Πανελλήνια αποκλειστικότητα: Ο Τζάρμους σιχαίνεται τα ζόμπι. Και όσα ακόμη μας είπε σε 45 απολαυστικά λεπτά συνέντευξης! - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
10:21
18/7

Πανελλήνια αποκλειστικότητα: Ο Τζάρμους σιχαίνεται τα ζόμπι. Και όσα ακόμη μας είπε σε 45 απολαυστικά λεπτά συνέντευξης!

Τo cinemagazine είχε τη χαρά να συναντήσει έναν από τους αγαπημένους του σκηνοθέτες. Το αποκλειστικό τετ α τετ συνέβη στις Κάννες με αφορμή την πρεμιέρα της καινούργιας του ταινίας με τίτλο «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν». Τα αποτελέσματα της συνάντησης μπορείτε να τα διαβάσετε παρακάτω.

Συνέντευξη στον Λουκά Κατσίκα

Απόγευμα σε έναν ήσυχο κήπο στις Κάννες. Μία ημέρα μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της νέας του ταινίας στο Φεστιβάλ, ο Τζιμ Τζάρμους εμφανίζεται μπροστά μου ψηλόλιγνος, εντυπωσιακά ασπρομάλλης, ντυμένος στα σκούρα, με μια κούπα καφέ στο ένα χέρι και ένα σημειωματάριο στο άλλο (θα φτάσουμε σε αυτό παρακάτω). Χαιρετάει εγκάρδια, θυμάται ότι έχουμε συναντηθεί στο παρελθόν και αρχίζουμε μια χαλαρή κουβέντα που ξεκινά με τον (κι όμως!) 66χρονο σκηνοθέτη να περιγράφει την ταινία του («Είναι μια κωμωδία με πολύ σκοτάδι μέσα της, και κάποια γελοιότητα ελπίζω, που εύχομαι να σας φάνηκε λίγο αστεία»), να πλέκει το εγκώμιο της έφηβης ποπ τραγουδίστριας-φαινόμενο Μπίλι Έιλις («Κάποιες φορές εμφανίζονται πράγματα που είναι τόσο καλά ώστε η μαζική κουλτούρα δεν μπορεί να αρνηθεί τον εναγκαλισμό τους, όπως ήταν ο Κερτ Κομπέιν ή είναι τώρα η 17χρονη Μπίλι»), να αστειεύεται για το ροκ συγκρότημά του, τους Sqürl («είναι κανείς που κάνει ταινία και χρειάζεται μουσική; Γράφουμε σάουντρακ και δουλεύουμε με χαμηλές τιμές!»), και καταλήγει σε έναν πανηγυρικό για τον πρωταγωνιστή του, Μπιλ Μάρεϊ:

«Τον αγαπώ σαν άνθρωπο, μου αρέσει πάρα πολύ να δουλεύω μαζί του, μου αρέσει πάρα πολύ η παρουσία του, θέλω πάρα πολύ να είμαι γύρω του. Έχει τύχει, όταν κάναμε μαζί τα "Τσακισμένα Λουλούδια", να ψάχνω να τον βρω προκειμένου να τον φέρω πίσω στο γύρισμα, γιατί είχε πάει να βοηθήσει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να βάλει τις βαλίτσες του στο αυτοκίνητο, μισό τετράγωνο μακριά, κάτι που μόνο αυτός πρόσεξε. Είναι πάντα τόσο γενναιόδωρος, τόσο γλυκός, και υπάρχουν μυθικές πλευρές του Μπιλ που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινές. Όταν ακούς κατά καιρούς ότι βρέθηκε στην κουζίνα κάποιου αγνώστου και έπλενε τα πιάτα του, επειδή περνούσε τυχαία από εκεί, τα είδε και είπε να βάλει ένα χεράκι, πιστέψτε με, δεν είναι υπερβολή, έχει συμβεί ακριβώς έτσι».

Καθώς έξι χρόνια μετά τους βρυκόλακες του «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» εμφανίζεστε να σκηνοθετείτε αιμοδιψή ζόμπι στο «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν», είναι μάλλον λογικό να υποθέσει κάποιος ότι νιώθετε βαθιά αγάπη για το είδος των ταινιών τρόμου.

