Δύο είναι οι πρωτοπόροι του μοντέρνου τρόμου, ο ένας μάλιστα ορίζει και την χρονική του έναρξη. Το 1968, με τη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» ο Τζορτζ Ρομέρο μας είπε καλημέρα στα 28 του κι από τότε έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της σινεφιλικής σκέψης και ιστορίας μας.
Από τον Ηλία Δημόπουλο
Γεννημένος σαν σήμερα στη Νέα Υόρκη ο μεγαλωμένος στο Μπρονξ Ρομέρο είναι (μαζί με τον Γουές Κρέιβεν) ο άνθρωπος που ανανέωσε τον τρόμο, που σχεδόν εξανάγκασε το κοινό να κοιτάξει μακριά από το κυρίως χολιγουντιανό ρεύμα και τους εξωραϊσμούς του και κατάφερε να επιδράσει καταλυτικά τόσο σε πληθώρα επερχόμενων δημιουργών όσο και στον τρόπο παραγωγής αυτού που θα εξελισσόταν πιο θεσμοθετημένα σε «ανεξάρτητο αμερικανικό» σινεμά.
Το όνομά του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εξαλογία των νεκροζώντανων, χωρίς την παραμικρή υπερβολή ο Ρομέρο κατάφερε να χρησιμοποιήσει τα ζόμπι σαν μια εξελισσόμενη πλατφόρμα κατάδειξης των αλλαγών της κοινωνίας και του περάσματος από τα μέσα του 20ου αιώνα στην τεχνολογική κραιπάλη του 21ου. Το εντυπωσιακό δε είναι πως από την αρχή η απαισιοδοξία της «Νύχτας» μοιάζει να προλέγει τις εξελίξεις που έτσι κι αλλιώς οι δύο τελευταίες του ταινίες («Survival of the dead» και «Diary of the dead») περιγράφουν, άνετα ενσωματώνοντας και τις αισθητικές εξελίξεις του found footage της εποχής.
Οι νεκροζώντανοι του Ρομέρο είναι αποκυήματα μιας τρελής, ανεύθυνης εποχής, είναι μεταφορές της ανθρώπινης απληστίας αλλά και της ακόρεστης (και μάταιης) ανθρώπινης κατάστασης, είναι τέλεια οχήματα για την περιγραφή του καταναλωτισμού, της σύγκρουσης των εξουσιών, των κοινωνικών αναταραχών, της διχόνοιας, της μοναξιάς, του αδιεξόδου αλλά και της έννοιας του Τραγικού.
