7:33
3/8

Άνθρωπος στη Θάλασσα! 10 ταινίες στη μέση του πουθενά που θέλετε να δείτε

«Κρουαζιέρα στην άκρη του τρόμου» (Dead Calm, 1989) του Φίλιπ Νόις

Παραγνωρισμένο αδίκως θρίλερ κλειστοφοβικού τρόμου στην απέραντη θάλασσα, περηφανεύεται μια Νικόλ Κίντμαν στους ακόμα αυστραλιανούς καιρούς της (ο Τομ θα ερχόταν την επόμενη χρονιά) 20χρονη και αγρίμι κανονικό και ενώ είναι θεωρητικά ένα «θρίλερ εισβολής» κερδίζει τα μέγιστα από την άψογα εξυπηρετική σκηνοθεσία του επίσης Αυστραλού Νόις που με αυτό το έργο θα έπαιρνε κι αυτός το βραχύβιο αλλά κερδοφόρο εισιτήριο για το Χόλιγουντ. Θαυμάσιο και βαθύτερο #metoo πόνημα επίσης, πολύ πριν την σημερινή οχλαγωγία.

 «Λευκή Καταιγίδα» (White Squall, 1996) του Ρίντλεϊ Σκοτ

Προτού εκπέσει σε μετριότητες ή και αθλιότητες (το επόμενό του τότε θα ήταν είναι το «G.I. Jane»...), μόνο σποραδικά διακοπτόμενες από κάτι έστω σαν σκιά των πρώτων του ταινιών, ο Ρίντλεϊ Σκοτ ήταν πάντα ένα σκηνοθέτης που χειριζόταν άριστα την σκηνογραφία του. Το αυτό συμβαίνει και εδώ, μόνο που η σκηνογραφία γίνεται το φυσικό περιβάλλον και είναι αλήθεια πως η καταιγίδα του εδώ ξεπερνά με άνεση το «μάθημα ζωής» που είναι το έργο. Αξίζει να ανακαλυφθεί, εκτός βέβαια της εξαίρετης σύμπτωσης να παίζει και ο Τζεφ Μπρίτζες που στο κάτω-κάτω γιατί να έχεις ταινία του που δεν έχεις δει;

«Οι Μνήμες του Νερού» (Weight of Water, 2000) της Κάθριν Μπίγκελοου

Η λιγότερο καλή ταινία της λίστας έχει αδιάψευστες αρετές (βλέπε φωτό), έχει φουλ λαγνική ατμόσφαιρα, μια παράλληλη ιστορία που εκτυλίσσεται στο παρελθόν, ηχηρό καστ (Πεν, Πόλεϊ, Κάρτλιτζ, ΜακΚόρμακ, Λούκας, Χέρλι), την βιρτουοζιτέ της Μπίγκελοου που παρότι εντελώς έξω από τα…νερά της παίζει ωραία με την απαγορευμένη επιθυμία, χάνεται τονικά ανάμεσα στα αντικρουόμενα που θέλει να πει, παραμένει όμως μια ευειδής αποτυχία που τουλάχιστον οι λάτρεις της σκηνοθέτιδος πρέπει να αντιμετωπίσουν.

 «Deep Water» (2006) των Λουίζ Όζμοντ και Τζέρι Ρόθγουελ

Ένα βρετανικό ντοκιμαντέρ, από εκείνα που στοιχειοθετούν την μέχρι βλάσφημου σημείου έννοια της υπεράνθρωπης στάσης κάποιων απέναντι σε γεγονότα που τους υπερβαίνουν. Η καταγραφή μιας ναυτικής κούρσας που θέλησε να είναι περίπλους της γης με ιστιοπλοϊκό σκάφος και τα αποτελέσματά της σε έναν από τους εννέα (όλους κι όλους) που επιχείρησαν το αδιανόητο. Συναρπαστικό είναι μικρή λέξη, διδακτικό οπωσδήποτε και ποτέ λιγότερο από μια έντονη κι επώδυνη φιλοσοφική διαδικασία.

 «Όλα Χάθηκαν» (All is lost, 2013) του Τζ. Σι. Τσάντορ

Ο συγκλονιστικός, βωβός «Γέρος και η Θάλασσα» που μας επισκέφθηκε τόσο απρόσμενα πριν λίγα χρόνια, η μεγάλη αμερικανική ταινία, το καθαρό δείγμα ενός σινεμά που ενώ στις άπειρες σοβαρές του στιγμές δεν υπολειπόταν ποτέ στον ποιοτικό διάλογο, ήταν πάντα η τέχνη της αφήγησης με οπτικά μέσα που το ηγεμόνευε. Μ’ έναν Ρέντφορντ ατρόμητο και τις κερδισμένες του ρυτίδες μπροστά για εξερεύνηση, το «Όλα Χάθηκαν» περιφρονεί το επεξηγηματικό σινεμά του διαλόγου (που αγαπούν κυρίως αυτοί που το βλέπουν σαν υβρίδιο του Λόγου) και ξανοίγεται με όπλα τον χρόνο, τον ρυθμό, τον αδιατάρακτο τόνο, την μεγάλη βωβή ερμηνεία κι εκείνο το φινάλε που όσοι το χρειαστήκαμε δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την σωτηρία που μας χάρισε.