13:35
11/7

Ιτς ολ γκρικ του μι! Η ομάδα του Parthenώn Film Festival σε κινηματογραφικές αναμνήσεις Made in Greece

Το Parthenώn Film Festival γίνεται πέντε! Ξεκίνησε το 2015 από μία παρέα σινε-φίλων που αγαπούσαν πολύ τις ταινίες και τον τόπο τους, κι έγινε μέσα από κόπο, μεράκι, νέες δράσεις, ένα άχαστο καλοκαιρινό, κινηματογραφικό ραντεβού. Το Parthenώn Film Festival, μία εξαιρετική ευκαιρία για να επισκεφθεί κάποιος τον πανέμορφο παραδοσιακό οικισμό του Παρθενώνα στη Χαλκιδική, επιστρέφει το «σινεμά στο χωριό» και μοιράζεται κινηματογραφικές αναμνήσεις συνδυασμένες με αιώνιες εικόνες.

Μετά τα περσινά σινεφίλ όνειρα, το Φεστιβάλ φέτος στην πέμπτη του διοργάνωση έχει επιλέξει ένα μπουκέτο από κινηματογραφικά άνθη made in greece. Γι' αυτό το λόγο ζητήσαμε από τη δημιουργική ομάδα του Φεστιβάλ, τον Χρήστο, τον Άγγελο, τη Μάγδα, τον Στράτο και τον Φώτη, να μας γράψουν μία προσωπική ανάμνηση από θέαση ελληνικής ταινίας. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, η Θεσσαλονίκη, τα παιδικά χρόνια, η εφηβεία, ο «Θίασος»... ελληνικές ταινίες και αθώα χρόνια, γίνονται ένα, έτσι όπως θα συμβεί άλλωστε και το επόμενο τριήμερο στη Χαλκιδική.

​Πέφτει η Νύχτα στον Μαρμαρά

Στο χωριό μου είχαμε ένα εξαθλιωμένο μπουζουξίδικο, ένα στριμωγμένο στο πεζοδρόμιο μαγαζί που πουλούσε dvd, ένα βιβλιοπωλείο με περιοδικά και εφημερίδες, ένα θερινό. Αυτά.

Ήταν 1999 και πήγα στο βιβλιοπωλείο και αγόρασα το περιοδικό Σινεμά. Δύο έφερνε το μήνα, ένα το έπαιρνα εγώ. Διαβάζω τότε για τις ταινίες του μήνα, να με μεγάλα γράμματα μια «Αυτή η Νύχτα Μένει» ενός Νίκου Παναγιωτόπουλου. Έρωτες έλεγε, νυσταγμένοι, μεθυσμένες καύλες, χιονισμένες ξεναγήσεις, βαρύγδουπα λόγια έλεγε, πολλά έλεγε, σκόρπια τα συγκρατώ πια. Το θερινό ούτε λόγος να το παίξει, η Μαρία στο μαγαζί με τα dvd δεν το είχε φέρει ακόμα, τι να κάνω, να πάω στα μπουζούκια, πού να πάω; 

Και κάποια στιγμή, ένα χρόνο, δυο μετά, το φέρνει η Μαρία. 14 χρονών ο Χρήστος τότε. Και το βάζω να το δω, κι ήταν να έκανα το γύρο του κόσμου εκείνο το βράδυ, που δεν είχα φύγει από το χωριό και ποτέ. Και να πιστεύω ότι ο κάθε ένας σε αυτό τον κόσμο γεννήθηκε για να αγαπά κάποιον και να τον αγαπά κάποιος. Δε πα’ να ήταν από τον Μαρμαρά ή να μένει στη Φλώρινα ή στην άλλη άκρη, θα υπήρχε κάποιος. Ουίσκια με το σωρό, γαρύφαλλα οκάδες, αγάπες ρημαγμένες, τραγούδια τσιφτετέλια, ζειμπέκικα βαριά που δεν ήθελαν υπότιτλους. Μιλούσαν τα ελληνικά. Κλάματα ανεξήγητα. 

Έμεινε η νύχτα εκείνη, μυστική από όλους, σαν να την είδα μόνος, να έπαιζε κρυφά, να φτιάχτηκε να τη δω εκείνο το βράδυ μόνο και να τη θυμάμαι απ’ έξω. Άργησα να την επιστρέψω στη Μαρία, τη χρεώθηκα και κάτι δραχμές παραπάνω. Χαλάλι και τα λεφτά και τα ουίσκια που δεν ήπια ποτέ σταγόνα, σαν να τα ήπια όλα μονορούφι εκείνη τη νύχτα και να μέθυσα για όσο θα ζούσα. Χρήστος Πολίτης

Γιαξεμπόρε

Εξεταστική περίοδος Ιανουαρίου 2005. Ημέρα Σάββατο. Βάζω στο dvd player τον «Θίασο» του Αγγελόπουλου. Η ταινία τελειώνει. Τη βάζω ξανά. Και ξανά. Στρώνω να κοιμηθώ στον καναπέ και πατάω restart. Κυριακή πρωί όλη την μέρα παίζει η ταινία και εγώ κυκλοφορώ στο σπίτι, ψιλοβλέπω, κάνω καφέ, κρυφοκοιτάζω που και πού, τρώω, διαβάζω και η ταινία παίζει αδιάληπτα. Το βράδυ της Κυριακής ήρθε στο μυαλό μου μια φράση, «Η Ελλάδα βιασμένη», δεν καταλάβαινα αυτό που πριν χρόνια είχα διαβάσει σε μια κριτική για τη «Μανά του Σκύλου». Αυτό ήταν. Το βρήκα. 

Ο «Θίασος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ένα μπουλούκι ηθοποιιών που οργώνει και σέρνεται από τόπο σε τόπο στην Ελλάδα. Είναι η παραβολή μιας Ελλάδας που βιάζεται και ξεφτιλίζεται από δικούς της και ξένους και αναδύεται μόνιμα παρθένος. Δυο - τρία χρόνια μετά ο αδελφός ενός συμμαθητή μου, ο Χρήστος Πολίτης μου ζήτησε να γράψω ένα κείμενο για τη διπλωματική του σχετικά με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Ήξερα τι έπρεπε να γράψω… Άγγελος Μαλλίνης

Κορίτσια αγόρια στη σειρά

Πώς να γράψεις για την αγαπημένη σου ταινία; Πώς την ξεχωρίζεις ανάμεσα στο πλήθος; Πώς, όταν τα καλοκαίρια των παιδικών σου χρόνων είναι γεμάτα από θερινό σινεμά στο χωριό; Το ραντεβού πάντα γνωστό, στο σινεμά του Γαβρίλου στις 9 ή ακόμα καλύτερα στη ταράτσα της Κωσταντίας για λαθραία παρακολούθηση μαζί με τα φιλαράκια, τον Φώτη και τον Χρήστο. 

Τη βρήκα (σχετικά εύκολα)! Τα «Δελφινάκια του Αμβρακικού»! 11 χρονών κορίτσι και μ’ έκανε έφηβη, σκίρτημα και βαριανάσαιμα. Το ποπ κορν και το αναψυκτικό, που άλλοτε φάνταζαν λαχταριστά, δεν είχαν τη τιμητική τους εκείνο το βράδυ. Κολλημένη στο πανί. Και μετά στη γειτονιά τα φιλαράκια με αυτοσχέδια καράβια κι εγώ μεγάλη πια. Μεγάλη αλλά ονειροπόλα.

25 χρόνια μετά κι ο Πέτρος, η Ανθούλα κι ο Πάνος ακόμα εκεί. Με κοιτούν και περιμένουν υπομονετικά. Κι εγώ γυρίζω συχνά, πιστή στο ραντεβού για χάρη εκείνου του κοριτσιού που φωλιάζει μέσα μου. Μάγδα Βλάχου

Προσεχώς καλύτερα!

