«Ενώ ο κόσμος έχασε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, εγώ έχασα έναν αγαπημένο φίλο, που μού επέτρεψε να ταξιδέψω σε κόσμους που ποτέ δεν θα μπορούσα να επινοήσω o ίδιος». Ο Κάιλ ΜακΛάχλαν αποχαιρετά τον φίλο και σκηνοθέτη του με ένα τρυφερό και περιεκτικο κείμενο που ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό.
Στις μεγάλες συνεργασίες σκηνοθετών με ηθοποιούς, έχουμε το κακό συνήθειο λησμονούμε εκείνη του Λιντς με τον Κάιλ ΜακΛάχλαν. Κι όμως, ο Λιντς είδε στο πρόσωπο του ΜακΛάχλαν μια ηρωική πλευρά που χρειάστηκε «Dune», είδε έναν αθώο νεαρό των προαστίων στο «Μπλε Βελούδο», είδε, κυρίως, τον πράκτορα Ντέιλ Κούπερ του «Twin Peaks», που ενθουσιάζεται σαν παιδί για τα μικρά (;) πράγματα γύρω του και βρίσκεται, θαρρείς, σε μόνιμη, παράλληλη σύνδεση με τον πνευματικό κόσμο. Είδε, δηλαδή, στον ηθοποιό κάτι από τον εαυτό του και τον κάλεσε να ενσαρκώσει εκείνον τον χαρακτήρα που, από όσους έπλασε η αστείρευτη φαντασία του, έμοιαζε περισσότερο στον ίδιο. Κι αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Ο Κάιλ ΜακΛάχλαν αποχαιρέτισε τον σκηνοθέτη και φίλο του μέσω του λογαριασμού του στο Instagram, με ένα κείμενο το οποίο αποδώσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε.
«Πριν από 42 χρόνια, για λόγους που ακόμα δυσκολεύομαι να κατανοήσω, ο Ντέιβιντ Λιντς με επέλεξε για να πρωταγωνιστήσω στην πρώτη και τελευταία ταινία του με μεγάλο προϋπολογισμό. Προφανώς, είδε κάτι σε μένα που ούτε εγώ ο ίδιος δεν αναγνώριζα. Του χρωστάω όλη μου την καριέρα και, πραγματικά, τη ζωή μου.
Αυτό που έβλεπα σε εκείνον ήταν έναν αινιγματικό και διαισθητικό άνθρωπο, με έναν δημιουργικό ωκεανό να κοχλάζει μέσα του. Ήταν σε επαφή με κάτι που εμείς οι υπόλοιποι ευχόμαστε κάποτε να μπορέσουμε να φτάσουμε. Η φιλία μας άνθισε στο «Blue Velvet» και μετά στο «Twin Peaks». Πάντα τον έβρισκα τον πιο αυθεντικά ζωντανό άνθρωπο που είχα γνωρίσει ποτέ. Ο Ντέιβιντ ήταν συντονισμένος με το σύμπαν και τη φαντασία του στον μέγιστο βαθμό που μπορεί ένας άνθρωπος. Δεν τον ενδιέφεραν οι απαντήσεις, επειδή αντιλαμβανόταν ότι οι ερωτήσεις είναι η κινητήρια δύναμη, εκείνο που μας κάνει όσα είμαστε. Είναι η ανάσα μας.
Ενώ ο κόσμος έχασε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, εγώ έχασα έναν αγαπημένο φίλο που οραματίστηκε ένα μέλλον για μένα και μου επέτρεψε να ταξιδέψω σε κόσμους που ποτέ δεν θα μπορούσα να επινοήσω από μόνος μου. Τον βλέπω τώρα, να σηκώνεται για να με υποδεχτεί στην αυλή του, με ένα ζεστό χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά κι εκείνη τη φωνή με τη χροιά των Μεγάλων Πεδιάδων. Θα μιλούσαμε για καφέ, θα μελετούσαμε τη χαρά του απρόβλεπτου και την ομορφιά του κόσμου και θα γελούσαμε.
Η αγάπη του για μένα και η δική μου για εκείνον προήλθαν από τη μοιραία συνάντηση δύο ανθρώπων που έβλεπαν ο ένας στον άλλον τα καλύτερα στοιχεία του εαυτού τους. Θα μου λείψει περισσότερο από ό,τι μπορούν να εκφράσουν τα όρια της γλώσσας μου κι από όσο αντέχει η καρδιά μου. Ο κόσμος μου είναι πιο γεμάτος, επειδή τον γνώρισα, και πιο άδειος, τώρα που έφυγε. Ντέιβιντ, παραμένω για πάντα αλλαγμένος και για πάντα ο δικός σου Κάιλ. Σε ευχαριστώ για όλα».
Κάτι άλλο δεν έχουμε και δεν μπορούμε να προσθέσουμε.