9:28
22/3

Αφοπλιστική ειλικρίνεια, τσαμπουκάς και καραόκε: Ο Χοακίν Φίνιξ μιλάει αποκλειστικά στο cinemagazine

Ένα παράξενο σκοτάδι συνόδευε τον Χοακίν Φίνιξ κάθε φορά που είχε τύχει να τον συναντήσω στο παρελθόν για τις ανάγκες μιας συνέντευξης. Χωρίς ίσως να το επιθυμεί, έφερνε συχνά τον συνομιλητή του σε άβολη θέση, τον έκανε να αισθάνεται ότι εκείνη τη δεδομένη στιγμή ο ίδιος ο ηθοποιός θα προτιμούσε να μην πει κουβέντα, να βρισκόταν κάπου αλλού, να μην είναι υποχρεωμένος να περιστοιχίζεται από δημοσιογράφους. Με αυτό τον τρόπο έμοιαζε λίγο με τους χαρακτήρες που έχει συνηθίσει να υποδύεται: όλοι τους μοιάζουν στοιχειωμένοι από ανείπωτους δαίμονες που κατοικούν στο εσωτερικό και μόνο ανεπαίσθητα βγαίνουν καμιά φορά στην επιφάνεια.

Τον περασμένο Μάιο που συνάντησα ξανά τον Χοακίν Φίνιξ, ένα μεσημέρι κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Καννών και δυο μέρες πριν ο ηθοποιός κατέληγε να κερδίσει εκεί το βραβείο καλύτερης ερμηνείας, ο άνθρωπος που είχα μπροστά μου φάνταζε πολύ διαφορετικός. Ήταν πρόσχαρος, χαμογελαστός, τρομερά ευγενικός και άνετος, σαν να βρισκόταν υπαρξιακά σε μια περιοχή πολύ πιο φωτεινή και ευχάριστη από παλιά. Ίσως να τον βοηθούσε και το γεγονός ότι ήταν ερωτευμένος, αφού σε κάποια γωνιά του ξενοδοχείου όπου έγινε η συνάντησή μας είδα να τον περιμένει διακριτικά η Ρούνεϊ Μάρα, η συμπρωταγωνίστριά του στη «Μαρία Μαγδαληνή» και πρόσφατα αγαπημένη του. 

Σε κάθε περίπτωση η συνέντευξή μας στάθηκε μια πολύ ξένοιαστη και ευχάριστη εμπειρία, με τον Φίνιξ να ρωτάει όλος ενδιαφέρον για το πώς περάσαμε τις μέχρι τότε μέρες μας στο Φεστιβάλ, το πόσο κουρασμένοι ήμασταν και το τι ταινίες είδαμε ή να στέκεται, μετά το τέλος της κουβέντας μας, και να φωτογραφίζεται χαριτολογώντας μαζί με δημοσιογράφους που του ζητούσαν να ποζάρει για λογαριασμό τους. Αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ στο παρελθόν. Φαίνεται, όμως, ότι ο παλιός και συνοφρυωμένος Φίνιξ αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση.

Με την Ρούνεϊ Μάρα στην Τελετή Απονομής

«Αν είχα καταλάβει εξαρχής όλα όσα μου έλεγε η Λιν Ράμσεϊ με τη σκωτσέζικη προφορά της, ίσως να μην έκανα τελικά την ταινία μαζί της! (γέλια)»

Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό σας όταν διαβάσατε το σενάριο;

Τι σκέφτηκα... Αρχικά είχα προγραμματίσει να συμμετάσχω σε ένα άλλο φιλμ και όταν μίλησα με τη Λιν Ράμσεϊ, της εξήγησα ότι προετοιμαζόμουν να γυρίσω τρεις ταινίες απανωτά και ξεκινούσα δουλειά από τον Ιούνιο, οπότε αν επρόκειτο να συνεργαστούμε θα έπρεπε να το κάναμε τον επόμενο χρόνο ειδάλλως θα μου ήταν αδύνατο εκείνη τη στιγμή να δεσμευτώ επαγγελματικά. Όταν, όμως, η άλλη ταινία που ετοιμαζόμουν να γυρίσω το καλοκαίρι ακυρώθηκε, την πήρα αμέσως τηλέφωνο και τη ρώτησα πόσο σύντομα θα μπορούσαμε να δρομολογήσουμε τη συνεργασία μας, αφού θα ήμουν πλέον διαθέσιμος. Και νομίζω πως είχε στη διάθεσή της οχτώ εβδομάδες, ένα χρονικό πλαίσιο που είναι τρελό για να προσπαθήσεις να κάνεις μια ταινία.

