Τζόντι Φόστερ: «Φοβόμουν πάντα ως ηθοποιός, αισθάνθηκα πιο σίγουρη ως σκηνοθέτης»

Στο South by Southwest, το φεστιβάλ κινηματογράφου που γίνεται αυτές τις μέρες στο Τέξας, δε γίνονται μόνο κινηματογραφικές προβολές αλλά και πολλά δρώμενα που σχετίζονται με το σινεμά και τη μουσική, όπως και masterclasses ανθρώπων που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στον έναν ή το άλλον χώρο. Στις πιο ενδιαφέρουσες ομιλίες των ημερών κατατάσσεται αυτή της Τζόντι Φόστερ που εξομολογήθηκε τις φοβίες που είχε ως ηθοποιός, τις οποίες διατηρεί ως σήμερα.

Η Φόστερ, σε μια ομιλία ανασκόπησης της καριέρας της ως ηθοποιού και σκηνοθέτιδας, γνωστοποίησε πως αν και βρέθηκε σε γνωστές ταινίες από πολύ μικρή ηλικία, δυσκολεύονταν να απολαύσει το επάγγελμά της. «Έγινα ηθοποιός γιατί ήταν το οικογενειακό μας επάγγελμα. Δε θυμάμαι να "γίνομαι" ηθοποιός και πιθανά να μην είχα γίνει υπό άλλες συνθήκες. Νομίζω πως θα γινόμουν δικηγόρος ή κάτι αντίστοιχα βαρετό με αυτό. Ουσιαστικά με πέταξαν σε μια τέχνη, χωρίς να έχω το δικαίωμα να αποφασίσω κάτι άλλο.»

Στην πορεία της καριέρας της διαχώρισε την υποκριτική διαδικασία σε 2 μέρη, την προετοιμασία και την εκτέλεση, χρησιμοποιώντας ως μεταφορά ότι πρέπει να είναι παράλληλα χορογράφος και χορευτής. Στην προετοιμασία (το κομμάτι του χορογράφου) είχε συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς και θεωρούσε τον εαυτό της πολύ καλά προετοιμασμένο όταν έφτανε η στιγμή της εκτέλεσης, η οποία παραμένει ως σήμερα πολύ δύσκολη για την ίδια.

«Σκέφτομαι συχνά άλλους ηθοποιούς και πόσο τους αρέσει αυτό στη ζωή τους. Τους ακούω να λένε πως αν ήταν μόνοι τους σε ένα νησί θα μπορούσαν πάλι να παίζουν μόνοι τους ρόλους, γιατί αγαπούν πολύ αυτό το πράγμα. Εγώ δεν το αγαπώ, είναι κάτι σαν εγχείρηση που πρέπει να γίνει. Το κάνω γιατί είναι σημαντικό.»

Η Φόστερ μίλησε αρκετά για την εμπειρία που είχε πλάι στον Άντονι Χόπκινς στη «Σιωπή των Αμνών», λέγοντας πως ουσιαστικά δε μπόρεσε να μάθει καλά τον ίδιο αφού τον γνώρισε στο ξεκίνημα των γυρισμάτων όταν πια αυτός είχε μπει για τα καλά στο ρόλο του Χάνιμπαλ Λέκτερ. 

«Αν ξαναδείτε την ταινία, υπάρχουν πολλές σκηνές που απευθυνόμαστε στην κάμερα στα κοντινά των διαλόγων μας με τον Χόπκινς. Στο γύρισμα λοιπόν άκουγα απλά την τρομακτική φωνή του χωρίς να τον βλέπω, με σκοπό να γυρίσουμε την σκηνή. Θυμάμαι στο τέλος των γυρισμάτων, σε ένα διάλειμμα που τρώγαμε μαζί του εξομολογήθηκα πως με είχε τρομάξει πάρα πολύ και αυτός μου είπε ακριβώς το ίδιο για μένα.»

Αντίθετα με την προσωπικότητα του ηθοποιού που δεν απέκτησε ποτέ όπως είπε, η Φόστερ αγάπησε πολύ περισσότερο τη δουλειά της ως σκηνοθέτης. «Δούλεψα με μεγάλους σκηνοθέτες και έφτασα στο σημείο να συνειδητοποιήσω πως αυτό μου ταίριαζε περισσότερο. Είναι πολύ σημαντικό να μάθεις πράγματα από άλλους σκηνοθέτες. Αυτό ήταν το σχολείο μου, δεν πήγα σε κάποια σχολή κινηματογράφου» συμπλήρωσε, λέγοντας πως ο σκηνοθέτης που της δίδαξε τα περισσότερα από άλλους ήταν ο Ντέιβιντ Φίντσερ στη συνεργασία που είχαν στο «Δωμάτιο Πανικού».