«Η πανδημία δεν ευθύνεται για τα πάντα, οι ανισότητες είναι πάρα πολλές στον κόσμο», δηλώνουν οι αδελφοί Νταρντέν

Όμως στην διάρκεια του φεστιβάλ, του «παιδιού» του Τιερί Φρεμό που παράλληλα με τις Κάννες και το πρεστίζ τους διευθύνει και εδώ, οι Βέλγοι κάτοχοι δύο Χρυσών Φοινίκων παρέδωσαν κι ένα masterclass. Κι εκεί ακούστηκαν μερικά ενδιαφέροντα: «Λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από τον καιρό της «Ροζέτα», 21 χρόνια πριν. Ο κορονοϊός δεν είναι υπεύθυνος για τα πάντα, υπάρχουν τρομερές ανισότητες στον κόσμο και χρειάζεται αγώνας. Το να μην μπορείς να εργαστείς, να παράγεις, να καταναλώνεις, να μην υπάρχει ανθρώπινη κοινότητα, όλα μαζί, δημιουργούν ένα αίσθημα ταπείνωσης, αναξιότητας, ανυπαρξίας».

Αλλού αναφέρουν: «Υπάρχει μια ευθύνη που έρχεται μαζί με το να είσαι δημιουργός. Ασφαλώς και μας αρέσει να είναι ικανοποιημένος ο κόσμος από την ταινία μας. Είναι όμως ακόμα σημαντικότερο να μπορούν να συμπάσχουν, να μοιράζονται την δυσκολία των χαρατήρων. Αν μια ταινία μπορεί να συμβάλλει ώστε κάποιος κλειδωμένος στις προκαταλήψεις του γίνει κάποιος άλλος, αν το αίσθημα αυτό παραμείνει εντός του, αυτό είναι το επίτευγμα για μας».

Οι αδελφοί Νταρντέν, των οποίων η πιο πρόσφατη ταινία είναι ο περυσινός «Νεαρός Άχμεντ», συνέχισαν μιλώντας και για το πώς επιτυγχάνουν φορμαλιστικά, ποια είναι δηλαδή η μορφή της σκηνοθεσίας τους, αυτό που θέλουν να πουν. «Καθώς στο σινεμά μας η αίσθηση του ανήκειν είναι κεντρικής σημασίας, η «Ροζέτα» για παράδειγμα, που δεν αισθάνεται να ανήκει πουθενά, κινηματογραφείται από 'λάθος μεριά', μη αναμενόμενα, ώστε να μην είναι προφανής στον θεατή, να χάνεται από την εύκολη πρόσβαση του ματιού. Έτσι ο χαρακτήρας γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρων».