16:27
22/1

Τέρι Τζόουνς (1942-2020): Αποχαιρετισμός στον δεύτερο απόντα Python

Είναι ένας κι ένας οι Monty Python, πώς να το κάνουμε. Και για μας που μεγαλώσαμε μαζί τους, που σφυρίζουμε ατάκες από τα έργα, τα σκετς και τα τηλεοπτικά τους, το τσίμπημα είναι και λίγο ενοχλητικότερο. Το μόνο καλό, οι Python μας το έμαθαν, είναι ότι μπορείς να διαλέξεις να γελάς ακόμα και στα πιο δύσκολα.

Ο Ουαλός Τζόουνς ήταν από τους συνεχιστές και αναμορφωτές της βρετανικής τηλεοπτικής κωμωδίας από την δεκαετία του ’60. Πήρε το πτυχίο του στην Αγγλική Φιλολογία από την Οξφόρδη, συνάντησε νωρίς τον Μάικλ Πάλιν που ήταν αδελφός (επίσης από την Οξφόρδη), έφτιαξαν κάμποσες κωμωδίες για την βρετανική τηλεόραση και μετά συνάντησαν τους υπόλοιπους ημιπαράφρονες (Άιντλ, Τσάπμαν, Κλιζ – από το Κέιμπριτζ αυτοί) και συνέστησαν παρέα με τον ξενόφερτο Τέρι Γκίλιαμ (ο Αμερικάνος της παρέας) την ομάδα που στοίχειωσε τρεις δεκαετίες παραληρηματικής οπτικής και λεκτικής κωμωδίας.

Μαζί με τον Γκίλιαμ σκηνοθέτησαν τους «Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης» ενώ στη συνέχεια θα ανελάμβανε μόνος το «Ένας Προφήτης…μα τι Προφήτης» και «Το Νόημα της Ζωής», φέρνοντας μια ειδική σφραγίδα δομικού σουρεαλισμού, άγριας αναρχίας, σκωπτικής στηλίτευσης των ιερών και των οσίων, χιουμοριστικής εκτόνωσης αιώνων (κυριολεκτικά) βλοσυρής ιδεοληψίας και φόβου.

Αν και είναι άσκοπο, σε μας τους λάτρεις τουλάχιστον, να διαχωρίζεις αρμοδιότητες και αποτελεσματικότητα του καθενός στους Monty Python, στον Τέρι Τζόουνς αρμόζει ένα χρίσμα σκηνοθετικής ματιάς που όρισε την μαγική εξάδα στο μεγαλύτερο μέρος της.

O Τζόουνς δεν αρκέστηκε στο γκρουπ όμως. Υπέγραψε σειρά κωμικών και παιδικών βιβλίων, πολλά σενάρια ιδίως για την τηλεόραση και όχι μόνο κωμικών σειρών, έκανε τα «Surprising Histories», έκανε το «Έρικ, ο Βίκινγκ» και το «Personal Services» για το σινεμά και, βέβαια, ήταν ένας εξέχων μεσαιωνιστής με βιβλία και τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ επί του θέματος.

Φυσικά ήταν και ηθοποιός, την παντομίμα του οποίου μπορείς να θαυμάσεις στο βίντεο που ακολουθεί, είχε αφόρητη πλάκα σε στιγμές όπως τα ιστορικά «He’s not the Messiah…» (Life of Brian), «Burn her» (Ιππότες) και τόσα ακόμα. Περισσότερο όμως, ίσως και ηγετικά ανάμεσα στους Python, είχε την αντίληψη της κωμωδίας σαν μια κατάσταση της ύπαρξης, παρά σαν ένα ανέκδοτο στην αναμονή του punchline. Έφτιαχνε χαρακτήρες, υπερτόνιζε κωμικά μιας κατάσταση μέχρι σημείου παραλογισμού και ένωνε τους αρμούς των έργων με μια λογική σουρεαλιστική, ελευθερωτική, παιδική και σοφή μαζί.

Το 2015 έκανε την τελευταία περφόρμανς με τους υπολοίπους στην παράσταση «Monty Python Live (Mostly)», ήδη χτυπημένος σε αρχικά στάδια από την άνοια.

Θα τον θυμόμαστε λατρευτικά, συντροφικά και σεβάσμια πάντα, τουλάχιστον μέχρι της πιθανότητας η άνοια, ο θάνατος (ή και τα δύο) συναντήσουν κι εμάς.