Τσάρλι

Από το «Πέμπτη και 12» του 2014, ο έλληνας κωμικός Θανάσης Τσαλταμπάσης έδειξε τη διάθεση να ασχοληθεί δημιουργικά με την κωμωδία στο σινεμά και όχι απλά να εκτελεί εντολές άλλων. Έχοντας εκεί ως βάση τον κινηματογράφο της Finos Film, ενισχυμένο με διαχρονικά μηνύματα ανθρωπιάς και καλοσύνης, ήταν σαφές πως ελκύονταν από το λαϊκό θέαμα, μπέρδευε όμως το λαϊκό με το απλοϊκό. Οι παρεξηγήσεις και οι μπελάδες στους οποίους έπεφτε ο ήρωάς του ήταν προϊόντα πολύ πρόχειρου γραψίματος και απουσίας μελέτης πάνω στον κινηματογραφικό ρυθμό.

Πέντε χρόνια αργότερα πηγαίνει ακόμη πιο πίσω, στις απαρχές της κινηματογραφικής ιστορίας, για να παρουσιάσει κάτι φιλόδοξο. Μια βωβή κωμωδία στη σύγχρονη Αθήνα, ένα slapstick θέαμα με τις τεχνικές εκείνης της εποχής και ήρωα τον αλητάκο του Τσάπλιν, το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα σύγχρονο αστικό παραμύθι. Οι ανάγκες μιας τέτοιας απόπειρας απαιτούν λεπτομερή δουλειά σε κάθε σκηνή και συνεχείς ιδέες για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή ώστε να παρακολουθήσει ένα θέαμα που όταν το έκανε ο Τσάπλιν ήταν σύγχρονο, ενώ τώρα είναι ένα tribute. Αντιθέτως, πλοκή και gags είναι ξανά προχειρογραμμένα και σχηματικά, με τα πασαλείμματα από σκόρπιες ταινίες του Τσάπλιν να μη βελτιώνουν την κατάσταση, αντιθέτως να φέρνουν συνειρμικά μια σύγκριση που καλύτερα να μη γίνεται. 

Με τις ελλιπείς δημιουργικές ιδέες το όλο εγχείρημα είναι καταδικασμένο σε κατάρρευση κάτι που γίνεται αντιληπτό μετά τα πρώτα λεπτά όπου και αρχίζουν οι επαναλήψεις. Όπως και στο «Πέμπτη και 12», έτσι και εδώ, είναι τέτοια η ανάγκη για τη μετάδοση προς το κοινό ενός ανθρώπινου μηνύματος (μέρες και που ‘ναι άλλωστε), κάτι που συρρικνώνει την έννοια της λαϊκής κωμωδίας κάνοντας το ζητούμενο αυτοσκοπό και κόβοντας πολύ δρόμο στην πορεία.