Essential Cinema #62: «Pretty Poison» (1968) του Νόελ Μπλακ - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
14:26
23/8

Essential Cinema #62: «Pretty Poison» (1968) του Νόελ Μπλακ

Τo cinemagazine συγκεντρώνει μερικές από τις κορυφαίες ταινίες που έγιναν ποτέ και γράφει αναλυτικά γι’ αυτές. Σήμερα η αδίκως ξεχασμένη (και απείρως επιδραστική) δημιουργία που όφειλε να είχε μετατρέψει την πανέμορφη Τιούσντεϊ Γουέλντ σε αστέρι πρώτου μεγέθους.

Από τον Λουκά Κατσίκα

Το 1968 στάθηκε μια χρονιά την οποία η Αμερική θα προτιμούσε να ξεχάσει. Με τη δολοφονία των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Ρόμπερτ Κένεντι και την έξαρση της βίας να απλώνεται στη χώρα, το τελευταίο πράγμα που ήθελε να δει κανείς ήταν μια ταινία στην οποία ένα ζευγάρι νεαρών ερωτευμένων επιδίδεται σε σειρά εγκλημάτων, πίσω από το ειδυλλιακό προσωπείο μιας επαρχιακής πόλης. Εκεί ίσως να οφείλεται και η πλήρης αποτυχία του «Pretty Poison», ενός από τα κρυμμένα διαμάντια του σινεμά της δεκαετίας του ’60 το οποίο κατόρθωσε, παρόλα αυτά, και επηρέασε βαθιά μετέπειτα κλασικές ταινίες νεανικού εγκλήματος όπως το «Badlands» του Τέρενς Μάλικ και το «Heathers» του Μάικλ Λέμαν.       

Θα ήταν άδικο να προσπαθήσει κανείς να χωρέσει το αντισυμβατικό ετούτο φιλμ σε κάποιο σαφές είδος. Ούτε δράμα, ούτε νεανικό θρίλερ, ούτε ξεκάθαρα μαύρη κωμωδία, η ταινία έχει μια υποδόρια ειρωνεία που, όπως και τα πραγματικά κίνητρα των δυο ηρώων, δεν γίνεται εξαρχής αντιληπτή. Η δεκαεπτάχρονη Σου Αν, για παράδειγμα, κρύβει πίσω από την εφηβική αθωότητά της μια σοκαριστικά κατάμαυρη ψυχή Το διφορούμενο του χαρακτήρα της δεν βρίσκεται στον παροιμιώδη τρόπο με τον οποίο συγχέονται στο μυαλό της η βία με το σεξ, όσο στο εάν και ως πότε πιστεύει το παραμύθι που της σερβίρει ο μυθομανής και αφελής Ντένις. Ο τελευταίος εισέρχεται στο προσκήνιο φορτωμένος αρχικά ένα βαρύτατο παρελθόν και γεμάτος από τις πιο δυσοίωνες υποσχέσεις, για να αποδειχθεί εν τέλει αθώο πρόβατο και θύμα των πανούργων σχεδίων της μικρής.

Χωρίς να το ξέρει επηρέασε βαθιά μετέπειτα κλασικές ταινίες όπως το «Badlands» του Τέρενς Μάλικ και το «Heathers» του Μάικλ Λέμαν

Αντλώντας από την ιδιόρρυθμη σχέση των δυο, η ταινία διατυπώνει ένα διαυγές σχόλιο για την εποχή και την πραγματικότητα γύρω της. Αυτό που υποστηρίζει είναι πως η αληθινή παράνοια της Αμερικής, το άρρωστο κομμάτι στην δαιδαλώδη ψυχοσύνθεσή της δεν κρύβεται στο σκοτάδι και στα πρόσωπα των ξένων, αλλά πίσω από τις πιο φιλήσυχες και οικείες επιφάνειες ζωής: ήσυχες κωμοπόλεις, φρεσκοβαμμένα οικήματα, πληκτικές οικογένειες και όμορφες μαζορέτες που αρέσκονται να περιφέρουν κορδωμένες την σημαία της πατρίδας τους με τα ίδια χέρια που χρησιμοποιούν για να σκοτώσουν ανενδοίαστα.

 Με την ίδια λογική, το φιλμ ζητά να κοιτάξει κανείς κάτω από τις βιαστικές προκαταλήψεις και τις ανθρώπινες βιτρίνες. Γιατί, ποιος σε τελική ανάλυση είναι ο πραγματικός κίνδυνός της ιστορίας που με τόσο σαρδόνιο τρόπο αφηγείται ο σκηνοθέτης; Ο πρώην τρόφιμος του ψυχιατρείου με τις ολοήμερες φαντασιώσεις ζωής που συντηρεί (τον υποδύεται ο Άντονι Πέρκινς σε έναν από τους πιο σημαντικούς ρόλους του); Ή το πανόραμα πρώιμης σεξουαλικής έγερσης και φυσικής ροπής προς το κακό που κρύβει κάτω από τα χρωματιστά φουστανάκια και το αγγελικό παρουσιαστικό της η μικρή μαθήτρια (μια αξέχαστη Τιούσντεϊ Γουέλντ);                            

PRETTY POISON
ΗΠΑ
, 1968
Σκηνοθεσία:
Νόελ Μπλακ Σενάριο: Λορένζο Σέμπλ τζούνιορ Μουσική: Τζόνι Μάντελ Φωτογραφία: Ντέιβιντ Κουέιντ Πρωταγωνιστούν: Άντονι Πέρκινς, Τιούσντεϊ Γουέλντ, Μπέβερλι Γκάρλαντ, Τζον Ράντολφ Διάρκεια: 89’