"Σπασμένες" οι αγκαλιές...

Ο νέος Πέδρο Αλμοδόβαρ...
Μπορεί η προβολή της καινούργιας ταινίας του Πέδρο Αλμοδόβαρ να καθησύχασε όσους είχαν ήδη προκαταληφθεί αρνητικά από την μουδιασμένη υποδοχή του φιλμ από την Ισπανική κριτική, αλλά αυτό δεν αναιρεί πως οι «Σπασμένες Αγκαλιές» είναι με διαφορά η πιο αδύναμη ταινία που έχει παρουσιάσει ο σκηνοθέτης την τελευταία δεκαετία.
Καθαρό μελόδραμα, παρόμοιας δομής και θεματικής με την «Κακή Εκπαίδευση», η ιστορία ενός σκηνοθέτη (Λουίς Ομάρ) που θα ερωτευτεί την ερωμένη ενός πλούσιου επιχειρηματία (Πενέλοπε Κρουζ) διαθέτει σε πλούσιες δόσεις όλα τα αλμοδοβαρικά μοτίβα: χαρισματικές ερμηνείες, αφήγηση που συνεπαίρνει, στιγμές καθαρής συγκίνησης, διαολεμένο χιούμορ, κινηματογράφηση που θυμίζει τα μελοδράματα του 50...
Αν κάτι λείπει, είναι μόνο εκείνο το άγγιγμα που έκανε τις ταινίες του Αλμοδοβάρ κάτι περισσότερο από σπουδές πάνω στα κινηματογραφικά είδη εκτινάσσοντας τις κατευθείαν στο συλλογικό υποσυνείδητο. Εδώ, δυστυχώς, όλα αρχίζουν και τελειώνουν μέσα στα όρια της μεγάλης οθόνης, για όση ώρα διαρκεί μια ταινία.

...και ο ακόμη πιο νέος Αλέν Ρενέ!
Στα 87 του χρόνια, ο Αλέν Ρενέ δεν το βάζει κάτω. Με εμφανή διάθεση ελαφρότητας, διασκευάζει το μυθιστόρημα του Κριστιάν Γκειλί «Les Herbes Folles» για να αφηγηθεί τον έρωτα ανάμεσα σε δύο μεσήλικες (μόνιμοι συνεργάτες του οι εξαιρετικοί Σαμπίν Αζεμά και Αντρέ Ντισολιέ) σε ένα διαφορετικό love story που μοιράζεται ανάμεσα στις λογοτεχνικές του καταβολές και την κινηματογραφική νεωτερικότητα που ανέκαθεν αγαπούσε ο Γάλλος σκηνοθέτης.
Νευρικό και άχρονο μοντάζ, ευφάνταστη χρωματική παλέτα, εμβόλιμα διαλείμματα κινηματογραφικής φαντασίας ολοκληρώνουν μια κωμωδία παθών που ακόμη κι αν ρέπει συχνά προς τον αστεισμό και την αφέλεια παραμένει αφοπλιστικά ειλικρινής και συνεπής προς την κινηματογραφική φιλοσοφία του Ρενέ.

Μανώλης Κρανάκης