«Λεβιάθαν»: Η σκοτεινή νύχτα της ρωσικής ψυχής
2014-05-24 11:23:56
Μπορεί η προηγούμενη συμμετοχή του στις Κάννες, δύο χρόνια πριν με τη θαυμάσια «Ελένα», να βρέθηκε εντελώς αδικαιολόγητα εκτός επίσημου διαγωνιστικού προγράμματος, αυτή τη φορά, ωστόσο, ο Ρώσος σκηνοθέτης όχι μόνο έκλεψε τις εντυπώσεις όσο λίγες ταινίες που διεκδικούν τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, αλλά και βρίσκεται μια ανάσα μάλλον από το να τον κερδίσει.
Μπορεί η προηγούμενη συμμετοχή του στις Κάννες, δύο χρόνια πριν με τη θαυμάσια «Ελένα», να βρέθηκε εντελώς αδικαιολόγητα εκτός επίσημου διαγωνιστικού προγράμματος, αυτή τη φορά, ωστόσο, ο Ρώσος σκηνοθέτης όχι μόνο έκλεψε τις εντυπώσεις όσο λίγες ταινίες που διεκδικούν τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, αλλά και βρίσκεται μια ανάσα μάλλον από το να τον κερδίσει.
Ο διεφθαρμένος δήμαρχος μιας παραθαλάσσιας τοποθεσίας στη βορειοδυτική Ρωσία έχει βάλει εδώ και καιρό στο μάτι του την περιουσία ενός πεισματάρη και περήφανου μηχανικού ο οποίος ζει απομονωμένος με τη γυναίκα και τον γιο του σε ένα σπίτι που φαίνεται να έχει περάσει στην οικογένειά του από γενιά σε γενιά και το οποίο είναι χτισμένο σε μια πανέμορφη περιοχή του χάρτη.
Σωστός γκάνγκστερ στους τρόπους και στις μεθόδους του, ο δήμαρχος χρησιμοποιεί κάθε είδος εκβιασμούς προκειμένου να αποσπάσει το οίκημα αυτό από τον ιδιοκτήτη του και να απαλλοτριώσει συνεπακόλουθα την περιοχή. Ο μηχανικός παραμένει ανένδοτος, σε μια προσπάθεια να διαφυλάξει τα υπάρχοντα που με κόπο έχει αποκτήσει και μαζί τα πάτρια εδάφη του.
Και καθώς ο ακήρυχτος αυτός πόλεμος μεταξύ των δυο αντρών σιγοβράζει, μια σειρά από γεγονότα οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τον ένα από τους δυο αντιπάλους στην βέβαιη συντριβή του.
Με βάση αυτή την ξεκάθαρη ιστορία, που βρίσκεται μεν τοποθετημένη σε μια αντιπροσωπευτική σημερινή Ρωσία αλλά αποκτά μεμιάς οικουμενικές διαστάσεις και σημασίες, ο Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ υπογράφει, στην τέταρτη μεγάλου μήκους δημιουργία του, μια δήλωση απαισιοδοξίας για μια δυσοίωνη νέα εποχή η οποία δείχνει να ξημερώνει στη χώρα του.
Αυστηρή και επιβλητική, με μια ομορφιά η οποία δανείζεται από τα φυσικά τοπία που μοιάζουν με παγωμένα, σκουρόχρωμα γλυπτά, η ταινία παίρνει τη μορφή μιας πολιτικής παραβολής, στηλιτεύει ευθέως τη ρωσική πραγματικότητα του Βλαντιμίρ Πούτιν και προειδοποιεί για ένα επικείμενο ξεπούλημα των πάντων υπό τη συνενοχή των ίδιων των κατοίκων.
Μέσα από μια απόλυτη κυριαρχία στα πλάνα και στην έκβαση της πλοκής του, ο δημιουργός της αριστουργηματικής «Επιστροφής» ξεκινά από ένα ειρωνικό χρονικό ζωής για να συλλάβει σιγά σιγά την ανησυχητική εικόνα ενός κόσμου, καθόλου μακριά από τον δικό μας, ο οποίος τελεί σε πλήρη ηθική κατάπτωση, και μάλιστα το κάνει με τις ευχές και τη συγκατάθεση του κράτους, του νόμου και της εκκλησίας.
Πρόκειται για ένα όραμα απελπισμένο, όσο και σε απόλυτη συνάφεια με την τωρινή πραγματικότητα, το οποίο ο Ζβιάγκιντσεφ μεταμορφώνει σε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες και επίκαιρες συμμετοχές του φετινού φεστιβάλ.
Απόσπασμα από την ταινία «Λεβιάθαν»
