86 στιγμές των Όσκαρ (μέρος δ’)

2014-03-02 11:55:46

Αναμένοντας ακόμη ένα ξενύχτι γεμάτο από βραβεύσεις, ευχαριστήριους λόγους, επίσημες εμφανίσεις και, ελπίζουμε, και κάποια απρόοπτα, ανατρέχουμε σε αγαπημένες και χαρακτηριστικές στιγμές στην ιστορία του θεσμού - 86 τον αριθμό προς τιμήν των φετινών 86ων γενεθλίων του Όσκαρ.

Αναμένοντας ακόμη ένα ξενύχτι γεμάτο από βραβεύσεις, ευχαριστήριους λόγους, επίσημες εμφανίσεις και, ελπίζουμε, και κάποια απρόοπτα, ανατρέχουμε σε αγαπημένες και χαρακτηριστικές στιγμές στην ιστορία του θεσμού - 86 τον αριθμό προς τιμήν των φετινών 86ων γενεθλίων του Όσκαρ.

Γιατί ο Μάικλ Κέιν, ο Σον Κόνερι και ο Ρότζερ Μουρ παραδίδουν μαθήματα χημείας για παρουσιαστές, αστειευόμενοι (ο Κέιν μάλιστα εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να βγάλει ευχαριστήριο λόγο για το Όσκαρ που έχασε την προηγούμενη χρονιά) αλλά και αυτοσαρκαζόμενοι. Επίσης, δύο Τζέιμς Μποντ στην ίδια σκηνή! (1989)

Γιατί, όπως σχολίασε έπειτα ο Τζον Στιούαρτ, αυτός είναι ο τρόπος να παραλάβεις Όσκαρ: οι Three Six Mafia, που κέρδισαν με το τραγούδι «It's Hard Out There for A Pimp», χοροπηδούν μπαίνοντας στη σκηνή (με τόσο καθημερινό ντύσιμο που κάνει τις τουαλέτες και τα κοστούμια κάτω τους να μοιάζουν ακόμη πιο δήθεν), μιλάνε ακατάληπτα και ο ένας πάνω στον άλλον, και βγαίνουν επίσης χοροπηδώντας. (2006)

Γιατί έχουμε δει πολλούς σταρ να συγκινούνται (ως και να πλαντάζουν) στη σκηνή των Όσκαρ αλλά κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς ένιωσε η Χάτι ΜακΝτάνιελ το 1940 όταν άκουσε ότι κέρδισε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» - κανείς μαύρος καλλιτέχνης δεν είχε τιμηθεί στο παρελθόν, και η στιγμή ήταν αδιαμφισβήτητα ιστορική. «Η καρδιά μου είναι υπερβολικά γεμάτη για να εκφράσω το πώς νιώθω», καταλήγει. (1940)

Για την τόσο βαθιά και ειλικρινή συγκίνηση του σπουδαίου συνθέτη Έννιο Μορικόνε όταν παραλαμβάνει το τιμητικό του βραβείο από τα χέρια του φίλου του, Κλιντ Ίστγουντ (ο οποίος εκτελεί χρέη μεταφραστή), και την υπόσχεση ότι το Όσκαρ θα είναι ένα σημείο εκκίνησης για περισσότερη δημιουργία. (2007)

Γιατί ο Κάρι Γκραντ, με το τιμητικό του βραβείο στα χέρια, επιλέγει να μιλήσει όχι μόνο για το χρυσό παρελθόν, μέρος του οποίου ήταν η καριέρα του, και τους συνεργάτες του, αλλά και για το χρυσό μέλλον, όπως το βλέπει, γεμάτο όπως είναι με συναρπαστικά νέα ταλέντα. (1970)

Γιατί ο θαμώνας της τελετής (είναι-δεν είναι υποψήφιος) και άνετα ο πιο κουλ καλεσμένος της, Τζακ Νίκολσον, κερδίζει εδώ το Όσκαρ για τη «Φωλιά του Κούκου» και από τη μία ευχαριστεί την ηθοποιό Μέρι Πίκφορντ (η οποία νωρίτερα είχε πάρει τιμητικό Όσκαρ) γιατί ήταν η πρώτη που πήρε ποσοστά επί των εισπράξεων, και από την άλλη τον ατζέντη του, που του είχε πει ότι δεν ανήκει στο επάγγελμα του ηθοποιού. Εκδίκηση. (1976)

Γιατί ο απόλυτος dude και αιώνια παραγνωρισμένος Τζεφ Μπρίτζες επιτέλους είχε την ευκαιρία του να λάμψει (για την ερμηνεία του στο «Crazy Heart»), και το έκανε με τον γνωστό του κουλ, αξιαγάπητο στιλ, μαν. (2010)

Γιατί ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις θα μπορούσε να κερδίζει βραβεία για τους λόγους του, αν δεν τα κέρδιζε για τις ερμηνείες του, και ο λόγος του για το τρίτο του Όσκαρ για το «Λίνκολν» τα είχε όλα: ευφράδεια, ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα, καθώς και χιούμορ.

Kαι δεν μιλάμε μόνο για το αστείο του ότι η Μέριλ Στριπ και εκείνος αντάλλαξαν την τελευταία στιγμή τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην «Σιδηρά Κυρία» και το «Λίνκολν», αλλά και για το δεύτερη, αυτοσαρκαστική ατάκα που ακολούθησε και σατίριζε την αποτυχία του μιούζικαλ «Nine». (2013)

Γιατί το τιμητικό βραβείο του Φεντερίκο Φελίνι τον ένωσε στη σκηνή με δύο ακόμη μέγιστους σταρ του σινεμά, Σοφία Λόρεν και Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, στη σκηνή αλλά και του έδωσε την αφορμή να αποτίσει φόρο τιμής στην μούσα του, αφοσιωμένη σύζυγο και μεγάλη ηθοποιό, Τζουλιέτα Μασίνα. Και η κατακλείδα είναι υπέροχη: «και σε παρακαλώ, Τζιουλιέτα, σταμάτα να κλαις!». (1993)

Γιατί το καλύτερο σημείο του κατά τα άλλα αξιοπρεπέστατου λόγου του Κλιντ Ίστγουντ όταν παρέλαβε το τιμητικό βραβείο Irving G. Thalberg είναι η ατάκα του για τον παρουσιαστή του βραβείου, Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ: «ευχαριστώ, γιε μου... άραγε ήμουν στην Αυστρία 45 χρόνια πριν;». (1995)

Γιατί αν έχετε συνδέσει - όπως όλοι μας - τους Κερκ Ντάγκλας και Μπαρτ Λάνκαστερ με σκληροτράχαλους, μάτσο ρόλους, πρέπει οπωσδήποτε να δείτε το διασκεδαστικό (δήθεν πικρόχολο) τραγούδι/χορευτικό τους για το «πώς είναι τέλειο το να μην είσαι υποψήφιος» για Όσκαρ. Το επανέλαβαν, εξίσου διασκεδαστικά, την επόμενη χρονιά, και υπάρχει και σαφώς κατώτερη εκδοχή από τις Τζόαν Κόλινς, Άντζελα Λάνσμπουρι, και την Ντέινα Γουίντερ. (1958)

Για την πανέμορφη φράση του Τζέιμς Στιούαρτ, όταν ευχαρίστησε τους σκηνοθέτες της καριέρας του (και δούλεψε πραγματικά με μερικούς από τους καλύτερους): «ευχαριστώ τον Φρανκ Κάπρα και όλους τους σκηνοθέτες που με τέτοια γενναιοδωρία και εξυπνάδα με καθοδήγησαν μέσα από την ουδέτερη ζώνη των δικών μου καλών προθέσεων προς πιο ουσιαστικές ερμηνείες.» (1985)

Γιατί ο διάσημα ντροπαλός σε τέτοιου είδους απονομές/τελετές/δημόσιες εκδηλώσεις Ρόμπερτ Ντε Νίρο αποδεικνύεται αναπάντεχα ευχάριστος, αν και αγχωμένος (και κάνει και μια αναφορά στην μήνυση του αδερφού του Τζέικ ΛαΜότα, Τζόι, εναντίον των παραγωγών), και ολοκληρώνει λέγοντας: «ευχαριστώ τους γονείς μου που με έκαναν, ευχαριστώ τους παππούδες μου που έκαναν εκείνους.» (1981)

Γιατί ο Ρεξ Χάρισον μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την παρουσιάστρια του βραβείου, και συμπρωταγωνίστριά του στο «Ωραία Μου Κυρία», Όντρεϊ Χέμπορν, παρά για το αγαλματάκι - όχι μόνο δεν την αφήνει να κάνει στην άκρη, αλλά την κρατά αγκαλιά και της δίνει ανά τακτά διαστήματα και από ένα φιλί. Σωστή επιλογή! (1965)

Για τη φράση του μέγιστου Πίτερ Ο'Τουλ, ο οποίος, παραλαμβάνοντας το τιμητικό του Όσκαρ (αφότου το είχε αρνηθεί στο παρελθόν, προτιμώντας να το κερδίσει ως υποψήφιος), αυτοσαρκάστηκε για το σερί αποτυχιών του στο παρελθόν (είχε χάσει επτά φορές), με την ατάκα: «Πάντα παράνυμφος, ποτέ η νύφη». (2003)

Γιατί η είδηση δεν είναι ότι η Αν Μπάνκροφτ κέρδισε το Όσκαρ για την ερμηνεία της στο «The Miracle Worker», αλλά το ποια το παρέλαβε: η Μπέτι Ντέιβις όχι μόνο έχασε το βραβείο αλλά υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει την θρυλική της ανταγωνίστρια Τζόαν Κρόφορντ να βγαίνει εκείνη στη σκηνή, για λογαριασμό της Μπάνκροφτ.

