Κάννες 2017: Το «How to Talk to Girls at Parties» του Τζον Κάμερον Μίτσελ δίνει κακό όνομα στα πάρτι
2017-05-22 08:27:40
Λονδρέζοι νεαροί πανκ εναντίον εξωγήινων και ο Τζον Κάμερον Μίτσελ του «Hedwig and the Angry Inch» να αναλαμβάνει άβολα ρόλο διαιτητή στην πιο ηχηρή φεστιβαλική αποτυχία μέχρι στιγμής.
Στο Λονδίνο του 1978 η επέλαση της πανκ μουσικής έρχεται να συμπέσει με μια άλλη, σαφώς πιο απειλητική (και άγνωστη στους πολλούς) εισβολή από μια στρατιά ανθρωπόμορφων εξωγήινων με όχι ιδιαίτερα ευγενείς προθέσεις.
Το πιο φιλικό μέλος αυτής της διαγαλαξιακής ομάδας, ένα πανέμορφο κορίτσι που λαχταρά να γευτεί τις συνήθειες των ανθρώπων, θα ερωτευτεί έναν καλόκαρδο πιτσιρικά ο οποίος παραμερίζει προσωρινά τη λατρεία του για τους Sex Pistols και τους Ramones προκειμένου να της αφοσιωθεί.
Το σύνολο της παραγωγής, η αμφίβολου γούστου σύλληψη και η αισθητική του φιλμ δίνουν την αίσθηση καλλιτεχνικού δρώμενου-αρπαχτής
Αυτά συμβαίνουν πάνω-κάτω στην πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Τζον Κάμερον Μίτσελ, ο οποίος επιστρέφει έπειτα από κινηματογραφική απουσία επτά ετών (η τελευταία του ταινία ήταν το πολύ ενδιαφέρον δράμα «Rabbit Hole»). Αρκετά ελεύθερη μεταφορά μιας εικονογραφημένης σύντομης ιστορίας του Νιλ Γκέιμαν («Coraline» «The Sandman»), το «How to Talk to Girls at Parties» διαθέτει τις προδιαγραφές και την διάθεση για μια ανατρεπτική και ξέφρενα ψυχαγωγική επιμειξία του σινεμά φαντασίας με το ρομάντζο και τη μουσική, όπως και τη σκηνοθετική υπογραφή ενός αντισυμβατικού δημιουργού ο οποίος έχει αποδείξει στο παρελθόν πώς να στήνει αξιομνημόνευτα πάρτι όπως το πανσεξουαλικό γλέντι του «Shortbus»
Δυστυχώς, αν εξαιρέσει κανείς την παρουσία-έκπληξη της Νικόλ Κίντμαν στον ρόλο μιας αυθάδικης ιέρειας της μόδας, ολόκληρο το υπόλοιπο φιλμ είναι μια σκέτη μετριότητα. Φιλμάροντας πλαδαρά, χωρίς καμία αίσθηση ρυθμού και με ένα σενάριο που φλερτάρει αδιακρίτως με την ανοησία, ο Μίτσελ φαίνεται να έχει χάσει εντελώς εδώ όχι μόνο τον αφηγηματικό έλεγχο ή την υποψία κάποιας ενδιαφέρουσας κεντρικής ιδέας, αλλά και τις στοιχειώδεις γνώσεις του πώς να στήσεις μια ταινία. Όλα μοιάζουν πρόχειρα και επιπόλαια, η ιστορία μοιάζει γραμμένη στο πόδι, το σύνολο της παραγωγής, η αμφίβολου γούστου σύλληψη και η αισθητική του φιλμ δίνουν την αίσθηση καλλιτεχνικού δρώμενου-αρπαχτής και οποιαδήποτε πρόθεση βυθίζεται στα πολύχρωμα νερά ενός εφηβικού χαβαλέ.
