Ο Ταραντίνο, ο Αρτζέντο, η αστυνομία του Λος Άντζελες και οι τρόμοι της παιδικής ηλικίας

Οι λάτρεις του σινεμά τρόμου, συχνότατα, τρομοκρατούνται ευκολότατα από την...ζωή. Μπορεί σε μια επιπόλαιη ανάγνωση αυτό να φαίνεται παράξενο - ή και άξιο περίγελου - στην πραγματικότητα όμως το έντονο ενδιαφέρον για το σινεμά αυτού του είδους της αδρεναλίνης λειτουργεί σαν ξόρκι του ίδιου του τρόμου. Στο κόσμο του σινεμά άλλωστε ο τρόμος είναι σεναριογραφημένος, ελεγχόμενος. Στην πραγματικότητα είναι που δεν μπορείς να ασκήσεις τον παραμικρό έλεγχο. Και γι' αυτό συνχά είναι απείρως τρομακτικότερη.

Σε αυτό το μήκος κύματος ο Κουέντιν Ταραντίνο θυμάται όταν ήταν παιδάκι να ακούει έναν τοπικό ειδησεογραφικό σταθμό του Λος Άντζελες, μετά τα μεσάνυχτα, να εκφωνεί νέα σχετικά με εγκληματίες που έσπερναν τρόμο στην πόλη: «Τα νέα έλεγαν ότι 'κάποιοι καταζητούμενοι ήταν ελεύθεροι, τους είδατε;'. Έδειχναν φωτογραφίες, περιέγραφαν φρικώδη εγκλήματα. 'Αν τους δείτε μην κάνετε τίποτα, καλέστε τις τοπικές αρχές'. Τίποτα δεν με τρόμαζε περισσότερο. Πριν την οικογένεια Μάνσον, υπήρχε ένας κατά συρροήν δολοφόνος στο Λος Άντζελες που σκότωνε με σφυρί! Όλο το υπόλοιπο βράδυ τον έβλεπα να μπαίνει στο σπίτι και να μας καθαρίζει όλους».

Όμως ο Κουέντιν είχε και την «τραυματική» εμπειρία του με τον...Ντάριο Αρτζέντο: «Πήγα ολομόναχος να δω το 'Profondo Rosso', προτού καν ξέρω ποιος ήταν ο Αρτζέντο. Ούτε καν ήξερα πως είναι ιταλική ταινία. Πάω και βλέπω φρικιαστικά εγκλήματα, με εντελώς σαδιστικό τρόπο, ποτάμια αίματος κι εκκωφαντικό σάουντρακ να μου ορμάει. Ήταν όμως συναρπαστικό, απόλυτα συναρπαστικό».

Ο Ταραντίνο έχει δηλώσει ότι αν σκεφτεί μια καλή horror ιστορία δεν αποκλείεται να την καταστήσει την 10η και, σύμφωνα με τις περίφημες δηλώσεις του, τελευταία ταινία του.