Αν την εποχή εκείνη υπήρχε μεγαλύτερη κάλυψη της αίθουσας με κάμερες και τηλεσκηνοθεσία, τότε όλος ο λόγος της Μπάνκροφτ θα ακούγονταν όσο εμείς θα βλέπαμε την Ντέιβις να βράζει στο ζουμί της. (1963)

Για την απεριόριστη χάρη και συγκινητική ευγνωμοσύνη της μεγάλης κυρίας του Χόλιγουντ, Ντέμπορα Κερ, η οποία, παραλαμβάνοντας το τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο της καριέρας της, ευχαριστεί συνεργάτες μπροστά και πίσω από την κάμερα λέγοντας «έχετε όλοι κάνει τη ζωή μου πραγματικά ευτυχισμένη». (1994)

Γιατί είναι η μόνη φορά πέρα από το (είπαμε, πιθανώς στημένο) περιστατικό με τον γυμνιστή (που μνημονεύσαμε ήδη) που στη σκηνή των Όσκαρ εισβάλλει κάποιος απρόσκλητος. Αυτός ο κάποιος ήταν ο Σταν Μπέρμαν, ο οποίος προσπέρασε περίπου 125 (!) φρουρούς και έφτασε μέχρι το μικρόφωνο, όπου ανακοίνωσε ότι έφερε στον παρουσιαστή της βραδιάς Μπομπ Χόουπ το δικό του, χειροποίητο Όσκαρ ως αποζημίωση για την ήττα του το 1938 για τo «The Big Broadcast of 1938»! (1961)

Γιατί ο Λόρενς Ολίβιε συγκινείται τόσο από την θερμότατη υποδοχή που του επιφυλάσσεται από το κοινό, που, ενώ πρώτα αστειεύεται ότι ελπίζει να μην χαλάσει την περίσταση με την παρουσία του, ξεχνά να ανακοινώσει τα ονόματα των υποψηφίων, ανοίγει τον φάκελο και ανακηρύσσει νικητή το «Amadeus»! (1985)

Γιατί ενώ θα μπορούσε να πάει τόσο λάθος αυτή η γλυκερή εκδοχή του «Somewhere Over the Rainbow» ως σύμβολο της παγκοσμιότητας του σινεμά, με πολλαπλές κάμερες να δίνουν ένα ψηφιακό εικόνων από όλον τον κόσμο και ανθρώπους να τραγουδούν κάπως άβολα μαζί με την Νταϊάνα Ρος, αλλά, περιέργως, πάει τόσο καλά.

Και επίσης, επειδή κανείς δεν είπε του Μελ Γκίμπσον να σταματήσει να μασουλάει χαρωπά, αδιάφορος για ό,τι συμβαίνει γύρω του, διασκεδαστικό διάλειμμα από τους εμφανώς συνεννοημένους κομπάρσους και τους όσους σταρ σιγο-τραγουδούν. (1990)

Γιατί ο Ντάστιν Χόφμαν ξεκινά με χιούμορ («δεν έχει γεννητικά όργανα και κρατά ένα σπαθί» λέει για το Όσκαρ) και συνεχίζει με ουσία, δηλώνοντας ευγνώμων για τις ευκαιρίες που του έχουν δοθεί και την συμμετοχή του στην οικογένεια της ταινίας (το «Κράμερ Εναντίον Κράμερ»).

Τονίζει ότι θεωρεί γελοία την ιδέα ότι «νίκησε» τους συνυποψηφίους του και υπογραμμίζοντας ότι είναι περήφανο μέλος της καλλιτεχνικής κοινότητας, δίπλα στους αφανείς εκείνους ηθοποιούς που δεν μπορούν να βρουν δουλειά αλλά συνεχίζουν να στοχεύουν σε κάτι το υψηλό, παρά τις αντιξοότητες. (1980)

Γιατί ο Σίντνεϊ Πουατιέ αξίζει να έχει μια δεύτερη θέση στην λίστα αυτή: η νίκη του στην κατηγορία Α' Ανδρικού Ρόλου το 1963 ήταν η πρώτη για μαύρο ηθοποιό, κορύφωση μιας καριέρας που τον κατέτασσε ανάμεσα στους σταρ και διαρκώς άνοιγε δρόμους για τους μαύρους καλλιτέχνες, καταρρίπτοντας φυλετικά εμπόδια.

