Μαύρο Καναρίνι - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Μαύρο Καναρίνι

Canary Black

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2024
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ηνωμένο Βασίλειο
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πιερ Μορέλ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Μάθιου Κένεντι
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Ρούπερτ Φρεντ, Ρέι Στίβενσον, Γκόραν Κόστιτς
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Τιερί Άρμπογκαστ,
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Τζέσικα Ρόουζ Βάις
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 103'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Tanweer
    Μαύρο Καναρίνι

Μια πράκτορας της CIA μπλέκεται στην υπόθεση ενός ψηφιακού αρχείου που απειλεί να αποσυντονίσει και να καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο. Συρραφή φρέσκων και μπαγιάτικων ταινιών δράσης, ολισθηρής λογικής και ανέμπνευστης εκτέλεσης.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Αντίθετα με την κοινή περί των κριτικών γνώμη, οι τελευταίοι δεν είναι συλλήβδην εναντίον ταινιών που δεν έχουν απαραίτητα κάτι να πουν, αλλά έχουν έναν διασκεδαστικό (κι αφηγηματικά περίτεχνο) τρόπο να διηγηθούν…«τίποτα». Βέβαια υπάρχει μια διαφορά του κριτικού με τον θεατή: Ο πρώτος (θα πρέπει να) έχει δει ό,τι κινείται και αυτό σημαίνει ότι ενδέχεται και να έχει εντρυφήσει στις καλύτερες του εκάστοτε είδους, άρα και να έχει ανεβάσει τις προσδοκίες του. (Και, βέβαια, είναι χρέος του να γράψει κάποιον λόγο που να εξηγεί την θέση του – ο «μέσος θεατής» ξεμπλέκει εύκολα με ένα «μ’ άρεσε» κι ένα «δεν διαβάζω ποτέ κριτικές, κανείς δεν θα μου πει τι να μου αρέσει, τι όχι, ή πώς να περάσω τον χρόνο μου).

Η έλλειψη πρωτοτυπίας στην (λουσάτη) σκηνογραφία και στην αισθητική της δράσης δεν ξεβολεύει ποτέ, κι ένα déjà vu αποπνικτικό και απαισιόδοξο τροφοδοτείται...

Λέω το παραπάνω γιατί δεν φτάνει που είμαι γενικά θετικός απέναντι σε μια ταινία δράσης, αλλά παίζει και η Κέιτ Μπέκινσεϊλ – και «μ’ αρέσει» και το πρώτο “Taken”. Όμως εδώ η ήττα που υπέστην ήταν βαριά. Η Κέιτ Μπέκινσεϊλ μοιάζει πλέον με την Νικόλ Κίντμαν, και πείθει στις σκηνές δράσης περίπου όσο ο Κιάνου Ριβς στην πρόσφατη τετραλογία που πυροβολεί κεφάλια, ενώ έχει πλέον μια αβάσταχτη πόζα σα να περπατά διαρκώς σε πασαρέλα και να μιλά με μια προ-οργασμική φωνή ανάμεσα Αμάντα Λιρ και εγχώρια ραδιοφωνική παραγωγός που διαβάζει στίχους.

Έπειτα, η ιστορία φέρνει αμέσως στο νου τις καταβολές της, τόσο τις φιλμικές (spoiler free), όσο και τις…βιομηχανικές αφού προκλητικά στήνει χαρακτήρα (υπερβολές) και μυθολογία (αμετροέπειες) για franchise. Δεν θα συμβεί. Κι αυτό είναι ελπίδα, όχι πρόβλεψη.

Βέβαια τα κακορίζικα ξεκινούν από την αρχή, με μια προ-ζενερίκ σκηνή, λες και είμαστε σε περιβάλλον 007 ή Mission Impossible, ταινιών που ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές τους περιέχουν τόση πολλή σκέψη πίσω από κάθε τους σύλληψη (ευτυχή ή όχι) που να σε πιάνει πονοκέφαλος. Είναι η στιγμή που το δωρεάν θέαμα των πρώτων 7-8 λεπτών, όπου τα πάντα συμβαίνουν για να μας κρατήσουν (είπαμε το κοινό καλλιεργείται να έχει attention span σπουργιτιού) κι όχι γιατί έχουν όποια σχέση με την ταινία, ξεσκεπάζει την απουσία έστω ελάχιστης καλλιτεχνικής φιλοδοξίας. Η έλλειψη πρωτοτυπίας στην (λουσάτη) σκηνογραφία και στην αισθητική της δράσης δεν ξεβολεύει ποτέ, κι ένα déjà vu αποπνικτικό και απαισιόδοξο τροφοδοτείται, καθώς η εξωφρενική πλοκή και η ακόμα πιο εξωφρενική πεποίθηση του Μορέλ ότι αυτό που στήνει έχει κάποιο θεαματικό έρμα, εκτυλίσσονται.

Όμως όλα αυτά είναι ήδη υπέρβαρα. Όπως και η αφελής απορία για την θεατρική διανομή μιας ταινίας που εξαφανίζει την απόσταση δαπανηρότητας και straight to streaming. Αχ βρε Κέιτ.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Μαύρο Καναρίνι
  • Μαύρο Καναρίνι