της έχει στοιχίσει λίγο σε ακαδημαϊκή αναγνώριση, μα της έχει χαρίσει κάτι παραπάνω σε αναγνωρισιμότητα. Φταίει και που στάθηκε άτυχη στα λιγοστά οσκαρικά της στοιχήματα, όπως το «Κορίτσι του Τρένου» (The Girl on the Train, 2016) – δεν είναι όλοι Ντέιβιντ Φίντσερ να πάρουν ένα trash μυθιστόρημα και να μετατρέψουν τον άνθρακα σε θησαυρό.
Δεν πειράζει, μικρή είναι ακόμα, με αυτούς τους ρυθμούς θα έρθει και η οσκαρική επιβράβευση, φταίνε ο ψυχαναγκασμός και οι ταχύτητες των καιρών μας για το φαινόμενο να μην έχει κλείσει κάποιος τα σαράντα και να βλέπεις οργισμένα tweets και πυρωμένα άρθρα για «καθυστερημένα Όσκαρ» και «αισχρές αδικίες» – ο Πολ Νιούμαν το πήρε στα 62 του, ο Πίτερ Ο’ Τουλ έφυγε με τον καημό. Προς το παρόν πρόσφατα έκανε επιτυχημένο πέρασμα στη μικρή οθόνη με έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά γουέστερν «The English», στη μεγάλη αναμένεται να συμπρωταγωνιστήσει στο πλευρό του Κίλιαν Μέρφι στο «Oppenheimer», το φιλόδοξο βιογραφικό δράμα του Κρίστοφερ Νόλαν.
Με αφορμή τα γενέθλιά της, ανατρέχουμε σε δέκα χαρακτηριστικές ερμηνείες της:
«To Καλοκαίρι του Έρωτα μου» (My Summer of Love, 2004)
«Summer kisses, winter tears», λέει ένα αγαπημένο τραγούδι και επαφίεται στην Έμιλι Μπλαντ να ενσαρκώσει τα λεγόμενα, πλάθοντας έναν σύνθετο χαρακτήρα, κακομαθημένο και αλαζονικό, πλην ελκυστικό και (φαινομενικά) πληγωμένο. Δεν ξέρεις αν μπορείς να την εμπιστευτείς, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορείς και να μην την ερωτευθείς – τουλάχιστον έτσι νιώθει για εκείνη η Μόνα της Νάταλι Πρες,. Αξιόλογη προσθήκη στον queer κανόνα, επώδυνη ιστορία ενηλικίωσης, ταξικό ερωτικό δράμα και θαυμάσιο φιλμικό ντεμπούτο για τη Βρετανίδα πρωταγωνίστρια.
«O Διάβολος Φοράει Πράντα» (The Devil Wears Prada, 2006)
Το ερμηνευτικό tour de force της Στριπ και η πρωταγωνιστική ακτινοβολία της Αν Χάθαγουεϊ θα μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον και τις συζητήσεις γύρω από το εισπρακτικό hit της εποχής, αν δεν υπήρχε και η Έμιλι Μπλαντ, η οποία κλέβει την παράσταση στον ρόλο της πρώτης βοηθού της διαβολικής Μιράντα Πρίστλεϊ, επιδεικνύοντας κωμικό timing και σηκώνοντας ερμηνευτικό ανάστημα μπροστά σε ολόκληρη Μέριλ Στριπ. Ο ρόλος που έκανε τον κόσμο και τα στούντιο να σταθούν προσοχή, έφερε και υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και BAFTA.
«Eγκλωβισμένοι» (Wind Chill, 2007)
Το φιλμ κινείται στην παράδοση των μεταφυσικών θρίλερ με twist και σταρ στη μαρκίζα – μετά τον «Διάβολο» την λογάριαζες για τέτοια, τουλάχιστον για το μέγεθος μιας μικρής παραγωγής σαν αυτή εδώ- που γέννησε η επιτυχία της «Έκτης Αίσθησης» και κυριάρχησε μέσα στη δεκαετία των ‘00s, μέχρι να έρθει η μόδα του found footage. Είναι λίγο πιο ενδιαφέρον (και πιο σινεφιλικό) από γνωστότερες επιτυχίες της εποχής, έχει κι ένα εθιστικό μουσικό θέμα από τον Κλιντ Μάνσελ, το ξεχωρίζουμε, όμως, επειδή εδώ θα δείξει για πρώτη φορά η Μπλαντ κάτι από τον δυναμισμό, αλλά και τη συναισθηματική φόρτιση που έχουν μεταγενέστερες ερμηνείες της.
«Bασίλισσα Βικτώρια: Τα Χρόνια της Νιότης» (The Young Victoria, 2009)
Ενδεχομένως υπάρχει κάποιο τελετουργικό μύσης στην αδερφότητα της βρετανικής υποκριτικής, κατά το οποίο για να γίνεις αποδεκτός, οφείλεις πρώτα να υποδυθείς κάποιο μέλος της βασιλικής οικογένειας. Παρά το λαμπρό βρετανικό καστ και την υπογραφή του Τζούλιαν Φέλοους στο σενάριο, η πορεία της νεαρής Βικτώριας προς τη μοναρχική ωριμότητα είναι κενή περιεχομένου, με την Έμιλι Μπλαντ πάντως να πασχίζει και να κατορθώνει να χτίσει χαρακτήρα σε μια ταινία που βλέπει τους ηθοποιούς της περισσότερο σαν μοντέλα κι αποτελεί το κινηματογραφικό ανάλογο ενός βεστιαρίου – όχι τυχαία, θα αποσπάσει το Όσκαρ Κουστουμιών.