Πραγματικά με εξέπληξε που εκείνη ήξερε τόσο καλά πόσο χρόνο χρειαζόταν για την παραγωγή. Όσον αφορά στο σενάριο φαινόταν ότι υπήρχαν τυφλά σημεία τα οποία όφειλες να ανακαλύψεις, πτυχές που δεν ήταν από την αρχή ξεκάθαρες και αυτή η σύμβαση με ενθουσίαζε όσο με χαροποιούσε που θα περνούσα μια τέτοια διαδικασία πλάι στη Λιν, με την οποία επιθυμούσα πολύ να συνεργαστώ. Κατ’ αρχάς μου άρεσε να της μιλάω. Και μερικές φορές, το ότι τα πας καλά με κάποιον και σου φαίνεται δελεαστικό να περάσεις οχτώ εβδομάδες μαζί του, είναι παραπάνω από αρκετό. (γελάει)

Ποιο είναι το στοιχείο που διαχωρίζει τη Λιν στον τρόπο που δουλεύει σε σχέση με άλλους σκηνοθέτες με τους οποίους έχετε συνεργαστεί;

Δεν ξέρω, είναι τόσα πολλά πράγματα. Η Λιν έχει κάτι σπάνιο. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε το γύρισμα, έπρεπε να βουτήξω στα νερά μιας λίμνης, κρύωνα και δεν ήθελα πραγματικά να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση. Και έτσι, καθώς εγώ απλώς στεκόμουν σαν τον δειλό, εκείνη άρχισε να μπαινοβγαίνει στο νερό πολλές φορές. Της αρέσει να βιώνει τις καταστάσεις πριν από τους ηθοποιούς της. Aν είχα μια σκηνή όπου έπρεπε να είμαι ξαπλωμένος στον καναπέ, θα ερχόταν κι εκείνη να ξαπλώσει στον καναπέ. Θέλει να νιώθει τη σκηνή από τη δική σου προοπτική και αυτό είναι κάτι μοναδικό.

Μιλώντας με τη Λιν την πρώτη φορά, σας ήταν εύκολο να καταλάβετε τη χαρακτηριστική σκωτσέζικη προφορά της; Γιατί εγώ, που είμαι από την Ελλάδα, ομολογώ πως όταν τη συνάντησα δεν μπορούσα να αντιληφθώ κάθε της κουβέντα.

Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο τις πρώτες φορές, έπαιρνα τον Τζιμ, τον παραγωγό, και του έλεγα «δεν ξέρω αλήθεια τι μου είπε αυτή η τύπισσα», μερικές φορές καταλάβαινα και άλλες όχι (γελάει). Όμως δεν είχα αυτό το πρόβλημα μαζί της από κοντά. Νομίζω ότι είμαστε παρόμοιοι χαρακτήρες, βάζει πολύ συναίσθημα σε αυτό που βλέπουμε στην οθόνη και είναι πολύ εμφατική. Πολλές φορές νόμιζα ότι καταλάβαινα τι ήθελε, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος: ίσως εφηύρα πολλά από όσα μου έλεγε, γιατί ήταν πολύ πειστική. Ίσως, αν είχα ακούσει και καταλάβαινα ακριβώς τι έλεγε, να μην το έκανα το φιλμ μαζί της! (γέλια)

Ο χαρακτήρας που υποδύεστε μοιάζει να ασφυκτιά μέσα στο ίδιο του το σώμα, σαν να μην το αισθάνεται δικό του, σαν να θέλει να αποδράσει από αυτό. Αναρωτιέμαι πώς δουλέψατε για να πετύχετε μια τόσο συγκεκριμένη και απαιτητική σωματική κατάσταση.

Απλώς γυμνάστηκα. Στην αρχή το βρήκα διασκεδαστικό, όπως όταν ξεκινάς να κάνεις κάτι που δεν συνηθίζεις, αλλά στη συνέχεια γίνεται περίεργο γιατί αρχίζει και σε αλλάζει, που είναι ουσιαστικά και ο λόγος για τον οποίο το κάνεις. Το σωματικό επηρεάζει το συναισθηματικό και το πνευματικό κομμάτι σου και νιώθεις διαφορετικά με τον εαυτό σου. Πάντως είναι ενδιαφέρον να νιώθεις το σώμα σου με αυτόν τον τρόπο, και για να είμαι ειλικρινής έχω πολύ καιρό να υπάρξω τόσο σωματώδης.

