13:01
19/7

Ταχυδρόμοι στο σινεμά!

Κι επειδή όλοι θα σκεφτούμε τον «Ταχδυδρόμο [που] Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές», ας θυμίσουμε πως οι τρεις βασικές ταινίες που έχουν γυριστεί με αυτό το θέμα ΔΕΝ έχουν βέβαια πουθενά κανέναν ταχυδρόμο. (Είναι άλλωστε κι από τα ωραία αινίγματα τίτλων. Τι σημαίνει τελικά Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές;).

Έτσι λοιπόν, εξαιρώντας σύσσωμους τους ταχυδρόμους του κλασσικού Χόλιγουντ που σε άπειρες ταινίες θα τους δούμε να πετάνε την εφημερίδα απ' το ποδήλατο, ο «Ταχυδρόμος» που απομένει παμψηφεί είναι αυτός του Κέβιν Κόστνερ, γνωστή και ως «η ταινία που έκανε με καθυστέρηση επτά ετών απ' το «Χορεύοντας με τους Λύκους» και κανείς δεν ήθελε να δει». Το «Postman» είναι ένα μετά-αποκαλυπτικό δράμα με ήρωα έναν τύπο που υποδύεται τον ταχυδρόμο – πάλι τζίφος δηλαδή – και στην προσπάθειά του να εκμεταλλευθεί τις συνθήκες ενός κατεστραμμένου κόσμου (η ταινία εξελίσσεται στο 2013...) καταλήγει ένα σύμβολο ελπίδας των κατατρεγμένων εναπομείναντων. Το «Postman» παραμένει ως σήμερα μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές αποτυχίες στην ιστορία της Warner Bros.

Λιγότερο γνωστή, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα είναι η επιστροφή στη φόρμα του Αντρέι Κοντσαλόφσκι με το «Οι Λευκές Νύχτες του Ταχυδρόμου» του 2014, με ήρωα έναν ταχυδρόμο σε ένα εντελώς απομονωμένο χωριό της Ρωσσίας. Η ταινία κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα στη Βενετία.

Αν πάμε στους συμβολικούς ταχυδρόμους, τότε αναφέρουμε πρώτα-πρώτα το «Ossessione» του Λουκίνο Βισκόντι, που είναι η πρώτη διάσημη διακευή του βιβλίου του Τζέιμς Κέιν - η πρώτη άσημη είναι μια γαλλική του '39 σε σκηνοθεσία Πιερ Σενάλ με την αγαπημένη του Ρενουάρ Μισέλ Σιμόν που πρέπει να την έχουμε δει και στο «Λιμάνι των Αποκλήρων» του Καρνέ. Με την ταινία του Βισκόντι ξεκινά ουσιαστικά και ο νεορεαλισμός, δυο ολόκληρα χρόνια πριν το «Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη», αν και η πολύπλευρη ταινία του Βισκόντι είναι και φιλμ νουάρ είναι και ταξική ηθογραφία είναι κι απ' όλα.

Το '46 έρχεται η αμερικάνικη εκδοχή της νουβέλας του Κέιν με Λάνα Τάρνερ και Τζον Γκάρφιλντ σε σκηνοθεσία Τέι Γκαρνέτ, η Τάρνερ σκάει μύτη με το λευκό μαγιό, τι επιλογές είχε ο Γκάρφιλντ, έχει αδυναμίες το έργο, αλλά η μοιρολατρεία είναι διάχυτη και το έργο χαρακτηριστικό της κλασσικής εποχής του νουάρ.

Το '81 είναι η σειρά του τρίτου γνωστού Ταχυδρόμου. Ο Μπομπ Ράφελσον έχει την τύχη να βρίσκει την Τζέσικα Λαντζ σε παροιμιώδη σεξουαλικότητα, ο Τζακ είναι, τυπικά, άριστος και το νουάρ έχει την μαγική του χρονιά – μην ξεχνάμε και την, καλύτερη, «Έξαψη» εκείνης της χρονιάς του Λόρενς Κάσνταν.

Μετά μπορείς να βρεις ταχυδρόμους, όπως τον (spoiler alert!) Ντενζέλ Ουόσινγκτον στο «Book of Eli», τον FedEx Τομ Χανκς στον «Ναυαγό», τον κεντρικό χαρακτήρα στην «Ντίβα» του Μπενέξ, το... ταχυδρομείο στο «Dear God» με τον Γκρεγκ Κινίαρ στο ρόλο του απατεώνα που απαντά γράμματα απευθυνόμενα στον... Θεό, τον ποδηλάτη-κούριερ του Γκόρντον Λέβιτ στο «Premium Rush» του Ντέιβιντ Κεπ αλλά και τον κλασσικό ταχυδρόμο, που όμως δεν επηρεάζει καθόλου την πλοκή, που υποδύεται ο Τιμ Ρόμπινς στο «Jacob's Ladder».