Μα πώς μιλάνε οι πιγκουίνοι;

2012-05-19 17:50:19

Πρεμιέρα για το «Μαδαγασκάρη 3» στην Κρουαζέτ. Καθόλου σοβαρό και ελάχιστα σινεφίλ το γεγονός θα μου πείτε, επιτρέψτε μου όμως μια κρυφή προσωπική χαρά, αφού η φωνή του μικρότερου πιγκουίνου στην ελληνική εκδοχή (ο οποίος δεν έχει καν όνομα και τον φωνάζουν απλώς «στρατιώτη») ανήκει σε μένα- και στις τρεις ταινίες και στα extras που υπάρχουν στα DVD και σε όλα τηλεοπτικά.

Πρεμιέρα για το «Μαδαγασκάρη 3» στην Κρουαζέτ. Καθόλου σοβαρό και ελάχιστα σινεφίλ το γεγονός θα μου πείτε, επιτρέψτε μου όμως μια κρυφή προσωπική χαρά, αφού η φωνή του μικρότερου πιγκουίνου στην ελληνική εκδοχή (ο οποίος δεν έχει καν όνομα και τον φωνάζουν απλώς «στρατιώτη») ανήκει σε μένα- και στις τρεις ταινίες και στα extras που υπάρχουν στα DVD και σε όλα τηλεοπτικά.

Μπαίνεις σε ένα στούντιο, φοράς ακουστικά, βλέπεις την ταινία, ακούς την πρωτότυπη φωνή και ατακάρεις ακριβώς πάνω της. Αν είναι δύσκολο; Βαρετό θα έλεγα. Τρομερά βαρετό και κουραστικό στην αρχή.

Μετά όμως παθαίνεις κάτι παράξενο: Συμπαθείς τον χαρακτήρα σου, ταυτίζεσαι μαζί του, τον αγαπάς, προσπαθείς να τον κάνεις μέρος του εαυτού σου. Αλλάζεις την φωνή σου, βγάζεις όλες αυτές τις φοβισμένες κραυγές, συνειδητοποιείς ότι κινείς το σώμα σου όπως κι αυτός. Όταν πια βγεις από το στούντιο περπατάς σαν πιγκουίνος.

Καλύτερη στιγμή της πρεμιέρας; Ούτε η παρουσία του Κρις Ροκ (που δανείζει την φωνή του στον Μάρτι) ούτε της Τζέσικα Τσαστέιν (Τζία) ούτε του Μπεν Στίλερ (Άλεξ), αλλά αυτά τα μεταμφιεσμένα μάφιν ενός διάσημου ζαχαροπλαστείου των Καννών.

Καθόμουν για ώρα μπροστά στην βιτρίνα και τα χάζευα. Τα κοιτούσα σαν να ήταν κι αυτά μέρος της ταινίας. Σαν να είχαν φωνή και υπόσταση. Μετά τα φωτογράφισα από όλες τις πιθανές γωνίες. Είχαν την πολύχρωμη χάρη μιας καρτουνίστικης ελαφρότητας. Μια αθώα παιδική γλύκα.

Όχι δεν δοκίμασα κανένα. Τα άφησα εκεί, στην βιτρίνα και σε σκέφτηκα να γελάς ρωτώντας με, «μα πως μιλάνε οι πιγκουίνοι»;

• 
• 
•