«Οι Ρυθμιστές» (The Adjustment Bureau, 2011)
Σε μια τριετία που η Μπλαντ εξερευνά τον ρόλο του ρομαντικού ενδιαφέροντος - ή περιορίζεται σ’ αυτόν, ανάλογα υπό ποιο πρίσμα θα το δει κανείς – ο πιο καλογραμμένος είναι εκείνος σ’ αυτή εδώ την ωραιότατη νεορομαντική φαντασία που βασίστηκε σε διήγημα του Φίλιπ Κ. Ντικ. Ματ Ντέιμον και Έμιλι Μπλαντ, ερωτοχτυπημένοι και γοητευτικότεροι από ποτέ, τα βάζουν κυριολεκτικά με τη Μοίρα και το θείο σχέδιο, που θέλει να τους χωρίσει. Comfort viewing περιωπής, που λέμε και στο χωριό μου.
«Στα Όρια του Αύριο» (Εdge of Tomorrow, 2014)
Η Μπλαντ επανασυστήνεται ως action είδωλο που βάζει τα γυαλιά στην εγνωσμένη αξία του Τομ Κρουζ, σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες υπερπαραγωγές της περασμένης δεκαετίας. Ενσαρκώνει μια θρυλική μαχήτρια που διακρίνεται στον πόλεμο ενάντια στους εξωγήινους και ενίοτε σπάει και στο ξύλο τον Αμερικανό πρωταγωνιστή, ο οποίος για ακόμα μια φορά αναθεωρεί, τσαλακώνει και αξιοποιεί την Εικόνα του προς όφελος του δράματος και του θεάματος, εδώ πεθαίνοντας επανειλημμένα και σαδιστικά, εκπληρώνοντας έτσι τις «ευχές» χιλιάδων χρηστών του twitter. Τούτο εστί το (κινηματογραφικό) σώμα του.
«Sicario» (2015)
Στα χαρακώματα ενός μαινόμενου πολέμου στα σύνορα μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού, σε μια σύγχρονη Κόλαση που συνυπάρχει με τον καθημερινό μας Παράδεισο (;) και γίνεται αισθητή μέσω της στοιχειωτικής εικονογραφίας του Ρότζερ Ντίκινς και του εφιαλτικού score του Γιόχαν Γιόχανσον, το κατεπείγον της καθημερινότητας αντανακλάται στην ένταση και την απόγνωση που κουβαλά το πρόσωπο της ιδεαλίστριας ηρωίδας της Μπλαντ. H ερμηνεία της την έφερε στη συζήτηση για την οσκαρική πεντάδα, τελικά αποκλείστηκε στα προκριματικά.
«Η Μαίρη Πόππινς Επιστρέφει» (Mary Poppins Returns, 2018)
Χρειαζόσουν βρετανικό φλέγμα, μια ηθοποιό με μαγνητισμό, ικανή να εντοπίσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην αυστηρότητα και την τρυφερότητα της μαγικής νταντάς που έρχεται για να καθοδηγήσει παιδιά κάθε ηλικίας και που να μπορεί να τραγουδήσει. Για το τελευταίο, η Μπλαντ είχε καταθέσει τα διαπιστευτήρια της στο «Into the Woods» (2014), όσον αφορά τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα της θέσης, αν ο υπογράφων έχει κάνει καλά τη δουλειά του ως εδώ, είναι εμφανές για ποιο λόγο τα πληρούσε, οπότε η πρόσληψη της ήταν αναμενόμενη. Κρίμα που η τραγουδοποιητική ιδιοφυία των αδερφών Σέρμαν δεν ήταν εκεί, ώστε να την προικίσει με το κατάλληλο ρεπερτόριο.
«Ένα Ήσυχο Μέρος» (A Quiet Place, 2018)
Επιστρέφοντας σε μια μητρική ποιότητα που είχε επιδείξει και στο «Looper: Αντιμέτωποι με τον Χρόνο»(Looper,2012) η Μπλαντ βρίσκει παρέα με τον σύντροφό της και στη ζωή Τζον Κραζίνσκι το δικό της franchise, το οποίο, λόγω του «σιωπηλού» concept του, απαιτεί από τους ηθοποιούς του παραστατικές ερμηνείες, στα πρότυπα ενός κινηματογράφου άλλων εποχών. Με τον τρόμο και την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της, η Μπλαντ αναδεικνύεται στη βωβή screaming queen των καιρών μας, διαπρέποντας τόσο σε αυτό το φιλμ, όσο και στο ελαφρώς ανώτερο (και πιο σπιλμπεργκικό) sequel του.
«Οπενχάιμερ» (Oppenheimer, 2023)
Η Έμιλι Μπλαντ στο magnum opus του Κρίστοφερ Νόλαν είναι το πυρινό, συναισθηματικό αντίβαρο της ταινίας και στο ρόλο της Κίτι Οπενχάιμερ προσφέρει πολλά παραπάνω από τη σύζυγο-κουράγιο του σεναρίου. Η Μπλαντ εξελίσσεται στην ατομική δύναμη που συγκρατεί το δεσμό ενός γάμου σε σχάση, η γυναίκα που έχει διαυγή, πλήρη επίγνωση της κατάστασης και υπεύθυνη για δυο κορυφαίες ερμηνευτικές στιγμές. Η πρώτη είναι, προφανώς, η σκηνή της ανάκρισης και η δεύτερη, χωρίς λόγια και εξαιρετικά σύντομη, ένα βλέμμα της λίγο πριν το φινάλε. Με το ταλέντο και την οξυδέρκειά της υπογραμμίζει πως έτσι «εκρήγνυνται» οι αξιομνημόνευτες ερμηνείες στο σινεμά. Πανάξια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Γυναικείου. Πάνος Γκένας