[Κριτική] Τα «Θραύσματα μιας Γυναίκας» αντανακλούν εμφατικά το υποκριτικό ταλέντο της Βανέσα Κέρμπι

Τα «Θραύσματα μιας Γυναίκας» μας συστήνονται με το γενικό πλάνο μιας υπό κατασκευής γέφυρας στη Βοστώνη, στους πυλώνες της οποίας δεκάδες εργάτες δουλεύουν πυρετωδώς ώστε να ενώσουν τις δύο απέναντι πλευρές. Καθόλου τυχαία η επιλογή ενός οπτικού μοτίβου το οποίο επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μέσα στο φιλμ, αφενός για να δηλώσει μέσα από την εξέλιξη των εργασιών το πέρασμα χρόνου και αφετέρου για να μιλήσει σε συμβολικό επίπεδο για την διόλου αμελητέα απόσταση που οφείλουν να διανύσουν οι χαρακτήρες της ταινίας, ώστε να αποδεχτούν ο ένας τον άλλο και να έρθουν πιο κοντά.  

Ο πρώτος που συναντάμε είναι ο Σον (Σάια ΛαΜπεφ), ένας νεαρός άντρας της εργατικής τάξης, καθαρός εδώ και λίγα χρόνια από τους εθισμούς του και ενθουσιασμένος που πρόκειται με να αποκτήσει παιδί με τη σύντροφό του. Αυτή είναι η Μάρθα (Βανέσα Κέρμπι), η οποία βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης και είναι αποφασισμένη να γεννήσει στο σπίτι. Όταν ξαφνικά ένα βράδυ οι συσπάσεις ξεκινούν αλλά η μαία που παρακολουθεί την Μάρθα βρίσκεται απασχολημένη σε άλλο τοκετό, καταφθάνει για να τους βοηθήσει μια άλλη συνάδελφός της, η Ίβα (Μόλι Πάρκερ). Ό,τι ακολουθεί στα επόμενα λεπτά συνιστά το πιο σπαραχτικό και ταυτόχρονα το πιο -με κινηματογραφικούς όρους- συναρπαστικό κομμάτι της ταινίας, με τον Κορνέλ Μουντρούτσο να επιβεβαιώνει την θαυμαστή δεξιοτεχνία του χορογραφώντας με ακρίβεια ένα αψεγάδιαστο μονοπλάνο κατά την διάρκεια του οποίου μια εγκυμοσύνη που δεν πηγαίνει καλά μετουσιώνεται σε κάτι που μοιάζει για το κοινό με ένεση αδρεναλίνης. 

...μια σειρά εξαιρετικών ερμηνειών και μια θαυμαστή υποκριτική χημεία

Στην όγδοη (!) ταινία  του, ο βιρτουόζος Ούγγρος σκηνοθέτης των «Λευκός Θεός» και «Το Φεγγάρι του Δία» συνεργάζεται ξανά με τη σύντροφο και σεναριογράφο του, Κάτα Βέμπερ, αυτή τη φορά σε ένα πρότζεκτ που έχει την μορφή του κατεπείγοντος και του βαθιά προσωπικού. Γραμμένη για θεατρική παράσταση και στη συνέχεια διασκευασμένη για την μεγάλη οθόνη, η ιστορία των «Θραύσματων» είναι βασισμένη σε μια αντίστοιχη τραγωδία που έζησε το ζευγάρι, με τη δημιουργία της ταινίας να τους επιτρέπει να «σπάσουν την σιωπή», όπως οι ίδιοι σημειώνουν στις συνεντεύξεις του. 

Τι όμως επιφυλάσσει το μέλλον σε δύο συντρόφους που έχουν βιώσει την -ίσως- χειρότερη εμπειρία που θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν; Σε πόσα κομμάτια μπορεί να σπάσει μια γυναίκα που έχει κρατήσει το νεογέννητο μωρό στην αγκαλιά της και μετά από λίγα λεπτά το βλέπει να ξεψυχά μπροστά της; Και κυρίως, πως αυτά ξανακολλάνε; 

Στην ταινία, όσα εκτυλίσσονται μετά το ζοφερό συμβάν είναι λίγο ή πολύ, αναμενόμενα. Το ζευγάρι σταδιακά αποξενώνεται, το σώμα και η ψυχή τους επεξεργάζονται το πένθος με διαφορετικό τρόπο, το περιβάλλον τους αντιδρά σπασμωδικά και σταδιακά ένα αγεφύρωτο κενό προβάλλει ανάμεσά τους. Από την οικογένεια της Μάρθα και ιδιαίτερα από τη μητέρα της, την οποία υποδύεται η θρυλική Ελεν Μπέρνστιν, προκύπτει η απαίτηση να κινηθούν δικαστικά ενάντια στη Ίβα, θεωρώντας ότι μόνο έτσι θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Και κάπως έτσι ξεκινά ένας δεύτερος κύκλος στο φιλμ, ο οποίος ανάμεσα σε οικογενειακά τραπέζια και δικαστικές αίθουσες, θέλει να μιλήσει για επιθυμίες, προβολές, συγκρούσεις και συμφιλιώσεις.  

Παρόλα αυτά, μετά την απότομη κορύφωση της πρώτης πράξης προκύπτουν αντικειμενικές δυσκολίες στη διαχείριση του ρυθμού και των δυναμικών, με αποτέλεσμα κάποιες σκηνές να υπερφορτώνονται δραματουργικά ενώ κάποιες άλλες πιθανόν να μην χρειάζονται καθόλου. Την ίδια ώρα  συνδέσεις και συμβολισμοί που χρησιμοποιούνται κατά την διάρκεια του φιλμ (γέφυρα, μήλα κλπ) είναι βέβαιο ότι δεν θα αγγίξουν με τον ίδιο τρόπο τους θεατές. Αν κάτι όμως δίνει ομοιογένεια και στιβαρότητα στα «Θραύσματα» είναι μια σειρά εξαιρετικών ερμηνειών και μια θαυμαστή υποκριτική χημεία, από ένα κατά τ’ άλλα ετερόκλητο καστ. Από τους Μπένι Σάφντι και Μόλι Πάρκερ που παρά τους μικρούς ρόλους αφήνουν το στίγμα τους, μέχρι τον μετρημένο Σάια ΛαΜπεφ και την Ελεν Μπέρνστιν, η οποία στα 89 της φλερτάρει με ένα δεύτερο Όσκαρ μετά από αυτό που είχε κερδίσει το μακρινό 1975 για το «Αλίκη δε Μένει πια Εδώ» του Μάρτιν Σκορσέζε. Όσο για την ήδη βραβευμένη στο Φεστιβάλ Βενετίας, Βανέσα Κέρμπι, τα «Θραύσματα μιας Γυναίκας» αναμένεται να αποτελέσουν τον πρώτο σημαντικό σταθμό μιας ακριβοθώρητης καριέρας.  

INFO:
Το «Pieces of a Woman» προβάλλεται στην χώρα μας από το Netflix.