Ολίβια Κόλμαν και Μπένεντικτ Κάμπερμπατς σε ριμέικ του «Ο Πόλεμος των Ρόουζ»

Το «War of the Roses» ήταν θαυμάσια ταινία. Σε μια δεκαετία που κάποτε ήταν ο σάκκος του μποξ των κριτικών (ήταν απλώς που δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν τα '70ς, συμβαίνει ακόμα), η κωμωδία του ΝτεΒίτο δεν σατίριζε απλώς τον γαμήλιο πόλεμο στην τέλεια υπερβολή του, αλλά έκανε προκλητική πλάκα σεναριογραφώντας την συζυγοκτονία, το τέλος του Αμερικανικού Ονείρου του '50 που καλά κρατούσε, την εντελώς αδιάκριτη μη-γοητεία της μπουρζουαζίας που το μόνο που μπορεί να κάνει (ίσως για να σωθεί) είναι να αλληλοσκοτώνεται.

Πώς αυτά θα περάσουν στα 2020ς που φοβόμαστε τον ίσκιο μας στην κωμωδία, που η παραμικρή αδιακρισία στην έκφραση βαφτίζεται αντι-κάτι, που κάποιος πάντα θα βρεθεί να πει μια εξυπνάδα στην ελπίδα να δημιουργήσει έναν όχλο με σοσιομιντιακές δάδες ξοπίσω του; (Και μετά να βρεθεί ένας «θεσμός», να ζητήσει νομιμοποίηση;) Θα δούμε.

Σκηνοθετεί ο Τζέι Ρόουτς, που κάποτε έκανε «Austin Powers» και «Meet the Parents» (τίποτα τέτοιο πια), και παίζουν δυο 'Άγγλοι για διαφορά, η Ολίβια Κόλμαν και ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, ομολογουμένως επιλογές που δημουργούν αυτόματα ενδιαφέρον, αν και δεν έχουν δράμι από το star φως των προκατόχων τους - οπότε χάνεται και το κέφι της αποδόμησης των κινηματογραφικών αστέρων που είχε η πρώτη ταινία.  

Και οι δύο πρωταγωνιστές εδώ παράγουν, πλέον μάλλον όλοι οι ηθοποιοί έχουν δικά τους banners παραγωγής, ο Τζέι Ρόουτς παράγει, συν ένας απαραίτητος στρατός ακόμα και όλοι τους θα υπακούσουν τις σεναριογραφικές επιταγές του Τόνι Μακναμάρα (που ΔΕΝ παράγει - τους την έφερε), του Λανθιμικού συνεργάτη («Ευνοούμενη», «Poor Things»), για να ευτυχήσει και η Κόλμαν που θέλει Λάνθιμο στην καλλιτεχνική της ζωή, να είμαστε κι εμείς κάπως πιο αισιόδοξοι ότι δεν θα είναι μια εντελώς λάθος επιλογή το όλον.

Για να δούμε.