Παιχνίδια Θανάτου

Η ταινία τρόμου της εβδομάδας ούτε ταινία είναι, ούτε τρόμου, εκτός κι αν μετά το τίμιο «Μίλα Μου» είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθήσουμε τις χειρότερες ταινίες του είδους μέχρι το τέλος του χρόνου, οπότε εγώ θα πω καλά να πάθω γιατί είχα τις ενστάσεις μου με το φιλμ των αδελφών Φιλίππου. Πάρε τώρα τα «Παιχνίδια Θανάτου» Βαρβάρα και με τις υγείες σου.

Βρισκόμαστε στην πόλη του Σάλεμ, μια τοποθεσία γεμάτη σκοτεινή Ιστορία και πόνο. Εκεί τα αδέλφια Φλέτσερ ζουν με τη μητέρα τους, πατέρας δεν υπάρχει στην εξίσωση ούτε για δείγμα, οπότε αναμενόμενα (για τα στερεότυπα του Χόλιγουντ) τα παιδιά είναι οργισμένα και έτοιμα για καβγά ανά πάσα στιγμή. Μια ωραία πρωία ο μικρός της οικογένειας θα ανακαλύψει μέσα σε ένα παμπάλαιο ξύλινο οίκημα, ένα περίεργο μαχαίρι και ένα βιβλίο- ημερολόγιο, θα πάρει το μαχαίρι, θα αφήσει το βιβλίο και εξίσου αναμενόμενα θα δαιμονιστεί. Επειδή όμως τα κλισέ δε σταματούν εδώ, σύντομα θα δοκιμάσει την τύχη του και ο Μάρκους (Άσα Μπάτερφιλντ) ο οποίος θα καταληφθεί από το ακάθαρτο πνεύμα, ξεκινώντας έτσι την δολοφονική του δράση μέσω μιας σειράς από αιματοβαμμένα, παιδικά παιχνίδια.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο απογοητευτικό σε ένα horror από την εξ’ ολοκλήρου στερεοτυπική απεικόνιση μιας κατάστασης, ενός χαρακτήρα ή ενός τόπου όπως γίνεται εδώ, με μοναδική αφορμή την εξυπηρέτηση των επιταγών της ποπ κουλτούρας. Το Σάλεμ για παράδειγμα, αποτελεί έναν φορτισμένο ιστορικά τόπο, όχι τόσο εξαιτίας των όσων πραγματικά συνέβησαν εκεί κατά τη διάρκεια του 17 ου αιώνα, αλλά κυρίως εξαιτίας των όσων πιστεύουμε ότι συνέβησαν εκεί.

Οι περιβόητες δίκες των μαγισσών όπως αυτές συντελέστηκαν από το 1692 έως και το 1693, δεν ήταν τίποτα περισσότερο πέρα από ένα ξέσπασμα μαζικής υστερίας στην πουριτανική αποικία της Μασαχουσέτης, το οποίο ξεκίνησε έπειτα από τις ανυπόστατες καταγγελίες ομάδων κοριτσιών (αρχικά) για άλλους κατοίκους του χωριού, ότι έστελναν τάχα τα...πνεύματά τους και τις εξανάγκαζαν σε βρώμικες σκέψεις και ακόλαστες πράξεις. Αυτές οι κατηγορίες προοδευτικά έλαβαν τη μορφή χιονοστιβάδας και πλέον κανένας δεν ήταν ασφαλής. Εξαιτίας αυτού περισσότερα από είκοσι πέντε άτομα θανατώθηκαν με την κατηγορία της μαγείας, γυναίκες, άνδρες ακόμα και παιδιά.

Παρά το γεγονός πως οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την θηριωδία ήταν καθαρά πρακτικοί (για παράδειγμα, κάποιος μπορούσε να κατηγορήσει τον γείτονά του για μάγο προκειμένου να βάλει χέρι στο χωράφι του), οι δίκες των μαγισσών του Σάλεμ έμελλαν να ταυτιστούν μια για πάντα με τον αποκρυφισμό, το μεταφυσικό και την ύπαρξη του Διαβόλου. Κατ’ επέκταση η «ελάφρυνση» πολλές φορές μιας τόσο μελανής σελίδας της Ιστορίας από το εκάστοτε τρεντ, οδηγεί σε αποτελέσματα όπως το απαράδεκτα ερασιτεχνικό «Παιχνίδια Θανάτου».

Είναι ξεκάθαρο πως οι δημιουργοί της ταινίας ήθελαν το μεταφυσικό βάρος του ονόματος του Σάλεμ, αλλά όχι και την αρκετά πιο πεζή δικαιολόγηση των όσων έλαβαν χώρα εκεί, γεγονός που καθιστά εξαρχής το σενάριο προβληματικό. Έτσι κι αλλιώς πρόκειται για μια πλοκή δίχως εκπλήξεις, έχεις ξαναδεί τα πάντα: τους συμπληρωματικούς χαρακτήρες που υπάρχουν μονάχα για να αυξήσουν το body count, τις ηλίθιες επιλογές για την αντιμετώπιση του Κακού, την πλήρη εξιστόρηση των πάντων λες και ως θεατής δεν έχεις ήδη καταλάβει τι γίνεται, την κακή υποκριτική, τα φτηνιάρικα εφέ, την απουσία πρωτοτυπίας ακόμα και στα jump scares. Έχει κάποιο νόημα να συνεχίσω;

Ο Άσα Μπάτερφιλντ του «Sex Education» αποδεικνύει πως μια επιτυχία δε φέρνει την άνοιξη στην καριέρα κανενός, ενώ η Νατάλια Ντάιερ του «Stranger Things» μοιάζει να εξυπηρετεί περισσότερο ρόλο διακοσμητικό. Σε επίπεδο σεναρίου, ας πούμε πως το να βλέπεις το μετρό να έρχεται σε δεκαπέντε λεπτά, είναι μακράν πιο τρομακτικό από τις όποιες απόπειρες του Μπάτερφιλντ να καταστεί ειλικρινά φρικιαστικός. Άσα, δοκίμασε να περιμένεις συρμό στο Σύνταγμα σε ώρα αιχμής και μιλάμε μετά.

Τούτα τα «Παιχνίδια Θανάτου» δεν έχουν τίποτα το θανατερό, ίσως πέρα από το γεγονός πως θα σε κάνουν να βαρεθείς μέχρι θανάτου.