«Χαμένο Ποτάμι»: Ο Ράιαν Γκόσλινγκ χαρίζει μία ατόφια μεταμεσονύκτια ταινία για τους θεατές που αγαπούν τις μεταμεσονύκτιες ταινίες
2014-05-21 14:44:03
Ανάμεσα σε αυτούς που έσπευσαν να απορρίψουν χωρίς δεύτερη σκέψη το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού και σε εκείνους που έκριναν σωστό να ενορχηστρώσουν μέσω διαδικτύου μια ολόκληρη εκστρατεία εναντίον του, ευτυχώς υπάρχουν και μερικοί θεατές που βρήκαν αρκετά πράγματα να εκτιμήσουν στο κινηματογραφικό τριπ του Ράιαν Γκόσλινγκ.
Ανάμεσα σε αυτούς που έσπευσαν να απορρίψουν χωρίς δεύτερη σκέψη το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού και σε εκείνους που έκριναν σωστό να ενορχηστρώσουν μέσω διαδικτύου μια ολόκληρη εκστρατεία εναντίον του, ευτυχώς υπάρχουν και μερικοί θεατές που βρήκαν αρκετά πράγματα να εκτιμήσουν στο κινηματογραφικό τριπ του Ράιαν Γκόσλινγκ.
Μπορεί η αγαπημένη ενασχόληση πολλών θαμώνων του Φεστιβάλ Καννών να ήταν εχτές το πώς να κατακεραυνώσουν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ράιαν Γκόσλινγκ με τους πιο υπερβολικούς αφορισμούς και τα πιο χλευαστικά σχόλια, η αλήθεια δεν θα μπορούσε, ωστόσο, να απέχει περισσότερο από αυτό που περιέγραφαν.
Επειδή το «Χαμένο Ποτάμι» («Lost River») δεν έφερε την υπογραφή κάποιου άγνωστου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, ούτε κάποιου ταλαντούχου νεαρού έτοιμου να αποθεωθεί από τη χίπστερ κοινότητα, αλλά ενός από τους πιο δημοφιλείς και επιθυμητούς σταρ αυτή την στιγμή στον κόσμο, η ετυμηγορία όφειλε μάλλον να είναι εξαρχής εις βάρος του. Όπως και συνέβη.
Οποιοσδήποτε όμως επέλεγε να προσπεράσει την επίτηδες επιθετική υποδοχή που είχε προηγηθεί και έσπευσε να παρακολουθήσει τη βραδινή επίσημη προβολή των Καννών με την διάθεση να δει με πραγματικό ενδιαφέρον την ταινία και όχι απλώς να βγάλει φωτογραφίες και βιντεάκια τον φωτογενή δημιουργό της, για να έχει μετά να δείχνει στους φίλους του, πολύ πιθανόν να βρέθηκε μπροστά σε μια μικρή έκπληξη. Αυτό συνέβη τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση.
Όχι μόνο το ντεμπούτο του Γκόσλινγκ δεν στάθηκε η παταγώδης αποτυχία που αρκετοί βιάστηκαν να προδικάσουν, αλλά το εκθαμβωτικό φιλμ που επί 104 λεπτά απασχολούσε τη μεγάλη οθόνη αποδείχτηκε σε μία αυθεντική και απενοχοποιημένη καλτ ταινία, από εκείνα που θα έπρεπε να προβάλλονται μεταμεσονύκτια στα σινεμά και να προσελκύουν όσους έχουν αδυναμία σε παρόμοια κινηματογραφικά τριπ αλλά, κυρίως, όσους αγαπούν τις παράδοξες ατμόσφαιρες και τις οπτικοακουστικές μυσταγωγίες των ταινιών του Ντέιβιντ Λιντς.
Με μοναδική σοβαρή αντίρρηση το γεγονός ότι μόνο μια υποτυπώδης ιστορία υπάρχει για να συνοδέψει το πανέμορφο κολάζ εικόνων και ήχων που συγκέντρωσε ο Γκόσλινγκ στο φλιπαρισμένο φιλμικό του κολάζ, η εντύπωση που αποκομίζει κανείς από το «Χαμένο Ποτάμι» είναι αυτή ενός κινηματογραφικού ναρκωτικού που φιλοδοξεί να εμπλέξει το κοινό του σε μια μαζική τεχνικολόρ παραίσθηση, αδιαφορώντας να τηρήσει τα προσχήματα μιας κανονικής αφήγησης.
Όποια υποψία πλοκής υπάρχει, πάντως, αφορά στους τελευταίους εναπομείναντες κατοίκους μιας σχεδόν εγκαταλελειμμένης επαρχιακής πόλης που βρίσκεται δίπλα σε ένα φράγμα.
Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκεται ένα μοναχικό κορίτσι που μένει παρέα με την αλαφροΐσκιωτη γιαγιά της (την υποδύεται, χωρίς να ξεστομίζει λέξη, η θρυλική μούσα των γοτθικών ταινιών τρόμου, Μπάρμπαρα Στιλ) και ένα νεαρό αγόρι που ζει παρέα με τη χωρισμένη μητέρα του και τον ανήλικο αδερφό του στο πατρικό τους.
Καθώς η μητέρα προσπαθεί να εξασφαλίσει χρήματα ώστε να πάρει τα παιδιά της για πάντα μακριά από τον παρηκμασμένο αυτό τόπο, πιάνοντας δουλειά στο ύποπτο εσωτερικό ενός μυστηριώδους σαδομαζοχιστικού κλαμπ, ο νεαρός μπαίνει στο στόχαστρο του παρανοϊκού ντόπιου νταή και προσπαθεί παράλληλα να βρει τρόπο προκειμένου να διαλύσει την υποτιθέμενη κατάρα που γέρνει πάνω από την περιοχή.
Έχοντας στη διάθεσή του ένα ζηλευτό επιτελείο συνεργατών, με κορυφαίο τον δεξιοτέχνη διευθυντή φωτογραφίας του «Enter the Void» και του «Spring Breakers», ο Γκόσλινγκ επιδεικνύει ξεκάθαρη γνώση των τεχνικών μέσων και επιστρατεύει τα πάντα για να δημιουργήσει τις συνθήκες όχι απλά μιας παρακολούθησης αλλά μιας ονειρικής εμπειρίας.
Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ένας θρίαμβος του στιλ σε βάρος της όποιας ουσίας, ο Γκόσλινγκ δεν αποτελεί, παρ’ όλα αυτά, σε καμία περίπτωση έναν τυχαίο κινηματογραφιστή και κατορθώνει συχνά πυκνά να συνεπαίρνει τον αμφιβληστροειδή με γνήσια παράξενες και μαγευτικές εικόνες, από αυτές που σπάνια βλέπουμε στον ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο, και ακόμα πιο σπάνια σε ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο.
Μπορεί οι αναφορές στον Ντέιβιντ Λιντς και τα δάνεια από το σινεμά του να είναι παραπάνω από σαφή, μπορεί η ταινία να μοιάζει συχνά με επισκεπτήριο παραπομπών σε πολυάριθμα άλλα φιλμ και σε αρκετούς ετερόκλητους δημιουργούς (από τον Μάριο Μπάβα και τον Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι μέχρι τον Ντάριο Αρτζέντο και φυσικά τον Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν), υπάρχει όμως κάτι εντελώς αυθόρμητο και μαζί ενθουσιώδες στον τρόπο με τον οποίο ο Γκόσλινγκ ενσωματώνει όλα τα παραπάνω σε κάτι που να μοιάζει εντελώς δικό του.
Προορισμένο να αποτελέσει προς το παρόν την «καταραμένη ταινία» στο βιογραφικό του δημοφιλούς δημιουργού του, το «Χαμένο Ποτάμι» είναι βέβαιο ότι μελλοντικά θα αγκαλιαστεί από ένα υποψιασμένο κοινό και θα πάρει την θέση που της αξίζει στη μακρά λίστα των καλτ θεαμάτων που δεν προσφέρονται για όλους και που είναι σχεδόν μονίμως καταδικασμένα να παρεξηγούνται εκ πρώτης όψεως.
Μέχρι να συμβεί αυτό, αρκεί να αναφερθεί ότι η χθεσινοβραδινή πρεμιέρα της ταινίας, εδώ στις Κάννες, όχι μόνο δεν ήταν το φιάσκο που πολλοί προσπάθησαν χαιρέκακα να αναφέρουν, αλλά έσβησε μέσα σε θερμότατα χειροκροτήματα και σε επευφημίες, από αυτές που όλο και πιο πολύ σπανίζουν στο πιο αυστηρό σε κρίσεις φεστιβάλ που υπάρχει στον κόσμο.
Δείτε εδώ ένα αποκλειστικό βίντεο του cinemagazine.gr από την χθεσινή επίσημη βραδινή προβολή του «Lost River» στο τμήμα του Un Certain Regard, με τον Ράιαν Γκόσλινγκ να ευχαριστεί το καστ του, τον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ, Τιερί Φρεμό και τον κόσμο που κατέκλυσε την αίθουσα για να να παρακολουθήσει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο.
Ο Ράιαν Γκόσλινγκ παρουσιάζει το «Lost River... από NyxtesPremieras