Όχι, δεν είμαι φανατικός του τρόμου, είμαι φανατικός των ταινιών γενικότερα, οπότε όλα τα κινηματογραφικά είδη με ενδιαφέρουν. Όσο κι αν, στην πραγματικότητα, μεγάλωσα με τις κλασικές ταινίες τεράτων της Universal, όση εντύπωση κι αν μου είχε κάνει ο «Δράκουλας» και ο «Φρανκενστάιν» όταν τα είχα πρωτοδεί, όσο κι αν μου αρέσουν πολύ ο Σαμ Ράιμι, ο Γουές Κρέιβεν, σίγουρα ο Τζον Κάρπεντερ, στην Ευρώπη ο Μάριο Μπάβα και ο Ντάριο Αρτζέντο, κάποιες ταινίες του Ρότζερ Κόρμαν και βέβαια ο Τζορτζ Ρομέρο, οφείλω να παραδεχτώ πως ο τρόμος δεν είναι το αγαπημένο μου κινηματογραφικό είδος. Και τα ζόμπι είναι αυτά που προτιμώ λιγότερο. Είμαι περισσότερο θαυμαστής των βρυκολάκων.

Έχω ξοδέψει πολλά χρόνια σε κάθε μου ταινία - είναι σαν παιδιά μου όλες τους- όποτε αν κάποια απεχθάνεστε είμαι πραγματικά περίεργος να μάθω το γιατί

Δεν βρίσκετε όμως κατά καιρούς ενδιαφέρουσες πολιτικοκοινωνικές παραμέτρους στις ταινίες με ζόμπι; Είναι ένα είδος το οποίο προσκαλεί τέτοιες αλληγορίες και το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς άνετα για το δικό σας φιλμ.

Σίγουρα η «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» χρήζει κοινωνικού σχολιασμού, όμως δεν ξέρω αν αυτή ήταν απαραίτητα η πρόθεση του Ρομέρο όταν έκανε την ταινία. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, οι βρυκόλακες είναι τόσο εκλεπτυσμένοι και κομψοί, κάπως σεξουαλικοί, ιδιαίτερα ευφυείς και αποκλειστικά νυκτόβιοι και φορτωμένοι τόσα άλλα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. Ενώ τα ζόμπι είναι πάνχαζες οντότητες που περιπλανιούνται, είναι απλώς ανόητα. Οπότε δεν μου προκαλούν τόσο ενδιαφέρον αλλά ήρθε η ώρα να το ομολογήσω: για όλη αυτή την ιστορία φταίει η Τίλντα Σουίντον. Αυτήν πρέπει να κατηγορήσουμε γιατί λίγα χρόνια μετά το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» μου είπε «πότε θα κάνεις μια ταινία για τα ζόμπι;». Στην ταινία εκείνη θα θυμάστε ότι οι βρυκόλακες ήρωες θεωρούσαν τα ζόμπι κατώτερα πλάσματα, οπότε εύλογα της απάντησα «Μα Τίλντα, ξέχασες; Δεν συμπαθούμε τα ζόμπι είπαμε». Κι εκείνη μου απάντησε «εγώ νομίζω ότι κάτι μπορείς να κάνεις με αυτά». Οπότε, ναι, είναι εν μέρει δικό της το φταίξιμο για το «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν».

Παρεμπιπτόντως, δε μπορώ να μην σχολιάσω ότι εδώ και ώρα κρατάτε στο χέρι και ξεφυλλίζετε ένα σημειωματάριο. Συνήθως εμείς οι δημοσιογράφοι έχουμε την υποχρέωση να κουβαλάμε σημειώσεις. Εσείς, γιατί;

Πάντα κουβαλάω σημειωματάριο. Βασικά έχω μαζί μου πολλά. Ένα είναι για ιδέες τις οποίες επεξεργάζομαι κατά καιρούς. Αυτό που βλέπεις να κρατάω είναι για πράγματα σχετικά με το «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν», γιατί αδυνατώ να τα θυμηθώ όλα και φοβάμαι μην ξεχάσω κάτι σημαντικό, όταν με ρωτούν για την ταινία. Ρίξε του μια ματιά ελεύθερα. Για να ξέρεις, πάντως, ο τύπος με το καλύτερο σημειωματάριο για συνεντεύξεις είναι ο Τομ Γουέιτς. Κουβαλά πάντα μαζί του ένα σημειωματάριο απαντήσεων που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με αυτά που τον ρωτούν. Κι έτσι προκύπτουν ομολογουμένως οι καλύτερες συνεντεύξεις. Παράδειγμα: «Κύριε Γουέιτς, τι ενέπνευσε τα καινούργια σας τραγούδια;». Απάντηση: «Έχετε δει ποτέ τα σωθικά ενός πετρόχελου; Ζει στο Νότιο Ειρηνικό και σε μεγάλο βάθος, όμως έχει εξελιχτεί αρκετά σε σχέση με άλλα ψάρια». Και αναρωτιέσαι, «Τι; Μα τι σχέση έχει τώρα αυτό;». Και είναι αστείρευτος ο τύπος, γιατί είναι πάντοτε συναρπαστικά αυτά που τον απασχολούν. Εγώ όσο και να το ήθελα, τέτοιες υπέροχες συνεντεύξεις δεν ξέρω να δίνω.

