«Ένας θεός ξέρει πώς θα το φτιάξει»: Ο Τζον Χαμ έφυγε παραμιλώντας από τις προεργασίες του «Megalopolis»
Το κεφάλαιο που είναι ο Κόπολα δεν θα πάψουμε να το κουβεντιάζουμε και η υπόθεση «Megalopolis», πλέον σε post-production, εντυπωσίασε τον Τζον Χαμ (και όχι μόνο) ήδη από τα σπάργανα της παραγωγής της.
Είναι πια 84 και μοιάζει να έχει ζήσει τρεις ζωές στο σινεμά και μία που θα σηματοδοτήσει το «Megalopolis», τέσσερεις. Ο Κόπολα εκκίνησε από τα ψηλά της βιομηχανίας, εν συνεχεία περιέπεσε στη δίνη του υπέρβαρου Εγώ του και καταστράφηκε οικονομικά, επέστρεψε για να ισοσκελίσει τη ζημιά, εξαφανίστηκε και επαναμφανίστηκε στα τέλη των '00ς με μια αλυσίδα ταινιών που κυριολεκτικά μόνο αυτός μπορούσε να φτιάξει (και εν συνεχεία να φτιάξει έτσι) και τώρα, βαθιά μέσα στην τρίτη ηλικία, εκεί που οι περισσότεροι πίνουν το κρασάκι τους και απολαμβάνουν τις δάφνες τους, παίρνει ένα ρίσκο που υπερσκελίζει αυτό του «Αποκάλυψη Τώρα» (τότε άλλωστε ήταν ο Νο 1 της βιομηχανίας), επιχειρώντας με δικά του λεφτά την υλοποίηση ενός οράματος που κουβαλά όλη του τη ζωή.
Για την υλοποίηση αυτή χρειάστηκαν χρόνια. Κι όταν άρχισε να διαφαίνεται ότι θα προχωρούσε, ο Κόπολα οργάνωσε table read του σεναρίου, με προσκεκλημένους ανθρώπους που δεν θα έπαιζαν απαραίτητα στο έργο. Εκεί ήταν ο Αλ Πατσίνο (φυσικά), ήταν και ο Τζον Χαμ. Και «έμεινε» ο άνθρωπος: «Κάνει μια ταινία πανάκριβη και από το διάβασμα των ρόλων που κάναμε έβλεπα ότι είναι αδύνατον να φτιαχτεί αυτό το έργο. Αλλά το φτιάχνει. Και ευλογημένος να είναι, αυτό έπρεπε να κάνει.»
Το ίδιο λέει και ο Σάια ΛαΜπέφ, το ίδιο και ο Άνταμ Ντράιβερ, που παίζει στο έργο. «Είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα που έχω συμμετάσχει και ειδικά αφού είναι του Φράνσις. Είναι επίσης μια από τις καλύτερες εμπειρίες γυρισμάτων που είχα ποτέ. Και όπως το βλέπω, όπως το φτιάχνει, δεν υπάρχει σημείο αναφοράς για να το περιγράψει. Είναι τόσο μοναδικό και εφευρετικό και, ελπίζω, προσιτό στον καθένα. Ότι δεν θα ξεφεύγει δηλαδή, θα είναι για όλους. Και αυτός ο άνθρωπος είναι τα πάντα που ήλπιζες να είναι.»
Δεν υπάρχει ταινία που κάποιοι εξ ημών να περιμένουμε περισσότερο. Πέρα από το αν θα είναι καλή, καλύτερη, κάλλιστη ή αποτυχημένη, αυτή θα είναι σίγουρα μια εκλεκτή υπενθύμιση ενός τρόπου παραγωγής και ενός σκηνοθετικού βλέμματος που εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει πια. Και μόνο γι' αυτό...