Σίγουρα, δεν είναι καθόλου δύσκολο να θυμηθώ την ταινία που αγάπησα περισσότερο στα παιδικά μου χρόνια. Η ανάμνηση έντονη με τον  παππού μου, τον καπετάν Στράτο, λάτρη  των παλιών ελληνικών ταινιών «της εποχής του», όπως μου έλεγε. Να παρακολουθεί, καθισμένος στην πολυθρόνα του, τον  Χατζηχρήστο στον «Μπακαλόγατο» να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. «Έλα να τον δεις πώς παίζει», μου έλεγε και για πότε καθόμουν δίπλα του, ούτε που το καταλάβαινα. Ατάκες που έχουν μείνει στην ιστορία, οι τσακωμοί  με το αφεντικό του και με τον ζουμπά της ηλεκτρολογίας, ο ανεκπλήρωτος έρωτας με τη Φιφίκα, ήταν αυτά που έμειναν χαραγμένα στη μνήμη μου. 

Τα χρόνια πέρασαν κι ο  παππούς εκεί στην ίδια πολυθρόνα κι εγώ δίπλα του, να βλέπουμε το μπακαλογατί  και να γελάμε σαν να τον παρακολουθούσαμε για πρώτη φορά. Η πολυθρόνα πλέον άδεια, μα ο  Ζήκος είναι ακόμα εδώ να μου θυμίζει τον παππού κι εκείνα τα χρόνια της αθωότητας. Ο Ζήκος εδώ να κρατάει συντροφιά και σε άλλες όμορφες παρέες. Στράτος Αλεξόπουλος

Πεθαίνοντας στο Λιμάνι

Νοέμβριος 2006, Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το κρύο χειμωνιάτικο βράδυ με βρίσκει στο Λιμάνι. Οι επιλογές είναι ποτό κάπου στο κέντρο ή άλλη μία βραδινή προβολή του Φεστιβάλ. Μετά και από παρότρυνση του αδερφού μου, επιλέγουμε το δεύτερο. 

Σε μία αίθουσα του Λιμανιού παίζει το «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Πρώτη φορά έρχομαι σε επαφή με το έργο του. Θυμάμαι έντονα τη μελαγχολία που μετέδιδε η ταινία, τη βύθιση σε μία σαγηνευτική και μυστηριώδη Αθήνα, που για μένα τότε ήταν μία γοητευτική και άγνωστη μεγαλούπολη. Θυμάμαι επίσης τις αινιγματικές χορογραφίες του Κωνσταντίνου Ρήγου και φυσικά τα τραγούδια της ταινίας με την υπέροχη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Η υποβλητική σκηνή του τέλους με τις τρεις πρωταγωνίστριες να τραγουδάνε στο πιάνο. Οι τίτλοι πέφτουν, τα φώτα ανάβουν. Κάποιες γνωστές φυσιογνωμίες, ο Νικήτας Τσακίρογλου με τη Χρυσούλα Διαβάτη ανάμεσα στους θεατές, στα τελευταία καθίσματα. 

Βγαίνουμε έξω ξανά στην παγωμένη πόλη. Η καθιερωμένη βόλτα από το Λιμάνι ως την πλατεία Αριστοτέλους για να πάρουμε ταξί. Η μουσική της ταινίας μ' ακολουθούσε για πολλές μέρες. Για κάποιο λόγο, εκείνη την προβολή την κουβαλάω έντονα μέσα μου. Φώτης Πολίτης

Λίγα λόγια για το Φεστιβάλ

Το 5ο "Parthenώn Film Festival - Σινεμά στο χωριό" επιλέγει αυτή τη φορά να κοιτάξει πίσω και να συγκινηθεί και να γελάσει με ταινίες που άφησαν το δικό τους στίγμα στο σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο.

