Μια αγαπημένη κουτσομπολική λούπα στο Χόλιγουντ πρέπει να είναι πότε θα παραπονεθει ο Σάμιουελ Τζάκσον για τα Όσκαρ. Εδώ, πάντως, φαίνεται να είναι σε εύθυμη διάθεση.
Ο Τζάκσον τα είχε πάρει όταν έχασε το Όσκαρ Β' Ανδρικού για το «Pulp Fiction» από τον Μάρτιν Λαντάου («Ed Wood») το 1995. Τα ξαναπήρε που δεν τον πρότειναν για Όσκαρ όταν έκανε το «Time to Kill» (1996) του Σουμάχερ. Κι όλο και κάτι γλυκό είχε να πει την περίοδο του «Django» (2013), όταν επίσης δεν ήταν καν προτεινόμενος. Τώρα επιστρέφει, κατά φαινόμενα πιο ήρεμος και πλακαδόρος. Αλλά δεν τον πιστεύει κανείς.
«Διάφοροι λένε ότι είναι τιμή να είσαι υποψήφιος. Όχι δεν είναι. Τιμή είναι να το κερδίζεις.», λέει ο Τζάκσον, εμβαπτισμένος στο Ολυμπιακό Πνεύμα, σε πρόσφατη συνέντευξη, εξ αφορμής του «The Piano Lesson» του Μάλκολμ Γουάισνγκτον (υιού Ντένζελ), που παίζει στο Netflix, συνδρομή του Τζον Ντέιβιντ Γουάσινγκτον. (Τα μήλα και η μηλιά, οι γιοι του Ουάσινγκτον κάνουν ταινία από θεατρικό του Όγκεστ Γουίλσον του οποίου το «Fences» είχε κάνει επιτυχώς ο μπαμπάς πριν λίγα χρόνια - και αυτός είχε μούτρα στην απονομή που δεν βραβεύθηκε). Ο Τζάκσον παίρνει καλές κριτικές και ολίγο οσκαρικό buzz, το οποίο υποδύεται πώς δεν ακούει.
«Γενικά, είναι ένας διαγωνισμός στον οποίον δεν βρέθηκες εκούσια», λέει. Για να συνεχίσει λέγοντας εύλογα ότι δεν είναι δυνατόν να σκέφτεσαι τα Όσκαρ την ώρα που δουλεύεις. Σωστό βέβαια αυτό, ιδίως αν δεν έχεις την προϊστορία του Τζάκσον, προϊστορία που δεν είναι πάντως και ελεύθερη φυλετικών αιχμών στο ποιος βραβεύεται. Ωστόσο, το 2021 ο Τζάκσον έλαβε (από τα χέρια του Ντένζελ...) ένα Τιμητικό Όσκαρ, το οποίο με τα μυαλά που κουβαλάει ίσως το θεωρεί ένα για να μην διαμαρτύρεται, κι όχι γιατί πράγματι το κέρδισε με την δουλειά του τόσες δεκαετίες.
Τέλος πάντων τον πάμε πολύ τον σε λίγες μέρες 76άρη πια Τζάκσον - και φυσικά θα δούμε και το «Piano Lesson».
Εδώ ένα απόσπασμα της λέμε τώρα κεφάτης συνέντευξης: