12:12
10/10

Πανελλήνια αποκλειστικότητα: Το cinemagazine συναντά τον Λαρς Φον Τρίερ. Και του απευθύνει τις δύσκολες ερωτήσεις!

- Είναι οι γυναίκες ανόητες;
- Θα πρέπει να ρωτήσετε τον ψυχοθεραπευτή μου! Είναι γυναίκα!

Δεν πιστεύω, παρόλα αυτά, ότι είναι απλώς μια ταινία για έναν κατά συρροή δολοφόνο, αλλά και για τον τρόπο να συμπορεύεσαι με τους δαίμονες σου ως καλλιτέχνης, την ψύχωση που κρύβεται πίσω από κάθε δημιουργία στην τέχνη.

Ω ναι. Θα μπορούσε να είναι μια ταινία για έναν καλλιτέχνη - όχι πολύ καλό καλλιτέχνη εδώ που τα λέμε, ο οποίος φτάνει στα άκρα την ιδέα του να ορίσεις την τέχνη. Ενδεχομένως να συμφωνούσα ότι το να σκοτώσεις 64 ανθρώπους θα μπορούσε να είναι ένα παράδοξο έργο τέχνης, αλλά σίγουρα δεν θα το είχα υπογράψει εγώ. (γέλια)
 
Πάντοτε συνηθίζατε να λέτε σε συνεντεύξεις σας, πάντως, ότι για εσάς δεν υπάρχει εναλλακτική: γυρίζετε ταινίες για να διατηρείστε στη ζωή.

Ναι, το να κάνω ταινίες είναι το μόνο πράγμα που με κράτησε χαλαρό, γιατί αναρρώνω από μία κατάθλιψη τώρα, οπότε το να δουλεύω είναι καλό, αλλά το γύρισμα ήταν πολύ δύσκολο αυτή τη φορά. Ήταν δύσκολο γιατί είχα πολύ άγχος οπότε έπρεπε να πιω ένα ποτό. Εκείνη την περίοδο έπασχα από αλκοολισμό και αγωνιζόμουν να κρατηθώ μακριά από αυτό. Το γύρισμα με βοήθησε να αφοσιωθώ σε κάτι για να μην παραλύσω. 

Όπως ο ήρωάς σας στην ταινία, έτσι κι εσείς υποφέρετε από Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, κάτι ομολογουμένως επώδυνο, από το οποίο αντλείτε, εντούτοις, την πιο αστεία σκηνή σε ολόκληρο το φιλμ σας.

Ναι, είναι πραγματικά αστείο αλλά είναι και πολύ βασανιστικό ταυτόχρονα. Το να τσεκάρεις ανελλιπώς αν τα βιβλία στα ράφια του σπιτιού σου είναι τοποθετημένα έξω-έξω ή σε συγκεκριμένη ευθεία, δεν είναι κάτι τραγικό. Τραγικό είναι το να πρέπει να γυρίσεις πέντε φορές το ίδιο βράδυ στο σπίτι σου για να δεις αν κλείδωσες, ή αν τα πράγματά σου βρίσκονται στη θέση τους. Γιατί αν δεν είναι, πιστεύεις ότι ο κόσμος δεν θα συνεχίσει να κινείται σωστά. Το έχω, δυστυχώς, αυτό από όταν ήμουν παιδί.

Ενώ στις περισσότερες ταινίες σας κυριαρχούν οι γυναίκες, στο «Σπίτι που Έχτισε ο Τζακ» βλέπουμε έναν άντρα πρωταγωνιστή.

Αφενός θεωρώ ότι αφιέρωσα ένα μεγάλο μέρος της φιλμογραφίας μου στις γυναίκες, και ελπίζω να τους φέρθηκα με την αξιοπρέπεια και την εκτίμηση που τους έχω. Αφετέρου, νομίζω ότι ακόμη κουβαλάω κάποιου είδους ενοχή από το παρελθόν μου. Η μητέρα μου ήταν ανυποχώρητη φεμινίστρια και νομίζω πως με κάποιο τρόπο μου μετέδωσε την ενοχή του να είσαι άντρας. 

Και πάλι όμως, με αφορμή την καινούργια σας ταινία, κάποιοι έσπευσαν να σας κατηγορήσουν για μισογυνισμό.

Ναι. Μην ρωτάτε εμένα, όμως. Ρωτήστε αυτούς που με κατηγορούν. Νομίζω πως αν ο ήρωάς μου σκότωνε άντρες, δεν θα ήταν η ίδια ταινία. Ο λόγος για τον οποίο σκοτώνει γυναίκες είναι ότι υπάρχει μια ενέργεια στο αντίθετο φύλο, ένα παιχνίδι κυριαρχίας μέσω της βίας.