Πειρασμός μηδέν: Απ' ευθείας αρνήθηκε ο Μελ Γκίμπσον τον ρόλο του Χριστού στον «Τελευταίο Πειρασμό» - νεα || cinemagazine.gr
10:40
13/1

Πειρασμός μηδέν: Απ' ευθείας αρνήθηκε ο Μελ Γκίμπσον τον ρόλο του Χριστού στον «Τελευταίο Πειρασμό»

Ο ηθοποιός-σκηνοθέτης διηγήθηκε στον Τζο Ρόγκαν μια ιστορία στο Λονδίνο με τον Μάρτιν Σκορσέζε, χωρίς να παραλείψει βέβαια τα εύσημα για την ερμηνεία του Γουίλεμ Νταφό που πήρε τελικά τον ρόλο.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Στα μέσα του '80 ο Μάρτιν Σκορσέζε ήταν πολύ νέος για «ιερό τέρας» - ήταν όμως ιερός - και ο Μελ Γκίμπσον ετοιμαζόταν να ζήσει την 10ετία του ως ο μεγαλύτερος σταρ του πλανήτη. Προτού γίνει, λογίζονταν ως ένας πολύ καλός φέρελπις ηθοποιός και ως εκ τούτου περιζήτητος.

Κάπως έτσι μια βραδιά στο Λονδίνο, και ενώ ο Γκίμπσον κόντευε να πεθάνει από μια δηλητήριαση από στρείδια (στο Σαβόι πάντως, θα ήταν glam θάνατος), ο Σκορσέζε έτυχε να είναι στο ίδιο ξενοδοχείο και κάλεσε στο δωμάτιό του τον Γκίμπσον. «Θέλω να σου μιλήσω» του είπε και ο Γκίμπσον μπήκε σε ένα δωμάτιο με 18 τηλεοράσεις ανοιχτές (ή τόσες θα του φάνηκαν λόγω της δηλητηρίασης) και τον Μάρτι να του μιλά για τον επικείμενο Πειρασμό που σκεφτόταν. Εκεί του πρότεινε τον ρόλο του Χριστού. O Μελ, πάλι πιθανά λόγω δηλητηρίασης, απάντησε καρφωτά ένα «wow, δεν το κάνω αυτό» και ένα παράλληλο σύμπαν έκλεισε εκεί.

Εγκωμιάζει βέβαια τον Νταφό: «Έκανε κάτι που νομίζω κανείς δεν θα μπορούσε και εγώ τον πίστεψα εντελώς. Άδειασε τον εαυτό του. Κάλεσε κάτι άλλο μέσα του. Διαλογίστηκε και άφησε τον Χριστό να μπει.»

Μιλώντας περί αυτού η κουβέντα με τον Ρόγκαν πήγε αναμενόμενα στο «The Resurrection of Christ», την συνέχεια του «Πάθους» (2004) που ο Γκίμπσον λογαριάζει να βάλει σε παραγωγή μέσα στο 2026. Εκεί η κουβέντα γίνεται πραγματικά ενδιαφέρουσα καθώς το πλάνο «καίει» διαφορετικά τον δημιουργό, ο οποίος, εντελώς μακρινά για μάλλον οποιαδήποτε σημερινά μέτρα δημόσιου καλλιτεχνικού λόγου, βγάζει αυτή την κλασική όψη του ύστερου Γκίμπσον, μια όψη βασάνου και φωτιάς μαζί, όπου επιδίδεται σε έναν λόγο που άλλος θα ακούσει ως φονταμενταλιστικό, άλλος ως ξεκάθαρα φευγάτο κι άλλος, απλά, ως ευλογημένα παθιασμένο.

Αφήνοντας κατά μέρους τους «προτεστάντες» της δημοσιογραφίας, αυτούς με τις αγχόνες περασμένες στο πληκτρολόγιο, τούτο το σχέδιο μοσχοβολά προσωπικό πάθος, γιατί όχι καθαρή τρέλα, και αποτελεί μια εν εξελίξει μεγάλη ιστορία που γράφεται σε ένα Χόλιγουντ και μια αγγλόφωνη βιομηχανία ολότελα χαμένη ανάμεσα στα τριήμερα, τα social, την ορθότητα και τα «χρυσά αγόρια» της που την διαφεντεύουν καταστροφικά. Μακάρι να ολοκληρωθει, μακάρι να πετύχει.

Η κουβέντα με τον Ρόγκαν: