9:17
19/3

Στο φετινό Γαλλόφωνο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ελλάδας το σινεμά γίνεται ξανά της μόδας!

Όταν αναφερόμαστε στον κινηματογράφο, εσφαλμένα θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αυτή η τέχνη είναι αυτάρκης, ότι περιστρέφεται γύρω από άλλες καλλιτεχνικές μορφές, περισσότερο επιβλητικές και αυθεντικές, λιγότερο δαπανηρές. Ακόμη και ότι ενίοτε τις διαστρεβλώνει. Ωστόσο, διαχρονικά, ο κινηματογράφος συνδυάζει διάφορες καλλιτεχνικές μορφές: την εικαστική τέχνη υπό διάφορες μορφές, τη φωτογραφία φυσικά, τη μουσική, τη λογοτεχνία, το σχέδιο, τη μόδα, την αρχιτεκτονική, οι οποίες αποτελούν μια ατελείωτη λίστα κλάδων που συναντούν εκεί μια ηχώ, μια προμετωπίδα, μια βιτρίνα.

Αυτοί οι διαφορετικοί κλάδοι βρίσκουν κοινό έδαφος ή συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται. Για να θεωρούμαστε πραγματικοί κινηματογραφόφιλοι, η ίδια αγάπη πρέπει να ανταποκρίνεται σε όλους τους τομείς που δεν είναι άγνωστοι, αντιθέτως συμβάλλουν στην αισθητική και οικεία αντίληψη την οποία έχουμε για τον κινηματογράφο, την κατανόηση των κωδικών και των αναφορών του.

Οι επιλεγμένες ταινίες αποτελούν ένα δείγμα των διαφόρων συνεισφορών ορισμένων σχεδιαστών μόδας στον κινηματογράφο από την δεκαετία του 1940 έως την δεκαετία του 1980.

Αυτός ο διάλογος μεταξύ των κλάδων προβάλλεται εδώ και τρία χρόνια μέσω της θεματικής ενότητας του Φεστιβάλ. Μετά τη μεταφορά στην οθόνη των κλασικών έργων της γαλλικής λογοτεχνίας, το 2016, και τους μεγάλους συνθέτες της κινηματογραφικής μουσικής, το 2017, η θεματική ενότητα της φετινής διοργάνωσης του Φεστιβάλ είναι αφιερωμένη στη σχέση μεταξύ μόδας και κινηματογράφου. Σπάνια αναρωτιόμαστε για τις ενδυματολογικές επιλογές στις ταινίες (καθώς ποτέ δεν ασχολούμαστε αρκετά με όλες τις «μικρές» ή «τεχνικές» λεπτομέρειες, παρόλο που βρίσκονται στην καρδιά του πλατό και της αυθεντικότητας της πλοκής). Πώς θα ήταν οι ταινίες «Όλα τα Πρωινά του Κόσμου», «Ζερμινάλ», «Λαίδη Τσάτερλι», «8 Γυναίκες», «Βασίλισσα Μαργκό», Υπ' Αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος (Μέρη 1 & 2)» χωρίς το ταλέντο των ενδυματολόγων και των δημιουργών κουστουμιών τους; Η απόδοση διαφόρων χρονικών περιόδων, είτε ιστορικών είτε πιο σύγχρονων, απαιτεί έρευνα και αίσθηση λεπτομέρειας.

Αν θέλετε να το εξετάσετε, ανατρέξτε στο πώς οι ενδυματολογικοί κώδικες μερικές φορές καταρρίπτονται όπως, για παράδειγμα, όταν ένα ζευγάρι παπουτσιών Converse αντικαθιστά σε πρώτο πλάνο τα ιστορικά γοβάκια (όπως συνέβη στη «Μαρία Αντουανέτα» της Σοφία Κόπολα)! Οι πέντε ταινίες που έχουν επιλεχθεί φέτος στο πλαίσιο της θεματικής ενότητας δεν επιλέχθηκαν βάσει των ιστορικών περιόδων και των τύπων των κοστουμιών, αλλά βάσει των δημιουργών τους. Γιατί παρόλο που ο κόσμος ξεχνάει τον σχεδιασμό και το ράψιμο των κοστουμιών συχνά, οι μεγάλοι γαλλικοί οίκοι μόδας υψηλής ραπτικής, εκτός από το να συνδέονται με αυτά, αφήνουν και το στίγμα τους. Τα κουστούμια αποτελούν τα πρώτα ορόσημα της υψηλής ραπτικής στον κινηματογράφο πριν περάσει πιο πρόσφατα σε μια πιο άμεση σχέση με το «σταρ σίστεμ» και τις μούσες των μεγάλων οίκων που προέρχονται από την 7η τέχνη.

