Κάννες 2017: Το χαριτωμένο «Okja» του Μπονγκ Τζουν Χο έχασε τον δρόμο του για το πλησιέστερο multiplex
2017-05-19 20:16:13
Από τις ταινίες που μάλλον σε κάποιον πολυκινηματογράφο θα είχαν πιο κατάλληλη θέση παρά στο διαγωνιστικό πρόγραμμα του πιο αξιοσέβαστου κινηματογραφικού φεστιβάλ στον κόσμο, η συμπαθής περιπέτεια φαντασίας του Μπονγκ Τζουν Χο ανακυκλώνει ιδέες που έχουν χρησιμοποιηθεί κινηματογραφικά στο παρελθόν με καλύτερο τρόπο.
Αν στο προ δεκαετίας «Host» την παράσταση και το θέαμα έκλεβε ένα ογκώδες τέρας με πλοκάμια το οποίο τρομοκρατούσε μια ολόκληρη πόλη, στο συναφούς θεματικής «Okja» το νέο υπερφυσικό πλάσμα που σκαρφίστηκε η φαντασία του Κορεάτη σκηνοθέτη είναι ένα γενετικά μεταλλαγμένο γουρούνι γιγαντιαίων διαστάσεων.
Μέρος μιας αλυσίδας κλωνοποιημένων ζώων τα οποία υπόσχονται να λύσουν το πρόβλημα του φαγητού στις ανθρώπινες κοινωνίες του μέλλοντος, το Όκτζα είναι ένα αξιαγάπητο τετράποδο και η καλύτερη φίλη του στον κόσμο, ένα κοριτσάκι που ζει με τον παππού του σε κάποια απομονωμένη ορεινή περιοχή, θα κάνει οτιδήποτε είναι δυνατόν για να το σώσει από τον αιματηρό προορισμό του, που δεν είναι άλλος από το σφαγείο.
Το «Okja» θα ήταν σαφώς καλύτερο αν το δελεαστικό του θέαμα και οι ευπρόσδεκτες βολές του κόντρα στην ασυλλόγιστη μοντέρνα βιομηχανία του κρέατος είχαν τοποθετηθεί στην υπηρεσία ενός καλύτερου σεναρίου
Χιουμοριστικό πάντρεμα του «Host» και του «Μπέιμπ, το Γουρουνάκι» με εύκολα αναγνωρίσιμα δάνεια από πολυάριθμες ταινίες του είδους (από τον «Κινγκ Κονγκ» μέχρι το «E.T. ο Εξωγήινος» και από τις φυσιολατρικές δημιουργίες του Χαγιάο Μιγιαζάκι μέχρι το «Ελευθερώστε τον Γουίλι»), η εντυπωσιακή παραγωγή του Μπονγκ Τζουν Χο επιχειρεί τον ίδιο συνδυασμό φαντασίας, δράσης και κοινωνικής παραβολής που πιο πρόσφατα είχε επιδείξει με το (ανεξήγητα υπερτιμημένο) «Snowpiercer».
Λιγότερο φορτωμένο και πομπώδες από εκείνο το φιλμ, εξίσου απλοϊκό παρ' όλα αυτά σε φιλοσοφία και σε στρατευμένη διάθεση, το «Okja» θα ήταν σαφώς καλύτερο αν οι ευπρόσδεκτες βολές του κόντρα στην ασυλλόγιστη μοντέρνα βιομηχανία του κρέατος είχαν τοποθετηθεί στην υπηρεσία ενός καλύτερου σεναρίου και μιας ιστορίας που να μην θυμίζει αμέτρητες άλλες και αν η επιμονή του σκηνοθέτη να μετατρέπει κάθε χαρακτήρα κακού σε αφόρητη καρικατούρα δεν μετρούσε εδώ ερμηνευτικά θύματα όπως ο Τζέικ Τζίλενχαλ (μάλλον στον χειρότερο ρόλο που έχει υποδυθεί). Η δεξιοτεχνία δεν αρκεί και η παρουσία στις Κάννες ενός φιλμ προορισμένου ξεκάθαρα για το ευρύ κοινό, και με απειροελάχιστο καλλιτεχνικό άλλοθι, είναι μάλλον περιττή.
