15:34
20/2

Berlinale 2018: Χορογραφώντας μια διαφορετική διάσταση της ιστορίας στο «7 Days in Entebbe»

Δέκα χρόνια μετά τους «Επίλεκτους», την ταινία που μετατράπηκε σε πολιτιστικό φαινόμενο στη χώρα του (ατάκες της ακούστηκαν ακόμη και μέσα στο κοινοβούλιο) και του χάρισε την Χρυσή Άρκτο, ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης Ζοζέ Παντίλια συμμετέχει για ακόμη μια φορά στην Μπερλινάλε -εκτός διαγωνιστικού προγράμματος αυτή τη φορά με το «7 Days in Entebbe», ένα φιλμ που φέρει το κινηματογραφικό άρωμα του ανθρώπου που του έωσε τότε το βραβείο του φεστιβάλ και τον οποίο, όπως έχει δηλώσει επανειλημμένα ο ίδιος, θαυμάζει απεριόριστα: του Κώστα Γαβρά. 

Ο Παντίλια, δίνοντας για ακόμη μια φορά διαπιστευτήρια σε αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πολιτικό θρίλερ αγωνίας, αναλαμβάνει να καταγράψει τα γεγονότα της γνωστής αεροπειρατείας μιας πτήσης της Air France από το Τελ Αβίβ στο Παρίσι το πρωί της 27ης Ιουνίου 1976, η οποία κατέληξε στο αεροδρόμιο Εντέμπε της Καμπάλα, πρωτεύουσα της Ουγκάντα μεταφέροντας 248 επιβάτες, το δωδεκαμελές πλήρωμα και 4 αεροπειρατές· δύο Γερμανούς και δύο Παλαιστινίους, μέλη των «Επαναστατικών Πυρήνων» και του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» αντίστοιχα. 

Ο σκηνοθέτης εδώ, δίνει την εντύπωση ότι κρατά μια πιο ισορροπημένη -ίσως και ελαφρώς ευαίσθητη- στάση απέναντι στα γεγονότα σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του (πολλοί υποστηρίζουν ότι οι «Επίλεκτοι» φόρεσαν τον μανδύα ενός προοδευτικού και αντισυμβατικού φιλμ καταγγελίας της κρατικής διαφθοράς στη Βραζιλία, ενώ στην πραγματικότητα προωθούσαν τη νομιμοποίηση της αστυνομικής βίας και της καταστολής) διατηρώντας παράλληλα όλα εκείνα τα στοιχεία που διαχρονικά πλέον χαρακτηρίζουν το έργο του: γρήγορος ρυθμός, νευρώδεις εικόνες, αστείρευτη ενέργεια και μια διαρκής αίσθηση απειλής να πλανάται στον αέρα.

Η σημαντικότερη αρετή του «7 Days in Entebbe», ωστόσο, εντοπίζεται στον πανέξυπνο συμβολισμό των συνταρακτικών γεγονότων μέσω μιας εξαίσιας χορογραφίας εκτελεσμένης από την περίφημη ομάδα Batsheva Dance Company, η οποία καθηλώνει με τη θεατρικότητα και την απαράμιλλη εκφραστικότητα των κινήσεων των μελών της ακόμη και μέσα από την κινηματογραφική οθόνη. Αυτός ο σχεδόν τελετουργικός χορός μοιάζει να συνιστά και το πιο εμφατικό πολιτικό (και καλλιτεχνικό) σχόλιο μιας ταινίας, η οποία μπορεί μεν δημιουργικά να μην ξεφεύγει από τις περιοριστικές συμβάσεις μιας καλοστημένης αναπαράστασης ενός αληθινού περιστατικού, όμως καταφέρνει να βρει έναν ιδιαίτερα επιδέξιο τρόπο για να εκφράσει τον φόβο, τη βία, την καταστροφή, αλλά και την αυτοκαταστροφή που κρύβεται μέσα σε κάθε παραλογισμό, σε κάθε λανθασμένη επιλογή. Ίσως και σε κάθε βαρυσήμαντη ιστορική απόφαση, όποια έκβαση και αν έχει αυτή.

Το 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα διαρκέσει από τις 15-25 Φεβρουαρίου 2018 και το ΣΙΝΕΜΑ / cinemagazine.gr σας υπόσχεται καθημερινά τις πιο ζεστές ανταποκρίσεις!

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2018: Γκας Βαν Σαντ και Χοακίν Φοίνιξ στο συγκινητικό μονοπάτι του «Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot»
Berlinale 2018: Ο Γκας Βαν Σαντ ευχαριστεί για το «Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot» τον Ρόμπιν Γουίλιαμς
Berlinale 2018: Τι έκανες «Damsel» στην Άγρια Δύση;
Berlinale 2018: Το «U - July 22» αναβιώνει ανατριχιαστικά τη σφαγή στην Ουτόγια​
Berlinale 2018: Τα οικογενειακά (και κινηματογραφικά) αδιέξοδα του «Figlia Mia»
Berlinale 2018: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται στο εξαιρετικό «Transit» του Κρίστιαν Πέτζολντ
Berlinale 2018: Ο Αλεξέι Γκέρμαν Τζ. επιστρέφει με τον «Ντοβλάτοφ» στα σοβιετικά του φαντάσματα
Berlinale 2018: Αντέχει η αγάπη στο χρόνο, τα χρέη και τους πειρασμούς;
Berlinale 2018: Το Φεστιβάλ Βερολίνου άνοιξε αυλαία (κουνώντας την ουρά του)
Berlinale 2018: Who let the dogs out? Μα φυσικά ο Γουές Άντερσον!
Berlinale 2018: Το φεστιβάλ ξεκινά και αυτές είναι οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε!