Γιουλ Μπρίνερ: Ο εμιγκρές που λατρεύτηκε από το Χόλιγουντ του '50 - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
15:36
11/7

Γιουλ Μπρίνερ: Ο εμιγκρές που λατρεύτηκε από το Χόλιγουντ του '50

Με αφορμή την γέννηση του γνωστότερου φαλακρού του σινεμά, θυμόμαστε δέκα ταινίες που αξίζουν τον κόπο ενδιαφερόμενων σινεφίλ και σε μεταφέρουν και σ' έναν άλλον, μπορεί και καλύτερο, χολιγουντιανό τρόπο.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Σε μια άγρια κινηματογραφική πραγματικότητα διαρκούς υπερπροσφοράς πληροφορίας, προϊόντος και «καυτής» επικαιρότητας, ο Γιουλ Μπρίνερ μένει αδιαμαρτύρητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας του σινεμά και δεν βγαίνει από κει παρά μια στις τόσες ως μαυροφορεμένος Κρις από τους «Επτά Υπέροχους» να θυμίσει ένα άπταιστο cool και μια στόφα σταρ που, ωστόσο, τότε ήταν απολύτως δεδομένη.

Βλέπεις ο Ρώσσος, ελβετογερμανομογγολικής καταγωγής, που γεννήθηκε το 1920 στο Βλαδιβοστόκ, υπήρξε στη δεκαετία του '50 ένας από τους λαμπερότερους αστέρες, έστω κι αν οι ταινίες του υπήρξαν περισσότερο φημισμένες παρά σπουδαίες. Για αυτούς που παρακολουθούν αλλιώς το σινεμά και τους ανθρώπους του, που βλέπουν δηλαδή μια τέχνη μέσα από μια ιστορική συνέχεια, διαλέξαμε  δέκα ταινίες που αξίζει να δει κανείς με πρωταγωνιστή τον κλασσικό κεφαλοξυρισμένο (πριν τον δικό μας Τέλυ Σαβάλας) του σινεμά

«Ο Βασιλιάς Κι Εγώ» (The King and I, 1956) του Γουόλτερ Λανγκ

Από το 1951 και μετά ο Γιουλ Μπρίνερ έπαιξε στο θέατρο έναν ρόλο που έμελλε να τον χαρακτηρίσει για πάντα. Ο Σιαμέζος βασιλιάς Μονγκούτ θα ήταν ρόλος ζωής (πάνω από 4.500 φορές τον ενσάρκωσε) και πέντε χρόνια αργότερα, το 1956 θα τον έχριζε πρωταγωνιστή, ουσιαστικά στην δεύτερή του κινηματογραφική εμφάνιση. Ο Μπρίνερ ξυρίζει το κεφάλι του για τις ανάγκες του ρόλου, το Yul Brynner look θα γινόταν μόδα έκτοτε και για πολλές δεκαετίες, ενώ δίπλα στην Ντέμπορα Κερ θα κέρδιζε Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου και αειθαλή φήμη στην τότε γενιά θεατών.

«Οι Δέκα Εντολές» (1956) του Σεσίλ ΝτεΜίλ

Την ίδια χρονιά ο Σεσίλ ΝτεΜίλ τον θέλει Ραμσή Β' στο επικό ριμέϊκ της δικής του ταινίας του 1923, οι περισσότεροι βαριούνται αυτά τα έργα πια, οι λιγότεροι καλοπερνάνε με τον μπαροκισμό και τις «ανώμαλες» πινελιές τους (εδώ ο καταπληκτικός σαδομαζοχιστικός φετιχισμός του ΝτεMίλ) αλλά έτσι κι αλλιώς ο Μπρίνερ είναι αξέχαστος εδώ στο ρόλο του καταστρεπτικά ξεροκέφαλου βασιλιά.

«Αναστασία» (1956) του Ανατόλ Λίτβακ

Φαντάσου σε μια χρονιά να έχεις ήδη κάνει τα παραπάνω αλλά να παίζεις και σ' ένα ακόμα. Και να είναι η «Αναστασία» του Λίτβακ, η ταινία που σηματοδότησε την επιστροφή της Μπέργκμαν στο Χόλιγουντ (μετά το ροσελινικό «παραστράτημα») και της έδωσε και το δεύτερο από τα τρία της όσκαρ. Το Χόλιγουντ πάντα ήθελε να πιστεύει πως η νεότερη κόρη του Τσάρου επέζησε της Οκτωβριανής Επανάστασης (δεν επέζησε), πόσο μάλλον αφού συνεγείρονταν τόσο ο κόσμος από αυτή την ιστορία. Λαμπρός, σινεμασκόπ πλούτος, γερή ιστορία, το παλιό Χόλιγουντ στις δόξες του.

«Αδελφοί Καραμαζώφ» (1958) του Ρίτσαρντ Μπρουκς

Το αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι δεν έχει μεταφερθεί πολύ στο σινεμά, το καλύτερο παραμένει το Σοβιετικό του '69, όμως και τούτη η μεταφορά του Ρίτσαρντ Μπρουκς («Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα», «Λυσσασμένη Γάτα», «Εν Ψυχρώ») παραμένει πολύ ενδιαφέρουσα με τον Μπρίνερ επιβλητικό Ντμίτρι Καραμαζόφ.

«Το Ταξίδι» (The Journey, 1959) του Ανατόλ Λίτβακ

Νέα επιστροφή του Μπρίνερ σε ρώσσικα χώματα και ρόλους αλλά και νέα συνάντηση με την Ντέμπορα Κερ, το «Ταξίδι» είναι ένα ωραίο πολιτικό δράμα τοποθετημένο στην εποχή της Ουγγρικής Επανάστασης του '56, με τον Μπρίνερ στον ρόλο ενός κομμουνιστή αξιωματικού που ερωτεύεται μια δυτική και διακυβεύει την θέση του.