Παραλαμβάνοντας το τιμητικό Όσκαρ, ο Πουατιέ ήταν, όπως πάντα, η επιτομή της κομψότητας, της ευφράδειας και της γενναιόδωρης αξιοπρέπειας, επιλέγοντας να μιλήσει λιγότερο για τα τεράστια εμπόδια που συνάντησε (και ήταν πολλά) και περισσότερο για εκείνους τους καλλιτέχνες που τόλμησαν να του δώσουν τις ευκαιρίες που είχε - με αυτούς επέλεξε να μοιραστεί το βραβείο του. (2002)

Γιατί ο λόγος του Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι ένας υπέροχος ύμνος στην δημιουργικότητα κάθε είδους γιατί, όπως λέει, «ο κόσμος θα ήταν ανυπόφορος χωρίς την τέχνη». (2001)

Γιατί ο Γούντι Άλεν έσπασε την συνήθεια δεκαετιών και δέχθηκε επιτέλους να παραστεί στα Όσκαρ για χάρη - τι άλλο; - της πολυαγαπημένης του Νέας Υόρκης, ένα ειδικό βίντεο-φόρο τιμής για την οποία παρουσίασε, λίγους μήνες μετά την 11η Σεπτεμβρίου. (2002)

Γιατί είναι πολύ πιθανόν ο τελειότερος οσκαρικός λόγος: σύντομος, πνευματώδης από την αρχή ως το τέλος, ευγνώμων χωρίς να γίνεται πολύ σιροπιαστός, και - τελικά - φοβερά συγκινητικός, όταν η Λουίζ Φλέτσερ, η μέγαιρα της «Φωλιά του Κούκου», απευθύνεται στους κωφούς γονείς στη νοηματική γλώσσα για να τους ευχαριστήσει που της έμαθαν να ονειρεύεται και ότι «βλέπουν το όνειρό της να γίνεται πραγματικότητα». (1976)

Γιατί ένας από τους πιο άξιους νικητές του τιμητικού Όσκαρ για το σύνολο της καριέρας τους, αν όχι ο πιο άξιος όλων, ο Τσάρλι Τσάπλιν, μοιάζει όχι μόνο βαθιά και αληθινά συγκινημένος αλλά και ειλικρινά έκθαμβος από την θερμότατη υποδοχή του κοινού που κρατά σχεδόν ενάμιση λεπτό, παρόλο που, όπως πολύ σωστά αναφέρεται στην εισαγωγή, «οποιοσδήποτε έχει δει ποτέ ταινία, του χρωστά». (1972)

Δείτε εδώ το α' μέρος, το β' μέρος και το γ' μέρος του αφιερώματος

  • Όσκαρ: Oι καλές και οι κακές στιγμές της απονομής

    Ανατρέχουμε στα συν και τα πλην της βραδιάς, τουλάχιστον αυτά που θυμόμαστε καλύτερα στο θολωμένο από το ξενύχτι μυαλό μας, και τα παραθέτουμε - εσείς τι θα θυμάστε από αυτήν την απονομή [...]

  • Οι προβλέψεις των Όσκαρ: Καλύτερη Ταινία

    Η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την 86η απονομή Όσκαρ στις 2 Μαρτίου έχει πια αρχίσει για τα καλά και το cinemagazine.gr σάς παρουσιάζει τους υποψηφίους για κάθε μια από τις κατηγορίες των βραβείων [...]

  • 86 στιγμές των Όσκαρ (μέρος γ’)

    Αναμένοντας ακόμη ένα ξενύχτι γεμάτο από βραβεύσεις, ευχαριστήριους λόγους, επίσημες εμφανίσεις και, ελπίζουμε, και κάποια απρόοπτα, ανατρέχουμε σε αγαπημένες και χαρακτηριστικές στιγμές [...]

  • Οι προβλέψεις των Όσκαρ: Σκηνοθεσία

    Η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την 86η απονομή Όσκαρ στις 2 Μαρτίου έχει πια αρχίσει για τα καλά και το cinemagazine.gr σάς παρουσιάζει τους υποψηφίους για κάθε μια από τις κατηγορίες των βραβείων [...]

  • Οι προβλέψεις των Όσκαρ: Α' Γυναικείος Ρόλος

    Η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την 86η απονομή Όσκαρ στις 2 Μαρτίου έχει πια αρχίσει για τα καλά και το cinemagazine.gr σάς παρουσιάζει τους υποψηφίους για κάθε μια από τις κατηγορίες των βραβείων [...]

  • Οι προβλέψεις των Όσκαρ: Α' Ανδρικός Ρόλος

    Η αντίστροφη μέτρηση μέχρι την 86η απονομή Όσκαρ στις 2 Μαρτίου έχει πια αρχίσει για τα καλά και το cinemagazine.gr σάς παρουσιάζει τους υποψηφίους για κάθε μια από τις κατηγορίες των βραβείων [...]

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