10:21
18/7

Πανελλήνια αποκλειστικότητα: Ο Τζάρμους σιχαίνεται τα ζόμπι. Και όσα ακόμη μας είπε σε 45 απολαυστικά λεπτά συνέντευξης!

Θα πεθάνω και θα είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που δεν θα έχει δει ποτέ του κάποιο «Star Wars»

Σας ρωτούν κατά καιρούς λεπτομέρειες για παλιότερες ταινίες σας και ισχυρίζεστε ότι δεν τις βλέπετε ξανά ποτέ. Ισχύει αυτό;

Ασφαλώς. Γιατί να τις ξαναδώ; Επένδυσα πολλά χρόνια μέχρι να τις κάνω. Έγιναν, δε μπορώ να τις αλλάξω. Δεν θέλω να κάτσω να δω τι έκανα πριν, τελείωσε, συνέβη. Δεν το λέω για να συγκρίνω τον εαυτό μου με εκείνον, αλλά όταν ρωτήθηκε κάποια στιγμή ο Μπομπ Ντίλαν αν ακούει ξανά τους παλιότερους δίσκους του, η απάντησή του ήταν η εξής: «Γιατί να το κάνω αυτό; Τους άκουσα όταν τους ηχογραφούσα, τους παίζω ζωντανά, δεν θέλω να τους ακούω άλλο, είναι παρελθόν, έχει φύγει». Έχουμε μόνο το παρόν και τη δυνατότητα να σκεφτούμε και να εφεύρουμε καινούργια πράγματα. Το να βυθιζόμαστε στα παλιά δεν ωφελεί σε κάτι. Άσε που η νοσταλγία δεν είναι και του τύπου μου.

Τις ταινίες μου, αφότου τις ολοκληρώσω, τις βλέπω μόνο μία φορά, κρυφά, μαζί με το κοινό που έχει πληρώσει εισιτήριο και τις παρακολουθεί στην αίθουσα χωρίς να γνωρίζει ότι βρίσκομαι εκεί. Μετά το τέλος της προβολής δεν βλέπω την ταινία ποτέ ξανά. Αν χρειαστεί να αναβαθμίσω κάποιο παλιότερο φιλμ μου σε νέα ψηφιακή μορφή ή κάτι τέτοιο, λέω «εντάξει, βγάλτε πρώτα τον ήχο. Θα κάνω την εικόνα, αλλά χωρίς ήχο». Και μετά «εντάξει, τώρα θα κάνω τον ήχο». Παλιότερα, φαντάσου, έλεγα «βάλτε τις μπομπίνες εκτός σειράς, μην μου τις δείξετε με την σωστή σειρά, δεν θέλω να τις δω ποτέ ξανά στη σωστή σειρά»!

Δεν εξετάζετε ποτέ τις ταινίες σας αναδρομικά, για πιθανές συγγενείς θεματικές, για κάποια μοτίβα και ιδέες που επαναλαμβάνονται και αναπτύσσονται καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας σας;

Υπάρχουν θεματικές σε όλες μου τις ταινίες, που είμαι σίγουρος ότι επαναλαμβάνονται. Αλλά δεν προσπαθώ συνειδητά να τις μεταχειριστώ έτσι. Είμαι εναντίον της ανάλυσης, συνεπώς οτιδήποτε κι αν με ρωτήσει κανείς για τη δουλειά μου, για τυχόν κρυφές προθέσεις πίσω από τις ταινίες ή τη μουσική μου, γίνομαι έντονα προστατευτικός ως προς τη διαίσθηση και τα κίνητρά μου. Πιστεύω ότι η διαίσθησή μου είναι το σθένος που έχω ως σκηνοθέτης και ως μουσικός. Οπότε, αν με ρωτήσετε τι σημαίνει κάτι και γιατί το έκανα, θα σας πω ότι δεν ξέρω, δεν έχω ιδέα και δεν θέλω να ξέρω. Απλώς θέλω να προχωρήσω στο επόμενο βήμα που με ενδιαφέρει.

Κριτικές για τις ταινίες σας διαβάζετε; Απαντήστε με ειλικρίνεια.

Αγαπώ τις πιο αρνητικές κριτικές. Με ιντριγκάρουν πολύ εκείνοι που τυχαίνει να απεχθάνονται μια ταινία που έκανα και θέλω αμέσως να διαβάσω την κριτική τους. Δεν μπορώ να διαβάσω τις ενδιάμεσες κριτικές, γιατί είναι κάπως ενοχλητικό, ούτε τις κριτικές όπου άρεσε πολύ μια ταινία μου θέλω να διαβάσω, γιατί δεν θέλω να τροφοδοτήσω το εγώ μου.

Αλλά οι πραγματικά κακές κριτικές μού αρέσουν πολύ, γιατί έχω ξοδέψει πολλά χρόνια σε κάθε μου ταινία - είναι σαν παιδιά μου όλες τους- όποτε αν τις απεχθάνεστε είμαι πραγματικά περίεργος να μάθω το γιατί. Ρωτάω πάντα, «πήρα καμιά πραγματικά κακή κριτική;» και μου λένε «Ναι Τζιμ, πήρες». Και τους απαντάω περιχαρής: «Ωραία, μπορώ να την δω;».

Είπατε προηγουμένως ότι είστε τόσο ένοχος όσο οποιοσδήποτε άλλος που χρησιμοποιεί πλαστικά μπουκάλια, βενζίνη και όλα αυτά. Οπότε αν μιλάμε για μια ασθένεια, την οποία μάλιστα θίγετε και στην ταινία, υπάρχει κάποια θεραπεία;

Ναι, υπάρχει ελπίδα πως έχουμε ακόμη χρόνο ώστε να αποτρέψουμε αυτήν την καταστροφή, αυτήν την κρίση που καιροφυλαχτεί. Αλλά στην πραγματικότητα δεν το κάνουμε, οπότε τότε είναι που τρομάζω. Όταν με πιάνει βαθιά κατάθλιψη από την απογοήτευσή μου για την ανθρώπινη συμπεριφορά, σταματάω και κάνω Τάι Τσι, εξασκώ κάποιες μορφές διαλογισμού. Και καταλήγω να είμαι τόσο ευγνώμων που συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι εδώ, σε έναν μικροσκοπικό πλανήτη του σύμπαντος, με μια ποικιλία θαυμάσιων πραγμάτων πάνω του. Και παρά το γεγονός ότι η ζωή στην Γη είναι απειροελάχιστη, κι εμείς απλοί περαστικοί, εντούτοις το ότι υπάρχουμε μου φαίνεται σαν μικρό θαύμα. Αν σταματάς για λίγο κάθε μέρα και νιώσεις ευγνώμων που έχεις ένα σώμα, που έχεις ένα μυαλό, που μπορείς να αισθανθείς αυτό το αεράκι που φυσάει και το νερό να κατεβαίνει στο λαιμό σου, τότε μια κάποια ελπίδα υπάρχει.

Καταφέρατε να συμπαθήσετε καθόλου τα ζόμπι αφότου κάνατε αυτή την ταινία;

Αστειεύεσαι; Τα απεχθάνομαι τώρα περισσότερο από πριν. Τα έχω σιχαθεί. Δουλεύω πάνω σε αυτήν την ταινία δύο χρόνια τώρα κάθε μέρα, ήταν το δυσκολότερο φιλμ που χρειάστηκε ποτέ να γυρίσω, αρρώστησα βαριά κατά την περίοδο που το ετοιμάζαμε, οπότε είμαι τόσο κουρασμένος από τα αναθεματισμένα τα ζόμπι. Ακόμη κι όταν τέλειωσα την ταινία, όμως, εξακολουθώ να τα βλέπω όπου πηγαίνω, είναι γύρω μας παντού. Είναι αυτοί οι θλιβεροί τύποι που κυκλοφορούν παντού κοιτάζοντας τα κινητά τους. Έχω βαρεθεί να περπατάω στη Νέα Υόρκη και να μην μπορώ να διασχίσω ήρεμος το δρόμο επειδή σέρνονται γύρω μου όλα αυτά τα ζόμπι των κινητών τηλεφώνων και δεν αντιλαμβάνονται ότι πλάι τους βαδίζουν άνθρωποι τους οποίους παρεμποδίζουν με τη σαχλαμάρα τους.