Με την Λιν Ράμσεϊ στις Κάννες

Πώς ακριβώς είστε στο γύρισμα; Όταν, για παράδειγμα, καλείστε να υποδυθείτε έναν χαρακτήρα τόσο μοναχικό και λιγομίλητο, σχεδόν βλοσυρό, για τις ανάγκες του ρόλου νιώθετε την ανάγκη να παραμείνετε σε αυτή την ψυχολογική κατάσταση καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων ή με το που τελειώνει η μέρα επιστρέφετε στον κανονικό, κοινωνικό σας εαυτό;

Κάθε ταινία είναι διαφορετική, απλώς προσπαθείς να μην είσαι τόσο συγκεντρωμένος στον εαυτό σου. Άλλες φορές προσπαθώ να μιλάω με το συνεργείο και να αστειευόμαστε, γιατί αυτό βοηθάει να αισθανθείς άνετα. Μερικές φορές δεν μπορείς καν να κοιτάξεις τα άτομα του συνεργείου στα μάτια. Έχω κάνει ταινίες που κρατάω το κεφάλι μου χαμηλά και μουρμουρίζω το όνομα του χαρακτήρα που υποδύομαι. Πρέπει να ανακαλύψεις τι σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα σε κάθε περίπτωση.

Η κακή υποκριτική είναι το αποτέλεσμα του να βρίσκεσαι διαρκώς απορροφημένος με τον εαυτό σου, οπότε πρέπει να σκεφτείς τι σε κάνει να νιώθεις πιο άνετα: να μιλάς με τους ανθρώπους του συνεργείου ή όχι; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το συνεργείο ήταν μικρό, γεγονός οπωσδήποτε θετικό, και ήταν πολύ φιλικοί όλοι. Η Λιν κι εγώ μιλούσαμε συνέχεια, στο μεταξύ, μου τραγουδούσε και κάναμε καραόκε στα παρασκήνια των γυρισμάτων! Έχω κάποια βίντεο, όπου είναι και ο παραγωγός μαζί μας και η Λιν τραγουδάει πεσμένη στα γόνατα, τα οποία είναι ανεκτίμητης αξίας!

Ποιο ήταν το δικό σας αγαπημένο τραγούδι για καραόκε;

Δεν έχω! Δεν έχω τραγουδήσει ποτέ καραόκε.

Θα μπορούσε να είναι κάποιο τραγούδι του Τζόνι Κας τον οποίο έχετε ερμηνεύσει, θα βοηθούσε…

Ναι, αλλά δεν το ‘χω κάνει ποτέ!

Η Λιν πάντως είπε ότι δεν υποδυόσασταν, αλλά ήσασταν ο χαρακτήρας σας στην ταινία. Πώς καταφέρατε να τον κατανοήσετε σε τέτοιο βαθμό;

Ο κάθε άνθρωπος αλλιώς είναι στη δουλειά του και αλλιώς στο σπίτι του. Οπότε η ιδέα του να παραμένεις στο πετσί του χαρακτήρα σου κάθε λεπτό της μέρας είναι γελοία, γιατί δεν θα μπορούσες να συνεχίσεις για πολύ έτσι. Δεν ξέρω καν τι σημαίνει αυτό που είπε η Λιν.

«Η κακή υποκριτική είναι το αποτέλεσμα του να βρίσκεσαι διαρκώς απορροφημένος με τον εαυτό σου»

Εννοούσε μάλλον ότι την εντυπωσίασε η αφοσίωσή σας στον ρόλο.

