«The Assassin» του Χου Χσιάο Χσιέν: Όταν νικάει η ομορφιά

2015-05-22 08:41:38

Τα στοιχήματα για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα συμπεριλαμβάνουν από χθες βράδυ μια ταινία που μπορεί να έφερε την πλειοψηφία του κοινού σε αμηχανία με την στα όρια του ανύπαρκτου πλοκή της, ταυτόχρονα, όμως, του χάρισε μια από τις πιο εκθαμβωτικές φιλμικές εμπειρίες που έχει αντικρίσει.

Το δόγμα του «μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις» μπαίνει σε πλήρη εφαρμογή στην πρώτη δημιουργία του Χου Χσιάο Χσιέν μετά από επτάχρονη κινηματογραφική απουσία και ενώ προηγήθηκε πολυετής προετοιμασία για την πραγματοποίησή της.

Διαβάστε ακόμη:
Κάννες: Στο «Love» του Νόε, η αγάπη γράφτηκε με σπέρμα
«Youth»: Άλλη μια εκθαμβωτική επίδειξη άφθονου στιλ και λίγης ουσίας από τον Πάολο Σορεντίνο

Ταινία ήχων και σιωπών, ελάχιστων διαλόγων, νωχελικών ρυθμών και μιας πεισματικής άρνησης σε οτιδήποτε θα μπορούσε να νοηθεί ως παραδοσιακό ξεδίπλωμα μιας ιστορίας, ο «Δολοφόνος» είναι ένα εκστατικό φορμαλιστικό στολίδι που υπόσχεται να αποξενώσει τους θεατές οι οποίοι θέλουν τις αφηγήσεις σαφείς και τους ρυθμούς γοργούς.

Οι υπόλοιποι θα απομείνουν άφωνοι μπροστά σε ένα θέαμα μεγαλειώδους ομορφιάς όπου η κάθε λεπτομέρεια ενός σκηνικού, ενός φορέματος, μιας απόχρωσης του ουρανού, του φωτός που ρίχνει ένα κερί σε ένα δωμάτιο, ενός καταπράσινου δάσους, ενός πύρινου δειλινού ανάγεται σε φετίχ.

Αναθέτοντας πρωταγωνιστικό ρόλο και πάλι στο ζευγάρι των Σου Κι και Τσανγκ Τσεν από το «Three Times», ο Ταϊβανέζος σκηνοθέτης μεταφέρει τους ήρωές του στην Κίνα του 9ου αιώνα, κατά την περίοδο της δυναστείας των Τανγκ.

Εκεί, ένα νεαρό κορίτσι που απήχθη σε μικρή ηλικία από την οικογένειά του, και εκπαιδεύτηκε από μια μοναχή με σκοπό να γίνει δεινός εκτελεστής, έρχεται αντιμέτωπο με ένα μεγάλο δίλημμα: πρέπει να αποφασίσει αν θα δολοφονήσει τον κυβερνήτη ενός από τα βασίλεια της χώρας, ο οποίος όχι μόνο είναι εξαδελφός της, αλλά και ο μεγάλος της, ανεκπλήρωτος έρωτας.

Η κάθε λεπτομέρεια ενός σκηνικού, ενός φορέματος, μιας απόχρωσης του ουρανού, του φωτός που ρίχνει ένα κερί σε ένα δωμάτιο, ενός καταπράσινου δάσους, ενός πύρινου δειλινού ανάγεται σε φετίχ.

Φυσικά πολύ πιο εύκολο είναι να σχηματίζει κανείς τη σύνοψη της παραπάνω ιστορίας στο μυαλό του, παρά ενόσω παρακολουθεί το φιλμ και πασχίζει να συλλέξει τα σκόρπια κομμάτια μιας τόσο μινιμαλιστικής πλοκής.

Το γεγονός μπορεί να δυσκολεύει την άμεση συναισθηματική εμπλοκή με την ταινία, οτιδήποτε χάνει σε επίπεδο αφήγησης, ωστόσο, ο «Δολοφόνος» το υπερκαλύπτει με μια κατανυκτική επίκληση στις ικανότητες της εικόνας.

Με τη βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας, Μαρκ Λι Πινγκ- Μπινγκ, ο σκηνοθέτης μεγαλουργεί στην προσπάθειά του να αναβιώσει τις ατμόσφαιρες και το κλίμα μιας εποχής χαμένης στα βάθη του χρόνου.

Ο περφεξιονισμός του Χου Χσιάο Χσιέν αγγίζει το ντελίριο και η πλαστικότητα των οπτικών του παραστάσεων ανταγωνίζεται την πειθαρχία και την ομορφιά που έχουν οι πίνακες ζωγραφικής.

Διαβάστε ακόμη:
Dheepan: Ένας κατώτερος των προσδοκιών Ζακ Οντιάρ (είναι πάντα ένας ενδιαφέρων Οντιάρ)
Κάννες: Μια τρελή ιστορία αιμομικτικού έρωτα υπό τους ήχους του Μάνου Χατζιδάκι

Τα χρώματα αποκτούν φανταχτερή ένταση, η ηχητική μπάντα μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τις μυσταγωγικές ζούγκλες του Απιτσατπόνγκ Βερασετάκουλ, σκηνές μακρηγορούν μέχρι να αγγίξουν τα επίπεδα της καθαρής αφαίρεσης, ένας ονειρικός αέρας φυσάει πάνω από τοπία και ανθρώπους και κάπως έτσι μια καθ' όλα ανορθόδοξη δημιουργία πολεμικών τεχνών μετατρέπεται σε ένα αισθητικό απόγειο.

•