Συνέντευξη με ένα Βρικόλακα

Κάτι στο οποίο πιθανόν να μη δώσαμε και τόση σημασία στις τόσες ταινίες με βρικόλακες είναι ότι αυτά τα τερατώδη, αποκρουστικά όντα, περνούν στιγμές πραγματικής ηδονής, αγαλλίασης και έκστασης, ρουφώντας με απληστία το αίμα των αθώων θυμάτων τους. Με μιας λέξη, τη βρίσκουν. Το ανθρώπινο αίμα είναι για ένα βρικόλακα ό,τι το ναρκωτικό για ένα ναρκομανή: Απαραίτητο. Εάν λοιπόν δεν μπορούμε να χωνέψουμε αυτό το πράγμα, δεν μπορούμε να χωνέψουμε αυτό το πράγμα, δεν μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα ένα βρικόλακα.  

«Η Συνέντευξη Με Ένα Βρικόλακα» επιδιώκει να αποσπάσει την εύνοιά μας για τα βαμπίρ, ακόμα και την έγκρισή μας για τα όσα κάνουν. Ο βρικόλακας Λεστάτ της ταινίας (ο πολυσυζητημένος γι’ αυτό το ρόλο Τομ Κρουζ), δεν ντρέπεται να κρύψει τις ανάγκες του. Κι όχι μόνο δεν ντρέπεται να τις κρύψει, νιώθει και υπερήφανος γι’ αυτές. Μια γουλιά ανθρώπινο αίμα σημαίνει γι’ αυτόν ό,τι ένα ποτήρι Bordeaux του ’20 για έναν οινολόγο του ’90. Το αστείο δε είναι ότι ο ίδιος ο Λεστάτ θυμίζει παλιό κρασί. Μπορεί η ηλικία του να έχει ξεπεράσει τα εκατό, τα διακόσια χρόνια, το πνεύμα του όμως (όπως η αξία ενός καλού κρασιού) έχει διατηρηθεί νέο και ανέπαφο. Είναι ένα εκπλεπτισμένο – πειραχτήρι βαμπίρ, με τρόπους μεν αλλά σκανδαλιάρικο. Περνά από αιώνα σε αιώνα λες και η ανθρώπινη ζωή δεν είναι παρά ένα πάρτι, ένα πάρτι στο οποίο μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει. 

Buddy movie με βρικόλακες; Ναι, θα το λέγαμε. Σαν easy riders της κολάσεως.

Η «Συνέντευξη Με Ένα Βρικόλακα», μας λέει την ιστορία του μέσα από το στόμα κάποιου άλλου βρικόλακα, του «κολλητού» του Λούις (Μπραντ Πιτ), ενός ιδιοκτήτη φυτειών από τη Λουιζιάνα του 18ου αιώνα, ο οποίος αν και κέρδισε την αθανασία από τον Λεστάτ, νιώθει ενοχές που δεν προσπάθησε αρκετά να αντισταθεί στους πειρασμούς. Μπορεί όμως ο ηρωινομανής να μην πάρει τη δόση του; Ο Λούις για πολλά χρόνια πίνει «νοθευμένο» αίμα αρουραίων και άλλων βρομερών τρωκτικών, κάτω από το χλευασμό του «προστάτη» του, που δεν έχει αφήσει λαιμουδάκι για λαιμουδάκι. Κάποτε όμως δε θα αντέξει άλλο. Έτσι στην παρέα τους θα προστεθεί ένα τρίτο μέλος, ένα παιδάκι, η Κλόντια (Κρίστεν Ντανστ).  

Ο καλός βρικόλακας, ο κακός βρικόλακας και ο ακόμα χειρότερος βρικόλακας. Buddy movie με βρικόλακες; Ναι, θα το λέγαμε. Σαν easy riders της κολάσεως, ο Λέστατ, ο Λούις και το πιτσιρίκι (ένα εκνευριστικό, όμορφο τερατάκι) πετούν μέσα στο χρόνο και απολαμβάνουν ανθρώπινες και άλλες λιχουδιές μέσα σε όργια αίματος. Συναντούν άλλους «συναδέλφους» - Στίβεν Ρια, Αντόνιο Μπαντέρας- και φτάνουν μέχρι τις μέρες μας, η «συνέντευξη» γίνεται στο σήμερα και έτσι όλο το φιλμ είναι ένα φλας μπακ. 

Η διαφορά της «Συνέντευξης» με άλλες παρόμοιές της ταινίες τρόμου είναι ότι δεν έχει να κάνει και τόσο με τον τρόμο

Όπως και στην άλλη του ταινία φαντασίας, την «Παρέα των Λύκων», ο σκηνοθέτης Νιλ Τζόρνταν αρνείται να αντιμετωπίσει αυστηρά το θέμα του. Η «Συνέντευξη Με Ένα Βρικόλακα» πλησιάζει την αρρωστημένα εκκεντρική παρωδία με άποψη (κατανοήστε τα βαμπίρ) και σ’ αυτό συμβάλλει από μόνος του ο Λεστάτ ως ήρωας και κατά συνέπεια η παρουσία του Τομ Κρουζ (μια επιλογή τόσο απίθανη που προκαλεί την περιέργεια) στο ρόλο του. Ο σκηνοθέτης είπε πως το φιλμ δε συνδέεται με την ομοφυλοφιλία και το AIDS, παρά αφηγείται την ιστορία ενός βρικόλακα, μέσα από το στόμα ενός βρικόλακα. Πραγματικά, εάν μπούμε στα «παπούτσια» του Λεστάτ θα δεχθούμε ως απολύτως φυσιολογικά τα όσα αντιπροσωπεύει και τα όσα κάνει. Στη «Συνέντευξη» δεν κυνηγά ο άνθρωπος το τέρας, διότι το τέρας παρουσιάζεται ως ανώτερο του ανθρώπου. 

Έτσι, η διαφορά της «Συνέντευξης» με άλλες παρόμοιές της ταινίες τρόμου είναι ότι δεν έχει να κάνει και τόσο με τον τρόμο, εφόσον ο αφανισμός του ανθρώπινου είδους είναι για τους βρικόλακες απαραίτητος κι εφόσον εδώ ο θεατής ταυτίζεται μαζί τους (αν ταυτίζεται). Αν όμως ο Λεστάτ της συγγραφέως του βιβλίου «Συνέντευξη Με Ένα Βρικόλακα» και σεναριογράφου, Αν Ράις, είναι ένα πλάσμα άξιο θαυμασμού, που έγινε bisexual σύμβολο ερωτισμού δίνοντας στο μυθιστόρημα διαστάσεις cult, ο Λεστάτ του Κρουζ κάνει φιγούρα και μας κλείνει διαρκώς το μάτι σαν να λέει «είμαι και ο πρώτος βρικόλακας», πράγμα που προσδιορίζει το χιούμορ του Τζόρνταν, ο οποίος είναι πολύ έξυπνος για να πάρει το όλο ζήτημα στα σοβαρά.