Κόκκινο του πάθους, κίτρινο του μίσους (εκτός αν είσαι ο Γουές Άντερσον), πράσινο της ελπίδας, μαύρο της λύπης. Ή πως το σινεμά ξέρει να ξεχωρίζει τους ήρωές του από τα χρώματα.
Επειδή μια ταινία είναι κατά κύριο λόγο, ένα οπτικό εργαλείο, το χρώμα παίζει τον σημαντικότερο ρόλο -ή τουλάχιστον έναν από τους πιο σημαντικούς-, κυρίως για να αποσυνθέσει την ψυχολογία των χαρακτήρων.
Οι αποχρωματισμένες εικόνες των Ευρωπαίων σκηνοθετών, οι πολύχρωμες παλέτες του Γουές Άντερσον, η βίαιη απεικόνιση του Κουέντιν Ταραντίνο, η σκληρά ροζ αισθητική του «Spring Breakers», το χλιδάτο contrast του Μπαζ Λούρμαν, η σκοτεινή σεξουαλικότητα του «American Beauty», o ακραίος μινιμαλισμός του Βίντινγκ Ρεφν, η καταχνιά της «Επιστροφής» του Ινιαρίτου.
Ένα βίντεο «φτύνει» χρώματα. Και το κάνει υπέροχα!