Γ*μήστε τον Τραμπ! Αυτή είναι η συμβουλή μου

Τα σενάριά σας πού τα γράφετε;

Τα σενάρια τα γράφω στο χέρι, έχω το ανάλογο σημειωματάριο για τις περιπτώσεις αυτές και μετά περνάω όσα γράψω στον υπολογιστή. Αλλά μου αρέσει διότι οτιδήποτε ασήμαντο κι αν σκέφτηκα να γράψω, ο καφές με τον οποίο μπορεί να το πιτσίλισα, το αν έγραψα με άλλο χρώμα στιλό, αν έσβησα κάτι, όλα βρίσκονται εκεί, στο σημειωματάριό μου. Εκτός αυτού, μου αρέσει να γράφω στο χέρι. Παίρνει περισσότερο χρόνο αλλά με γλιτώνει από την τυραννία των e-mails. Ήδη, όπως είναι τα πράγματα στη ζωή μου, δεν έχω αρκετό χρόνο να διαβάσω, να γράψω, να κάνω τη μουσική μου, να δω τους φίλους μου, οπότε Θεέ μου δεν θέλω να βρίσκομαι στο e-mail τρεις ώρες την ημέρα, όπως κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω. Απλώς δεν μπορώ να το κάνω.

Βρίσκετε καμιά φορά διασκεδαστικό να διαβάζετε αυτά που εμείς οι κριτικοί γράφουμε θέλοντας να ερμηνεύσουμε τις ταινίες σας; Για το καινούργιο σας φιλμ, ας πούμε, αρκετοί κάνουν λόγο για καταναλωτική και πολιτική σάτιρα, για περιβαλλοντικές ανησυχίες, για ξεκάθαρη κριτική εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ

Ναι έχω ακούσει υπερβολικά πολύ για αυτό το πράγμα με τον Τραμπ. Δεν έχει καμία σχέση η ταινία μου με δαύτον. Δεν μου καίγεται καρφί για τον Τραμπ, ίσα-ίσα που το να πει κανείς ότι η ταινία είναι για εκείνον με προσβάλει πραγματικά. Έχουμε να ασχοληθούμε με ένα σωρό σοβαρά πράγματα που αφορούν αυτή τη στιγμή τον πλανήτη μας, την καθημερινότητά μας, το επίπεδο της ζωής μας. Έχουμε όλη αυτή την έλλειψη
ευσυνειδησίας, έχουμε την εταιρική απληστία να ελέγχει τα πάντα, έχουμε ηγέτες που δεν έχουν την παραμικρή ευαισθησία και το αποτέλεσμα είναι ένας πλανήτης που πεθαίνει.

Λένε ότι σε 12 χρόνια θα αυξηθεί η θερμοκρασία κατά 1,5 βαθμούς. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει το τέλος αρκετών έμβιων όντων που γνωρίζουμε, το τέλος του οικοσυστήματός μας. Κι όλα αυτά αναμένεται να συμβούν σε λίγα χρόνια από τώρα. Ουάου! Εμείς όμως καθόμαστε και ασχολιόμαστε με το τι έκανε και τι είπε ο Τραμπ σήμερα. Δεν δίνω δεκάρα για τον Τραμπ. Είναι μια μαριονέτα, ένας τύπος τηλεοπτικού ριάλιτι, ένας επαγγελματίας ψεύτης, ένας απλός κλόουν. Κι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι πως όλοι οι φίλοι μου, που μισούν τον Τραμπ, ασχολούνται περισσότερο μαζί του απ’ ότι ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο. Δεν το καταλαβαίνω. Οπότε γαμήστε τον Τραμπ! Αυτή είναι η συμβουλή μου.

Η δική μου συμπάθεια, η καρδιά μου, πάει στους νέους ανθρώπους, στο κίνημα «Sunrise» και στους ανθρώπους του κινήματος «Extinction Rebellion». Αυτοί είναι άνθρωποι που τα βάζουν με την εξουσία, κυρίως νέοι άνθρωποι, συχνά έφηβοι, που αναρωτιούνται «Αυτός είναι ο κόσμος μας. Γιατί καταστρέφεται; Γιατί δεν κάνετε τίποτα;». Κι εγώ είμαι ένας από τους ενόχους. Οδηγώ αυτοκίνητο με βενζίνη, πετάω με αεροπλάνα, έχω πιστωτική κάρτα, χρησιμοποιώ πλαστικά μπουκάλια νερού, κάνω μια σαχλή ταινία με ζόμπι. Δεν είμαι ακτιβιστής. Σέβομαι και θαυμάζω εκείνους που είναι. Ειδικά τους νέους με τη δύναμη και το κουράγιο να υψώσουν το ανάστημά τους.