Η Ζαριά

Στη «Ζαριά» φυτεύεται σχεδόν με το καλημέρα ο σπόρος για ένα ενδιαφέρον, βραδύκαυστο θρίλερ αρσενικού ανταγωνισμού. Βλέπεις, η οικογένεια του Ματιέ δέχεται επίθεση από έναν διαρρήκτη, για να τους σώσει τελικά ο Βενσάν, ο φίλος του, κάνοντας τον Ματιέ να μοιάζει ανήμπορος. Βλέπεις, ο Βενσάν είναι γοητευτικός σαν σταρ του σινεμά, ενώ ο Ματιέ πιο συνηθισμένος εμφανισιακά. Και όταν ο πρώτος βρίσκει νεαρή, πεντάμορφη ερωμένη, διαισθάνεσαι ότι ο Ματιέ τον επιπλήττει περισσότερο λόγω ζήλιας, παρά για να τον συνετίσει και να τον κάνει να αναλογιστεί τον, κατά τα άλλα, υπέροχο γάμο του.

Έλα, όμως, που ο Ιβάν Ατάλ, o oποίος συνυπογράφει και το σενάριο, μοιάζει αναποφάσιστος ως προς το ποια ιστορία θέλει να αφηγηθεί και τι θέλει να πει με αυτή. Παρακολουθείς την ταινία και, ενώ το στιλιζάρισμα διασφαλίζει μια σχετική ενότητα ύφους, νιώθεις λες ο δημιουργός ρίχνει από μια ζαριά κάθε δέκα λεπτά και ότι από το αποτέλεσμα της εξαρτάται αν από τον αρσενικό ανταγωνισμό θα αφοσιωθεί σε τριγωνικές ερωτικές σχέσεις, σε επιφανειακές αναζητήσεις περί τύχης και ειμαρμένης ή σε ιστορίες ενοχής.

Το καστ κρατά την εμπειρία σε ένα ευπρεπές επίπεδο, ακόμα κι όταν οι σεναριακοί ελιγμοί ή η εκτέλεση νοσούν – υπάρχει μια σκηνή θανάτου ικανή να προκαλέσει ακούσια χαχανητά στην αίθουσα  - αλλά το αποτέλεσμα, δίχως ποτέ να προσβάλλει τη νοημοσύνη μας, σίγουρα δεν σηματοδοτεί τη μεγάλη επιστροφή του γαλλικού θρίλερ.