Η αυλαία ανοίγει την Παρασκευή 12 Ιουλίου με το «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη, που γεωγραφικά, έχει και δεσμούς με την ευρύτερη περιοχή του Ν. Μαρμαρά (μέρος των γυρισμάτων της ταινίας πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή) και τα «Φτηνά Τσιγάρα» του Ρένου Χαραλαμπίδη, που χαρτογραφούν μια νυχτερινή Αθήνα σε κατάσταση ερωτικής αποσύνθεσης. Το Σάββατο 13 Ιουλίου, σειρά παίρνει  «Το Κλάμα Βγήκε απ’ τον Παράδεισο», η ανελέητη σάτιρα των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα για το σινεμά των πρώιμων και ύστερων χρόνων της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής, με πλείστες μουσικές και φιλμικές αναφορές.

Το φεστιβάλ κλείνει την Κυριακή 14 Ιουλίου με το παγωμένο, μα ζεστό στην καρδιά μικρού μήκους βραβευμένο «Χαμομήλι» του Νεριτάν Ζιντζιρία και τις μελαγχολικές και αφοπλιστικά ρομαντικές «Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου» του Παντελή Βούλγαρη.

Την αφίσα του 5ου Parthenώn Film Festival - Σινεμά στο χωριό σχεδίασε και επιμελήθηκε ο Γιώργος Ζάμπας.

Αναλυτικό πρόγραμμα και κείμενα για τις ταινίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Λίγα λόγια για τον Παρθενώνα

Μόλις 5 χλμ από το Νέο Μαρμαρά, ο Παρθενώνας είναι ένας παραδοσιακός οικισμός, χτισμένος σε υψόμετρο 350 μέτρων, με πλούσια μακεδονίτικη αρχιτεκτονική. Οι κάτοικοί του άρχισαν σταδιακά να εγκαταλείπουν τον οικισμό τη δεκαετία του 1970 για να εγκατασταθούν στο γειτονικό Νέο Μαρμαρά, που προσέφερε περισσότερες δυνατότητες απασχόλησης. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο Παρθενώνας εμφανίζεται πλήρως εγκαταλειμμένος. Τα επόμενα χρόνια ο οικισμός αναβιώνει. Τα περισσότερα κτίσματα αναστηλώθηκαν και αναπαλαιώθηκαν, δίνοντας νέα ζωή στον τόπο.

Το 1985 ιδρύθηκε από πρώην κατοίκους του χωριού ο πολιτιστικός σύλλογος "Ο Παρθενών", που συνέβαλε στην ανάδειξη και προστασία του παραδοσιακού χαρακτήρα του οικισμού και τη διοργάνωση πολιτιστικών και άλλων εκδηλώσεων. Ο Παρθενώνας σήμερα έχει ανακηρυχθεί διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός και διαθέτει σύγχρονες υποδομές φιλοξενίας.

Πρόσβαση - Διαμονή

Η πρόσβαση στον Παρθενώνα γίνεται οδικώς μέσω της επαρχιακής οδού Νέου Μαρμαρά - Παρθενώνα. Δεν υπάρχει συγκοινωνία. Μπορείτε να πάρετε ταξί από το Νέο Μαρμαρά (πιάτσα ταξί στο κέντρο του Ν. Μαρμαρά - πλατεία Παράσχου). Για τη διαμονή σας μπορείτε να επιλέξετε το Νέο Μαρμαρά ή τον Παρθενώνα. Περισσότερες πληροφορίες για τον Παρθενώνα μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα parthenonas.org

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Γραφείο Τύπου επικοινωνήστε μέσω email στο parthenonfilmfestival@gmail.com ή στο τηλέφωνο 6932 060 389 (Χρήστος Πολίτης).

Για περισσότερες πληροφορίες για το Φεστιβάλ επισκεφθείτε:
- την επίσημη ιστοσελίδα: http://parthenonfilmfestival.tumblr.com
- τη σελίδα στο Facebook:  https://www.facebook.com/parthenonfilmfestival

To Φεστιβάλ διοργανώνεται με την ευγενική δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και τη χορηγία της μπύρας FIX Hellas.