«Dumbo»: Ένας κινηματογραφικός ύμνος στον αταίριαστο - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
9:00
23/10

«Dumbo»: Ένας κινηματογραφικός ύμνος στον αταίριαστο

Το πιο χαριτωμένο ελεφαντάκι της κινηματογραφικής ιστορίας γιορτάζει (η ταινία κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1941) και (θα) είναι πάντα, γελαστό ή στεναχωρημένο, το πιο ιδιαίτερο «κινούμενο» πλασματάκι του σινεμά μας.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Διαβάζοντας την ιστορία του στούντιο του Ντίσνεϊ θα διαπιστώσεις με έκπληξη πως, ενώ η «Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι» (1937), ο «Πινόκιο» και η «Φαντασία» (1940 αμφότερα) γνώρισαν εισπρακτική επιτυχία και αναγνωρίστηκαν καλλιτεχνικά, δεν είχαν καταφέρει να φέρουν το αναμενόμενο οικονομικό αποτέλεσμα για την εταιρεία που τώρα (το 1941 δηλαδή) στοχαζόταν ενδεχόμενη αλλαγή στρατηγικής.

Ο Ντάμπο έσωσε το στούντιο.

Κι αυτή είναι μια περίπου έξοχη συγκυρία. Μια ταινία για την διαφορετικότητα, την μισαλλοδοξία, την κακεντρέχεια και την σκληρότητα του κατεστημένου κοινωνικού περιβάλλοντος, ένα καρτούν (το πιο καρτούν απ’ όλα ως τότε) μ’ ένα ελεφαντάκι που δεν βγάζει άχνα για τα 63 λεπτά του φιλμ, αλλά έχει τεράστια αυτιά πίσω απ’ τα οποία κρύβεται όλο ντροπή από κείνους που το κοροϊδεύουν, είναι η ταινία για τον θρίαμβο όλων εκείνων που οι κουτσομπόληδες προσπαθούν να καταργήσουν.

Το «Ντάμπο» είναι μια ταινία για το ελάττωμα. Το ελάττωμα που σε κάνει διαφορετικό, ασχημότερο, αναπάντεχο, αταίριαστο κι απορριμμένο. Το ελάττωμα που στο τέλος μετατρέπεται σε διαβολεμένο χάρισμα επαναστατικής αξίας (η κοινωνία του τσίρκου -κι όλου του κόσμου- στο φινάλε είναι μια αλλαγμένη κοινωνία) και προσωπικής αναγνώρισης. Αναγνώρισης που ολίγη σχέση έχει με το αμερικάνικο όνειρο – που φυσικά υπάρχει, ταινία του Ντίσνεϊ είναι - και περισσότερη με την αυτογνωσία και τις προσωπικές σχέσεις. Ο ελεφαντάκος στο τέλος έχει και την αγκαλιά της μαμάς του και έναν τέλειο φίλο.

Και πετάει.

Η αναγκαστική «οικονομία» στην εμφάνιση του Ντάμπο (πάνω από 30% φθηνότερο από τη «Χιονάτη»!) φαίνεται μεν στο απλούστερο σκίτσο και το λιγότερο animated περιβάλλον (είμαστε μακριά από το υπέροχο σχεδιαστικό όργιο του Πινόκιο, ας πούμε) αλλά χαρίζει στο φιλμ έναν πεντακάθαρο καρτουνίστικο χαρακτήρα, μια παιδική αμεσότητα που αποκαλύπτουν τον πραγματικό χαρακτήρα του καλού animation: Το φύσημα της πνοής στο άψυχο, τη δυνατότητα του μεγάλου οπτικού καλλιτέχνη με λίγες γραμμές να αποδώσει τα πιο λεπτά συναισθήματα.

Οι σκηνές της μαμάς με το παιδί είναι ανεπανάληπτες σκηνές μεγάλου σινεμά κι απ’ αυτές εκείνη που ο Ντάμπο κλαψουρίζει πιο σεμνά κι από πραγματικό παιδάκι σε μοναξιά κι εν συνεχεία επισκέπτεται τη μαμά του στο κλουβί της χωρίς καν να μπορεί να τη δει, ένα πραγματικό κόσμημα για όλες τις εποχές.

Δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ, μια βράβευση για την μουσική και ειδικό βραβείο στις Κάννες, έξι χρόνια μετά, το 1947!