Η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την 86η απονομή Όσκαρ στις 2 Μαρτίου έχει πια αρχίσει για τα καλά και το cinemagazine.gr σάς παρουσιάζει τους υποψηφίους για κάθε μια από τις κατηγορίες των βραβείων, επιχειρώντας ταυτόχρονα τις προβλέψεις του και προτείνοντας εναλλακτικούς υποψηφίους. Σήμερα: η διεύθυνση φωτογραφίας.

Φιλίπ Λε Σουρ, «The Grandmaster»

Δύσκολο ταινία του Γουόνγκ Καρ-Γουάι να μην έχει υπέροχες εικόνες και το «The Gradmaster» δεν είναι εξαίρεση, παρόλο που η κάπως άναρχη προσέγγιση του Καρ-Γουάι στον προγραμματισμό των γυρισμάτων σήμαινε ότι ο Λε Σουρ έπρεπε να αυτοσχεδιάζει διαρκώς ή να επιστρέφει σε μια σκηνή μήνες και μήνες μετά, για επιπλέον πλάνα. Οι δυσκολίες δεν φαίνονται στο τελικό αποτέλεσμα: η εκπληκτική του φωτογραφία είναι, εν πολλοίς, ανώτερη από την ίδια την, τελικά κάπως επιφανειακή, ιστορία που αφηγείται και το καλύτερο πράγμα σχετικά με την ταινία.

Εμανουέλ Λουμπέσκι, «Gravity»

Ο Εμανουέλ Λουμπέσκι (γνωστού στους συνεργάτες και φίλους ως Τσίβο) στο «Gravity» ήταν ο πρώτος που έλαβε το σενάριο του «Gravity» όταν ο Αλφόνσο Κουαρόν και ο γιος του, Χονάς, τελείωσαν - τόσο σημαντική ήταν η καλλιτεχνική του συμβολή στην διαδικασία. Στα επόμενα δύσκολα τέσσερα χρόνια ο Λουμπέσκι σχεδίασε και κατασκεύασε μαζί με την ομάδα του τον μηχανισμό (με εκατοντάδες μικρά φώτα LED) που φώτισε την δράση μέσα στο ειδικό κουβούκλιο. Ήταν ένας εφιάλτης από πρακτικής και λογιστικής άποψης (υπήρχε ειδική θέση συμβούλου με ρόλο να επιβλέπει το πώς το φως αντιδρά με την εικόνα της Γης στο φόντο της δράσης, οπότε καταλαβαίνετε την κλίμακα της σπαζοκεφαλιάς), και αν προσθέσουμε σε αυτό το γεγονός ότι ο Κουαρόν αρέσκεται στα μονοπλάνα, το έργο του Λουμπέσκι δεν ήταν τίποτα λιγότερο από υπεράνθρωπο.

Μπρούνο Ντελμπονέλ, «Inside Llewyn Davis»

Ο Ρότζερ Ντίκινς, μόνιμος συνεργάτης των αδελφών Κοέν, ήταν απασχολημένος με το «Skyfall» κι έτσι ο Μπρούνο Ντελμπονέλ («Amelie», «Οι Ατελείωτοι Αρραβώνες», «Across the Universe»), με τον οποίο οι Κοέν είχαν συνεργαστεί για το κεφάλαιό τους στο «Paris, Je t'Aime», ανέλαβε να αναβιώσει την Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '60. Με σημείο αναφοράς για την εικόνα της ταινίας το εξώφυλλο του δίσκου «The Freewheelin’ Bob Dylan» του Μπομπ Ντίλαν, ο Ντελμπονέλ έκανε θαυμάσια δουλειά δίνοντας στις εικόνες του μια αίσθηση αναγνωρισιμότητας αλλά και νοσταλγίας, κάτι σαν να βλέπεις μια ταινία φτιαγμένη από βινύλιο.

Φαίδων Παπαμιχαήλ, «Nebraska»

Η τρίτη συνεργασία του Φαίδωνα Παπαμιχαήλ με τον Αλεξάντερ Πέιν (με τα «Πλαγίως» και «Οι Απόγονοι») είναι η πρώτη φορά που οι δυο τους επιχειρούν μια ασπρόμαυρη ταινία, για την προετοιμασία της οποίας οδήγησαν οι δύο τους μέχρι τη Νεμπράσκα, όπως κάνουν και οι ήρωες της ταινίας. Σε αυτό το ταξίδι αποφάσισαν να γυρίσουν σε cinemascope (το ασπρόμαυρο ήταν ήδη αποφασισμένο) και αργότερα «πείραξαν» την ψηφιακή εικόνα της Alexa για να δημιουργήσουν την εικόνα που δίνει το φιλμ. Τα κάδρα του Παπαμιχαήλ έχουν συλλάβει ιδανικά τα όμορφα αλλά και μελαγχολικά, ανοιχτά τοπία των ΗΠΑ, που υπογραμμίζουν, όπως και ο ίδιος έχει εξηγήσει, την μοναξιά και απομόνωση των χαρακτήρων, και εξασφάλισαν δικαίως την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Ρότζερ Ντίκινς, «Prisoners»

Ο καλύτερος εν ζωή, βετεράνος του σινεμά και των χαμένων Όσκαρ, μέγας Ρότζερ Ντίκινς έχει βρεθεί δέκα ακόμη φορές υποψήφιος και δέκα φορές είδε το βραβείο να πηγαίνει στα χέρια άλλου. Μόνιμος συνεργάτης των Κοέν και του Σαμ Μέντες, και μονίμως σε ζήτηση εδώ και 30 χρόνια, ο Ντίκινς έδωσε μια δυσοίωνη βαρύτητα αλλά και απόκοσμη ομορφιά στον κόσμο του «Prisoners», απογειώνοντας το αξιοπρεπέστατο, δυνατό δράμα σε κάτι το πραγματικά εξαιρετικό οπτικά. Είναι καιρός η δουλειά του να τιμηθεί με Όσκαρ, αν και φέτος δεν φαίνεται να είναι η χρονιά του.

Θα κερδίσει: «Gravity» - η περσινή νίκη της «Ζωής του Πι» άνοιξε τον δρόμο για την μη-παραδοσιακή, ιδιαίτερα αναμεμιγμένη με ψηφιακά εφέ και εναλλακτικές μεθόδους διεύθυνση φωτογραφίας, και η δουλειά του Λουμπέσκι ήταν κρίσιμη για το οπτικό θαύμα του «Gravity».
Μπορεί να κάνει την έκπληξη: «Inside Llewyn Davis» ή το «Nebraska» - αν και δύσκολο.
Θέλουμε να κερδίσει: όλες οι υποψηφιότητες είναι άξιες, αλλά μια νίκη για το «Inside Llewyn Davis» θα σήμαινε την δικαίωση ενός φοβερά παραγνωρισμένου από την Ακαδημία φιλμ.
Γιατί δεν είναι υποψήφιο; «12 Χρόνια Σκλάβος», που ιδανικά κρύβει την φρίκη και τον πόνο μέσα σε απόκοσμη ομορφιά, και «Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι», που απογειώνει - μερικές φορές κυριολεκτικά - το ταξίδι του ήρωά του με εντυπωσιακές εικόνες.