Χόλιγουντ και υπόθεση Τζορτζ Φλόιντ - νεα , ειδησεις || cinemagazine.gr
11:17
1/6

Χόλιγουντ και υπόθεση Τζορτζ Φλόιντ

Μείζον θέμα των ημερών, αλλά στην πραγματικότητα μια ακόμα όξυνση ενός διαχρονικά φλέγοντος ζητήματος ρατσισμού στην αμερικανική κοινωνία. Ποια είναι η αντίδραση της τυπικά «προοδευτικής» χολιγουντιανής μερίδας και πόσο επαρκεί τελικά;

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Η υπόθεση Τζορτζ Φλόιντ είναι η κορυφή ενός παγόβουνου. Η βαθιά, υπερεκατονταετής παθογένεια της αμερικανικής κοινωνίας που αφορά στην φυλετική ένταση και τα βάναυσα φαινόμενα βίας έναντι των μαύρων κατοίκων της, δεν μπορεί βέβαια να εξεταστεί διεξοδικά εδώ. Αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη πρόσθεσης μιας φωνής διαμαρτυρίας σε μια μεγαλύτερη λαϊκή φωνή σθεναρής εναντίωσης σε φαινόμενα όπως αυτό της περασμένης Δευτέρας.

Ωστόσο οφείλεται να γνωρίζουμε ότι τα φαινόμενα (όπως οι ιώσεις) καλύτερα προλαμβάνονται παρά θεραπεύονται. Κι επειδή ένα μεγαλύτερο σύστημα προτιμά να εξαντλεί την κοινωνική αντίδραση σε εκάστοτε πλατφόρμες φαινομενικής λαϊκής έκφρασης (παντός είδους ΜΚΔ), αυτό δεν θα πει ότι τα φαινόμενα χτυπήθηκαν στη ρίζα τους. Γι’ αυτό και από την απίστευτα ταραχώδη ιστορία των εξεγέρσεων αλλοτινών εποχών (πρωτίστως της δεκαετίας του ’60), φτάσαμε πάνω από μισό αιώνα αργότερα να αντιμετωπίζουμε πανομοιότυπη ρατσιστική βία. Που δυστυχώς εξακολουθεί να απαντιέται με την ίδια «άσφαιρη» λογική των μεμονωμένων ταραχών και της εκ του ασφαλούς λογοδιάρροιας.

Το Χόλιγουντ, ιδιαίτερα ένοχο (όσο του αναλογεί δηλαδή, δεν είναι και υπεύθυνο για το φαινόμενο) σε ότι αφορά την πομπώδη αλλά και ξύλινη εκφορά λόγου που, ως ένα βαθμό, ευθύνεται και για το σημερινό προεδρικό status quo, αποδεικνύεται αυτή την τελευταία εβδομάδα για ακόμα μια φορά κατώτερο των συνθηκών. Το προπέτασμα καπνού μιας σειράς καλλιτεχνών (Σαφντί, Ρόγκεν, Καρέλ) που συνδράμουν οικονομικά πληρώνοντας τις εγγυήσεις συλληφθέντων διαδηλωτών, δεν αρκεί για να κρύψει δύο μεγαλύτερες πραγματικότητες. Το ενοχικό «χέρι στη τσέπη» και, χειρότερα ακόμα, την αδράνεια του μεγαλύτερου οργανισμού που έχει καθυστερήσει, συλλογικά και ατομικά, να πάρει βροντερή θέση επί του φαινομένου.

Την υπόθεση στηλίτευσε, μεταξύ άλλων, και ο Ντον Λέμον του CNN Tonight, καταγγέλλοντας διασημότητες που δεν κάνουν απολύτως τίποτα φοβούμενοι την οικονομική και εμπορική εν γένει πληγή του προφίλ τους – μιας και άλλωστε ως γνωστόν το Χόλιγουντ αποτελείται στη βάση του από «λευκά» εισιτήρια. «Βρείτε το ηθικό κουράγιο να σταθείτε για κάτι μεγαλύτερο από τα πρόσωπα και τις επιχειρήσεις σας», λέει ο Λέμον.

Η ευθύνη της βιομηχανίας του θεάματος είναι περιορισμένη. Άλλωστε μια ένδειξη αυτού είναι ότι το «Detroit» της Κάθριν Μπίγκελοου, μια πρόσφατη ταινία «μυθοπλασίας» βασισμένη στα γεγονότα των ιστορικών ταραχών του Ντιτρόιτ στα τέλη του ’60, που αρμόζει περίπου απόλυτα στην σημερινή συγκυρία, δεν απασχόλησε κανέναν, δεν συζητήθηκε, δεν έδωσε ευρύτερη λαβή ενημέρωσης, κουβέντας, διαπαιδαγώγησης. Χωρίς αυτά δεν χτυπιέται η ρίζα ενός φαινομένου. Οι δικαιολογημένες κραυγές επί ενός συμβάντος, που δεν είναι συγκυριακό ή μεμονωμένο, δεν εκτρέπουν το ποτάμι.

Αυτό, όση «ευχολογική» σημασία κι αν έχει αυτό προερχόμενο από «ένα ακόμα δημοσιογραφικό μέσο», είναι καιρός, είναι πολλά χρόνια τώρα καιρός, να εκτραπεί από εμάς. Από την μόρφωση, την καλλιέργεια, την διαρκή προσπάθεια του καθενός από το πόστο του να καταστεί απαραίτητος τρόπος ζωής, σκέψης και δράσης ο οριζόντιος και κάθετος αγαπητικός σεβασμός του άλλου σαν ανθρώπινο ον.