Οι επιλεγμένες ταινίες αποτελούν ένα δείγμα των διαφόρων συνεισφορών ορισμένων σχεδιαστών μόδας στον κινηματογράφο από την δεκαετία του 1940 έως την δεκαετία του 1980.

Σε χρονολογική σειρά, το Φεστιβάλ έχει προγραμματίσει στο πλαίσιο αυτού του τμήματος τις εξής ταινίες, «Φραμπαλάδες-Ποτέ μου δεν σε Αγάπησα» του Ζακ Μπεκέρ (1945) με τα χαρακτηριστικά κοστούμια της δεκαετίας του ‘40 του Μαρσέλ Ροσά, «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» του Ζαν Κοκτό (1946) με τα κοστούμια σχεδιασμένα από τον Κριστιάν Μπεράρ και κατασκευή από τον οίκο Paquin, με τον οποίο ο Πιέρ Καρντέν είχε συνεργαστεί στις αρχές της καριέρας του, δημιουργώντας πλήθος κοστουμιών και μασκών, «Και ο Θεός Έπλασε τη Γυναίκα» του Ροζέ Βαντίμ (1956), με τα κοστούμια του Πιέρ Μπαλμέν, απλά και κομψά, τα οποία όμως ήταν χαρακτηριστικά και συνέβαλαν στην καθιέρωση της Μπριζίτ Μπαρντό ως σεξ σύμβολο της εποχής της, η «Ωραία της Ημέρας» του Λουίς Μπουνιουέλ (1967), η οποία σηματοδότησε τη γνωριμία του σκηνοθέτη με τον Ιβ Σεν Λοράν, ηλικίας τότε 30 ετών, ο οποίος θα έφερνε μετέπειτα την επανάσταση στον χώρο της γυναικείας μόδας, και τέλος το «Όλο Φωτιά, Όλο Φλόγα» του Ζαν-Πολ Ραπενό (1982) και το διάσημο φόρεμα του Μαρκ Μποχάν για τον οίκο Κριστιάν Ντιόρ, το οποίο φοράει η Ιζαμπέλ Ατζανί.

Αυτή η θεματική ενότητα θα ξεκινήσει την Τετάρτη 21 Μαρτίου στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος με την ταινία «Και ο Θεός Έπλασε τη Γυναίκα» του Ροζέ Βαντίμ στις 20:30. Θα ακολουθήσει το πρώτο masterclass του φεστιβάλ «Dior, μόδα και κινηματογράφος», κατά τη διάρκεια του οποίου θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Christian Dior, l' Elégance du Paradis Perdu», ενώ μετά την προβολή ο σκηνοθέτης της ταινίας Nτομινίκ Αντ και ο Φιλίπ Λε Μουλτ, Γενικός Διευθυντής του Μουσείου Christian Dior, θα συζητήσουν για τη σχέση του οίκου Dior με την 7η τέχνη και για το πώς γυρίστηκε η ταινία στα παρασκήνια αυτού του μεγάλου οίκου υψηλής ραπτικής.

Σας περιμένουμε να έρθετε και να απολαύσετε τις πέντε εξαιρετικά επιλεγμένες ταινίες, αλλά και τις υπόλοιπες σαράντα ταινίες που έχουν προγραμματιστεί για να προβληθούν στην 19η διοργάνωση!

INFO
Η 19η διοργάνωση του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδος θα διεξαχθεί από 20-28 Μαρτίου 2018 στην Αθήνα και από 29 Μαρτίου-4 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη