Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη

A Rainy Day in New York

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2019
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Γούντι Άλεν
    ΣΕΝΑΡΙΟ:Γούντι Άλεν
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ:Τιμοτέ Σαλαμέ, Ρεμπέκα Χολ, Ελ Φάνινγκ
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:Βιτόριο Στοράρο
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ:92'
    ΔΙΑΝΟΜΗ:Odeon
    Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη

Μια κλασική, «κανονική» κομεντί Άλεν που επιστρέφει στην ευελιξία του ’80, γεμάτη από χαρισματικό ρετρό και ρομαντική μελαγχολία.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Η περυσινή χρονιά ήταν η πρώτη στα τελευταία 38 χρόνια που δεν τηρήθηκε το ερωτικό μας, σινεφιλικό ραντεβού με τον Γούντι Άλεν. Μισοαστεία-μισοσοβαρά οι άνθρωποι χωρίζονται σε αυτούς που βρίσκουν επιλήψιμο τον δημιουργό και περιφρονούν τέτοιες εθιμοτυπίες και σε αυτούς που δεν γκρεμίζουν υπολήψεις ακολουθώντας ρεύματα αβάσιμων κατηγοριών. Το κείμενο, αναπόφευκτα, απευθύνεται στους δεύτερους.

Φυσικά, μια ταινία δεν κριτικάρεται «πολιτικά» με βάση γούστα, συναισθηματισμό και αντίθεση σε λογικές λιντσαρίσματος. Αν ο «καινούργιος» Άλεν ήταν ένας μέτριος Άλεν (όσο μπορεί να ενδώσει στην μετριότητα ένας δημιουργός βεληνεκούς που φοράει την ετήσια φιλμοκατασκευή όπως εμείς ένα πουκάμισο), ούτε ο υπογράφων θα δίσταζε, καλοπροαίρετα, να το εκθέσει. Όμως η βροχερή αυτή νεοϋορκέζικη μέρα, αντίθετα με κάμποσες στιγμές του αλενικού 21ου αιώνα, δεν εκπίπτει στην αδιαθεσία, την (λέμε τώρα) προχειρότητα, την διεκπεραίωση και την δημιουργική ανυδρία. Βέβαια οι προπονημένοι της κατεδάφισης, ιδίως οι με προσωπεία αλλοτινού έρωτος στον δημιουργό, όλα τα παραπάνω, λιγότερο ή περισσότερο, θα τα συναντήσουν. Εδώ και 20-25 χρόνια «γέρασε» λένε. Να κοιταχτούν στον καθρέφτη τους. Αν στα 83 παρέδωσες αυτό, τα καλλιτεχνικά γηρατειά αργούν.

Με μπρίο, περιφρόνηση της αληθοφάνειας και κραταιά αναστολή της δυσπιστίας, ο Άλεν στήνει μια γοητευτική, μελαγχολική υπόκλιση στο χθες που τόσο νοσταλγεί

Το «αυτό» είναι μια κλασική, «κανονική» κομεντί Άλεν, που επιστρέφει στην μεσήλική του ευε(λι)ξία του ’80 – όταν η αλυσίδα των αριστουργημάτων έδενε τον λόγο που μελαγχολήσαμε τόσο για την περυσινή ανοσιότητα. Με όπλο του τη νεότητα των πρωταγωνιστών (θαυμάσιος Σαλαμέ, τρισχαριτωμένα φιλότιμη Φάνινγκ), ο Άλεν επιχειρεί εδώ κάτι πρωτόγνωρο: Κάνει το δικό του άλμα φαντασιωτικής πίστης, χτίζοντας έναν χαρακτήρα στο πρόσωπο του 20χρονου Σαλαμέ που εγκαθιστά στο σήμερα ένα αλλοτινό γούστο, προ πολλού αγνοούμενο ακόμα και στην «κοιτίδα» Νέα Υόρκη.

Έτσι, με φαντασιωτικό μπρίο, περιφρόνηση αληθοφάνειας και πλήρως γοητευτική αναστολή δυσπιστίας, το νεανικό γουντιαλενικό φερέφωνο, πειστικότατα (αν θες να πειστείς βέβαια…) αυτοσυστήνεται στο σήμερα με βαθιά, πεισματική όσο και μελαγχολική υπόκλιση στο χθες – «αυτό που μου χρειάζεται τώρα είναι μια μπαλάντα του Ίρβιν Μπέρλιν». Το κωμικό δεν λείπει και είναι και αναζωογονημένο – έστω και αν μοιράζεσαι μια χαρμολύπη που ο κόσμος δεν αστειεύεται έτσι πια – οι δεύτεροι ρόλοι είναι ίσως καλύτεροι κι από τα «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» (την μόνη ταινία της τρέχουσας δεκαετίας που ξεπερνά τούτο δω), θυμίζοντας την ευθυμία των μεγάλων στιγμών, ενώ η σκηνή της «αποκάλυψης» στον γιο είναι μια από τις πιο ασυνήθιστες στιγμές του Άλεν γενικώς, χαρίζοντας και πιπεράτη ταξική ανάγνωση στο έργο.

Πάνω απ’ όλα όμως, πέρα κι από το χαρισματικό ρετρό, μακρύτερα κι από την έξοχη οικειότητα του να απολαμβάνεις το γούστο σου επί της οθόνης, η «Βροχερή Μέρα» είναι άλλη μια πικρής επίγευσης στιγμή στην μεγάλη φιλμογραφία, στην οποία ο Άλεν ενδίδει στην εικονογράφηση φαντασιώσεων που δεν υλοποιούνται ποτέ. Ίσως αυτό είναι και το άγνωστο…υλικό τους, εκείνο που σε κάνει να τις ζητάς τόσο επίμονα και δεν σ’ αφήνει να καμφθείς στο ανεπίτευκτό τους. Ή, ίσως ακόμα, για (άλλη) μια φορά ο Γούντι να βρήκε την μεγάλη ατάκα να αιμοδοτήσει την φαντασίωση και την (ψευδο)νοσταλγική της απόχρωση: «Η αληθινή ζωή είναι γι’ αυτούς που δεν μπορούν καλύτερα».

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη
  • Μια Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη