«Ο Νονός»: Το Έβερεστ του αμερικανικού σινεμά - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
11:42
15/3

«Ο Νονός»: Το Έβερεστ του αμερικανικού σινεμά

Για μένα ο «Νονός» είναι (προφανώς) η φτιαξιά, η ιδιοσυγκρασία της σκοτεινής ώχρας που φωτίζει ο Γκόρντον Γουίλις, είναι η αρχοντιά ενός 32χρονου που συγκερνά απίστευτες εντάσεις εμπνεόμενος (κάτι θεόπνευστο θα ήταν, δεν μπορεί 32χρονος αβοήθητος να το σκηνοθέτησε αυτό), είναι φυσικά οι μελωδίες, είναι το δάκρυ του Μπράντο στο νοσοκομείο, το φρύδι του στον θάνατο του Σαντίνο (εντάξει ο Μπράντο συνολικά, έχετε καταλάβει), είναι το ξύλο με το καπάκι του κουβά που τρώει ο Κάρλο, είναι ο Λούκα Μπράζι που λέει το «ποίμα» του, είναι το χιόνι έξω από το ρεστωράν, είναι η στιγμή που ξέρεις ότι ο Μάικλ έχει σφραγίσει για πάντα το πεπρωμένο του.

Είναι τελικά εκείνη η φοβερή σκηνή, που στην ομοβροντία πανάκριβων σκηνών ίσως χάνεται στην πρώτη θέαση. Όταν ο Κλεμέντσα βγαίνει για «κατούρημα» στους αγρούς και στο βάθος-βάθος-βάθος του ανυπέρβλητου σινεμασκόπ (οι ταινίες θέλουν μέγεθος, όχι λάπτοπ) ο Κόπολα μας δείχνει την πλάτη του αγάλματος της Ελευθερίας. Έτσι είναι. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα συντελούνται στην πλάτη των συμβόλων.

Το όνειρο της Νέας Γης, το όραμα μιας έξοχα γραμμένης Ελευθερίας, καταπατάται όταν νομίζουμε πως δεν μας βλέπουν. Ο Κόπολα έφτιαξε την ταινία που δείχνει ότι ακόμα κι όταν κανείς δεν κοιτά, το σινεμά βλέπει. Κι αποτυπώνει για πάντα.