Μάλλον το είπε γιατί θεώρησε ότι θα ήταν γαμάτο να το ακούσουν αυτό οι δημοσιογράφοι (γέλια). Συμβαίνει συχνά κάποιοι συνάδελφοι να μιλούν κολακευτικά για τον ηθοποιό τους. Πολλές φορές, όμως, απλώς λένε ψέματα, προσπαθώντας να φανούν άνετοι και ακομπλεξάριστοι. Δεν μπορούν να πουν ότι «δεν ήξερε τις ατάκες του και δεν τον ένοιαζε τίποτα», αντιθέτως λένε πως «ήταν πολύ επαγγελματίας»! (γέλια)

Μου έκανε εντύπωση στην ταινία η επιλογή της Λιν Ράμσεϊ να μη σκιαγραφήσει τον αρρενωπό της πρωταγωνιστή ως έναν ατρόμητο ήρωα που σώζει τις γυναίκες, αλλά να τον κάνει τρωτό και ευάλωτο.

Είναι κάτι το οποίο συζητήσαμε και εκτίμησα που κατέληξε έτσι. Διότι αποφύγαμε να ηρωοποιήσουμε τον πρωταγωνιστή, αντίθετα με τις περισσότερες ταινίες όπου η τεστοστερόνη ισούται με τον ανδρισμό και ο αρσενικός πάντοτε σώζει τις γυναίκες. Η γυναίκα απάγεται, ή βιάζεται, ή οτιδήποτε, και πρέπει ο άντρας να τη σώσει. Συντηρείται πολύ συχνά στο σινεμά αυτή η φαντασίωση, στη δική μας ταινία ωστόσο ο ήρωας πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με την ενοχή του επειδή τελικά δεν μπόρεσε να σώσει τη γυναίκα. Έπρεπε εκείνη να σώσει τον εαυτό της. Μας άρεσε να παίξουμε με αυτή την ιδέα, και βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα τη συγκεκριμένη τροπή, καθώς προέκυψε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Το αρχικό τέλος της ταινίας ήταν κάπως στερεότυπο, με τον χαρακτήρα μου να έχει ήδη αναμετρηθεί με τον κακό της υπόθεσης και να παίρνει την εκδίκηση του. Αυτό είναι, όμως, κάτι που έχουμε δει χίλιες φορές και για μένα δεν φαινόταν καθόλου ρεαλιστικό. Δεν έχω δει ακόμη ολοκληρωμένη την ταινία, αλλά για εμάς ο ήρωας έπρεπε να είναι κάπως σαν το αντίθετο του Τζέιμς Μπόντ, δεν τον θέλαμε καθαρό και ξυρισμένο και γοητευτικό, και για να πετύχουμε τον σκοπό μας χρειάστηκε να ξεφορτωθούμε από το σενάριο όλα τα σχετικά κλισέ και προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε κάτι διαφορετικό.

Πόσο ενεργή ήταν η συμμετοχή σας στις αλλαγές που λέτε ότι κάνατε στο περιεχόμενο της ταινίας κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;

Έχω γενικά πολλές ιδέες, αλλά προσπαθώ να τις κρατάω για τον εαυτό μου. Πριν ξεκινήσουμε το γύρισμα με τη Λιν, είχαμε μία συζήτηση διάρκειας τουλάχιστον πέντε ωρών όπου διαβάσαμε το σενάριο και προσπαθήσαμε να σκεφτούμε κάποια πράγματα πέρα από αυτό, να τα αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά και κάπως πρακτικά, με αποτέλεσμα να συμβούν πολύ σημαντικές αλλαγές στην τελική πλοκή.

Λατρεύω πάντως τους ανθρώπους που δουλεύουν αυθόρμητα και υπό πίεση. Η Λιν πήγαινε στο σπίτι μετά το γύρισμα και επέστρεφε την επόμενη μέρα με κάτι διαφορετικό. Πολλές φορές μου έστελνε μέιλ με ιδέες, στις δύο η ώρα τη νύχτα. Μου προκάλεσε μεγάλο θαυμασμό αυτό.

Πόσο εύκολα κάνατε την ερμηνευτική μετάβαση από τον σκληροτράχηλο εκδικητή του «Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ» στον ρόλο του Ιησού Χριστού, τον οποίο υποδύεστε στη «Μαρία Μαγδαληνή»;

Μα στη «Μαρία Μαγδαληνή» υποδυόμουν τον εαυτό μου! (γέλια) Ήταν πολύ εύκολο για μένα. Απλά είπα, «επιτέλους, καιρός ήταν», χαχα! Είμαι σίγουρος ότι θα σας μιλήσω αναλυτικά μια μέρα για αυτό!

INFO
Το «Δεν Ήσουν Ποτέ Εδώ» προβάλλεται ήδη στις αίθουσες από την Seven Films