Από τα Όσκαρ συνήθως περιμένουμε συγκεκριμένα πράγματα: να είναι είτε δίκαια (σπανίως) είτε άδικα (συνήθως), βαρετά ή με εκπλήξεις και ενδυματολογικώς ενδιαφέροντα - με τον καλό ή τον κακό τρόπο (που όσο πιο κακός, τόσο καλύτερος). Η φετινή τελετή, ωστόσο, θα καταχωρηθεί στα κιτάπια της ιστορίας ως η πιο περίεργη του θεσμού: γεμάτη αμηχανία και κακά αστεία, έναν εξωγήινο οικοδεσπότη και άβολο νεκρό χρόνο. Δεν είπε κανείς βέβαια ότι είναι εύκολο να κάνεις μια σειρά από, λίγο-πολύ, αναμενόμενες βραβεύσεις ενδιαφέρουσες αλλά φέτος οι διοργανωτές μοιάζουν να τράβηξαν μια μονοκοντυλιά στο παρελθόν και να μπήκαν διστακτικά στην εποχή που το μεταμοντέρνο μυρίζει πτωμαΐνη.

Ας ρίξουμε μια ματιά στα θετικά και τα αρνητικά σημεία της φετινής τελετής!

Θα θέλαμε να έχουμε δει περισσότερο:

Τον Κερκ Ντάγκλας. Εντάξει, ίσως όχι ακριβώς περισσότερο, γιατί μπορεί να άφηνε εκεί την τελευταία του πνοή, αλλά ο πάλαι ποτέ γόης του Χόλιγουντ έδωσε τα ρέστα του στη σκηνή του Κόντακ Θίατερ παρουσιάζοντας τον Β’ Γυναικείο Ρόλο. O 95χρονος θρύλος της υποκριτικής φλέρταρε με την Αν Χάθαγουεϊ, παινεύτηκε για τις δικές του οσκαρικές περιπέτειες και ανέστειλε την ανακοίνωση του ονόματος της νικήτριας με τον πιο γλυκά αγωνιώδη τρόπο. Αν δεν είχαμε περισσότερη αγωνία για το αν θα καταφέρει να κατέβει από τη σκηνή από το ποια θα κερδίσει, θα ήταν ο ιδανικός πρωταγωνιστής. (Κανονικά ο Τζέιμς Φράνκο θα έπρεπε να παίρνει σημειώσεις).

Tα αστεία εκτός σεναρίου. Κάθε φορά που οι παρουσιαστές ξεστράτιζαν από το ότο-κιου, η τελετή ζωντάνευε και γινόταν ανθρώπινη, ζεστή και πολύ πιο αστεία. Είτε ήταν η Κέιτ Μπλάνσετ, που σχολίαζε το τρέιλερ του (νικητή τελικά) "Λυκάνθρωπου" ως "σιχαμένο", είτε η Αν Χάθαγουεϊ, που ανακοίνωσε πως έπρεπε να αφήσει το πιοτί για μετά την τελετή, μετά από ένα υπέροχο σαρδάμ, φέτος οι αληθινές στιγμές μας έλειψαν περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά.

Την Σάντρα Μπούλοκ και τον Κέβιν Σπέισι. Βλέποντας τη σπιρτάδα, την άνεση και την αλληλεπίδρασή τους με το κοινό, μέχρι και οι πέτρες αναρωτήθηκαν γιατί δεν ήταν φέτος αυτοί οι παρουσιαστές. Παιδιά, ίσως του χρόνου;

Θα θέλαμε να έχουμε δει λιγότερο (ή και καθόλου):

Τον Τζέιμς Φράνκο - να κάτι που δεν περίμενα ποτέ να πω. Το τηλεοπτικής εμπνεύσεως κωμικό τρικάκι που ήθελε τον Τζέιμς ως τον κουλ, χαλαρό παρουσιαστή και τη Χάθαγουεϊ ως τυπικό σπασικλάκι που προσπαθεί συνεχώς να είναι τέλεια και να βάλει τον άλλον στο κλίμα, δεν λειτούργησε καθόλου. Για την ακρίβεια, αυτό που στην αρχή της βραδιάς φαινόταν ως περίεργα αμήχανο, σταδιακά έγινε τόσο ανυπόφορο που ήταν λες και οι δύο οικοδεσπότες μιλούσαν διαφορετική γλώσσα. Και γιατί ο Τζέιμς Φράνκο έστριβε συνέχεια τα μάτια του προς τα πάνω και μετά τα μισόκλεινε καθώς διάβαζε τις γραμμές του; Μυωπία; Ναρκωτικά; Ή απλή βλακεία;

Τον Μπίλι Κρίσταλ σε μονόλογο. Απλά και μόνο επειδή ήταν τόσο τέλειος, που έκανε τους φετινούς οικοδεσπότες να φαίνονται ακόμα χειρότεροι.

Τα αστεία. Με εξαίρεση τον Άλεκ Μπόλντγουιν του εναρκτήριου -εμπνευσμένου από το "Inception"- βίντεο, όλα τα αστεία από εκείνο το σημείο και έπειτα ήταν ανέμπνευστα, κρύα και βεβιασμένα. Η μεγάλη απορία της βραδιάς: γιατί το εν λόγω βιντεάκι έληξε με homage στο (πολυαγαπημένο αλλά παντελώς άσχετο) "Back to The Future";

Τα τραγούδια. Γιατί; Ποιος σατανικός εγκέφαλος σκέφτηκε να βάλει την υπέροχη Φλόρενς να μοιρολογά; Ποιος κακός άνθρωπος θέλησε να ρεζιλέψει την κουκλάρα Γκουίνεθ με το βλαχο-τράγουδο- στο οποίο έχασε και τα λόγια; Και το πιο σημαντικό όλων: Γιατί βάλανε μια πεθαμένη να τραγουδήσει τις νεκρολογίες; Σελίν Ντιόν, γύρνα πάλι στην ντουλάπα από την οποία σε ξετρυπώσανε, σε παρακαλώ.

Τον "Λόγο του Βασιλιά". Ωραίοι οι λόγοι σας παλικάρια, καλό και το "να ακούτε τη μαμά σας", του φλώρου του Τομ Χούπερ στην ευχαριστήρια ομιλία του αλλά εμείς δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ αυτό το ταινιάκι από το πουθενά, που στέρησε το Όσκαρ από τον κορυφαίο Ντέιβιντ Φίντσερ. Ο σκηνοθέτης των "Fight Club" και "Seven" έχασε από τον τύπο που γύρισε το "Damned United". Άλλη μία απόδειξη για τον παραλογισμό και την έλλειψη νοήματος που διακρίνει τον μάταιο τούτο κόσμο.

Φαίδρα Βόκαλη