Κάποτε μου είχατε πει ότι περάσατε τόσες ώρες ως παιδί βλέποντας ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, λόγω της μητέρας σας που σας άφηνε σε κάποιο σινεμά όποτε ήθελε ανενόχλητη να κάνει τις δουλειές της, που κάποια στιγμή πιστέψατε ότι αυτό ήταν ο κινηματογράφος. Ότι το σινεμά έχει να κάνει μόνο με ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας...

Έχεις δίκιο. Πωπω, το είχα ξεχάσει αυτό. Επειδή η μαμά μου τα απογεύματα του Σαββάτου πήγαινε για ψώνια ή για να δει κάποιους φίλους, με άφηνε σε αυτόν τον έναν κινηματογράφο που είχαμε στην πόλη και ο οποίος το μόνο που έπαιζε ήταν ταινίες με τέρατα. Τη μία μετά την άλλη, σε double feature. Το «The Blob», το «Attack of the Crab Monsters», όλες αυτές τις ταινίες τις είδα σε μια αίθουσα με πολλά άλλα παιδιά που πετούσαν τσίχλες ο ένας στον άλλον. Αυτό είναι αλήθεια. Και ήταν όλες τέτοιες ταινίες τεράτων. Και νόμιζα ότι όλες οι ταινίες είναι έτσι. Αλλά έπειτα είχαμε μια εκπομπή στην τηλεόραση που λεγόταν «Million Dollar Movie» κι έδειχνε την ίδια ταινία τέσσερις ημέρες συνεχόμενα, το απόγευμα, οπότε τότε ξεκίνησα να βλέπω αρκετά διαφορετικά πράγματα, όπως μια ταινία με την Όντρεϊ Χέπμπορν, ας πούμε, που είναι από τις
πρώτες αναμνήσεις «κανονικού» σινεμά τις οποίες έχω. Και τότε κατάλαβα πως ο κινηματογράφος δεν έχει πάντα σχέση με τέρατα.

Το να δοκιμάζεστε σε ένα είδος ταινίας που δεν έχετε δουλέψει ξανά μοιάζει ίσως με το να μαθαίνετε ξαφνικά μια καινούργια τέχνη;

Όχι, τα είδη των ταινιών είναι απλώς κορνίζες με τις οποίες μπορείς κάθε φορά να πλαισιώνεις και μια διαφορετική ζωγραφιά την οποία κάνεις. Κάπως έτσι τα σκέφτομαι. Οπότε η κορνίζα δεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Και η ζωγραφιά δεν επηρεάζεται ποτέ από το πλαίσιο.

Έβλεπα στην ταινία τη χιουμοριστική αναφορά που κάνετε στο «Star Wars» και θυμήθηκα ότι δεν έχετε δει ποτέ καμία ταινία της γνωστής κινηματογραφικής σειράς.

Και εξακολουθώ να μην έχω δει καμία. Ο λόγος για τον οποίο δεν θέλω ποτέ να δω το «Star Wars» είναι γιατί ξέρω ήδη τα πάντα για το «Star Wars». Ξέρω τον R2 - D2. Ξέρω την πριγκίπισσα Λέια. Ξέρω τον Λουκ Σκαϊγουόκερ και τον Νταρθ Βέιντερ. Γιατί τα ξέρω όλα αυτά χωρίς να έχω δει καμία ταινία; Γιατί είναι τόσο εντυπωμένα στη συνείδησή μου, με έχουν βομβαρδίσει με τόσες πολλές πληροφορίες μέσα στα χρόνια, ώστε δεν τα θέλω να μπουν και στο μυαλό σου. Βάζω στοίχημα ότι θα πεθάνω και θα είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που δεν θα έχει δει ποτέ κανένα «Star Wars». Πού ξέρεις; Μπορεί, στο τέλος, να με θυμούνται και μόνο γι΄ αυτό.

INFO
Η ταινία «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν» προβάλλεται ήδη στις αίθουσες από την εταιρεία Tulip.