Σκουριά, κόκαλα και δάκρυα
2012-05-17 17:25:25
O auteur της ανδρικής ψυχοσύνθεσης στην έκτη ταινία του, με τίτλο De Rouille et D Os (Rust and Bone), βαδίζει στα γνωστά του χνάρια, χωρίς να φοβάται την εύθραυστη ισορροπία του μελοδράματος. Το αποτέλεσμα είναι μία συγκινητική ιστορία, που έχει πολλές πιθανότητες να αποσπάσει ένα βραβείο στο Φεστιβάλ, αλλά και να αγγίξει ευρύτερα ακροατήρια από αυτά που έχει συνηθίσει μέχρι σήμερα ο Γάλλος σκηνοθέτης.
O auteur της ανδρικής ψυχοσύνθεσης στην έκτη ταινία του, με τίτλο “De Rouille et D’ Os” (“Rust and Bone”), βαδίζει στα γνωστά του χνάρια, χωρίς να φοβάται την εύθραυστη ισορροπία του μελοδράματος. Το αποτέλεσμα είναι μία συγκινητική ιστορία, που έχει πολλές πιθανότητες να αποσπάσει ένα βραβείο στο Φεστιβάλ, αλλά και να αγγίξει ευρύτερα ακροατήρια από αυτά που έχει συνηθίσει μέχρι σήμερα ο Γάλλος σκηνοθέτης.
Ο Ζακ Οντιάρ είναι αναμφισβήτητα ένας σκηνοθέτης ανδρών. Στο σύμπαν του, το αρσενικό κυριαρχεί στην οθόνη και ξεγυμνώνεται σε όλη του την αφέλεια, την ενστικτώδη παρόρμηση, την περηφάνεια, τη βλακεία, τον πόνο και το - απροσδόκητο - βάθος. Το βλέμμα του δεν είναι φαλλοκρατικό, οι άνδρες του δεν είναι καλύτεροι από τις γυναίκες, αντίθετα προσδιορίζονται (και συνήθως σώζονται) μέσα από αυτές.
Μετά από τον αριστουργηματικό “Προφήτη” λοιπόν, που απέσπασε μία υποψηφιότητα ξενόγλωσσου Όσκαρ και την παγκόσμια αποδοχή, ο σκηνοθέτης του “Χτύπου Που Έχασε η Καρδιά Μου” κάνει μία στροφή προς το μελοδραματικό genre. Και, παρόλο που δεν κάνει θαύματα, κερδίζει το στοίχημα.
Η ιστορία του είναι μία από τις κλασικές αφηγήσεις έρωτα και ταλαιπωρίας. Επιπόλαιο και βασανισμένο αγόρι γνωρίζει κορίτσι - το κορίτσι χρειάζεται έρωτα ενώ το αγόρι δεν έχει ιδέα τι θέλει - το αγόρι θα πληγώσει το κορίτσι. Αλλά δεν είναι η αγάπη που στο τέλος πάντα θριαμβεύει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο;
Επειδή ωστόσο η ταινία είναι του Οντιάρ (και όχι του Γκάρι Μάρσαλ), το αγόρι είναι ο άστεγος Αλί (Ματίας Σκέναρτς), που εγκαθίσταται τελικά στο σπίτι της αδερφής του στις Κάννες, μαζί με τον πεντάχρονο γιό του. Το κορίτσι είναι η εκπαιδεύτρια φαλαινών Στεφανί, που μετά από ένα τραγικό ατύχημα στη δουλειά χάνει και τα δύο της πόδια. Μαζί, θα μάθουνε και οι δύο να περπατάνε ξανά από την αρχή.
Μέσα από τη φιλία που αναπτύσσουν πρώτα οι δύο ήρωες και από τις καθημερινές, μικρές και μεγάλες τραγωδίες με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι (ο Αλί παράλληλα επιδίδεται σε αγώνες πυγμαχίας και άλλες παρανομίες για να κερδίζει χρήματα), στο δρόμο τους βρίσκουν τον έρωτα. Χωρίς να τον ζητήσουν και χωρίς να τον περιμένουν - αλλά είναι αυτός που θα τους δείξει αυτό που δεν είχαν ιδέα ότι χρειάζονταν στη ζωή τους.
Αν τα παραπάνω ακούγονται μελό και τετριμένα, ο Οντιάρ φροντίζει να τα μεταμφιέσει με το δυναμικό οπτικό του στυλ, που αρνείται πεισματικά τις φανφάρες, χτίζει έναν κόσμο με απόλυτη οικονομία και δε φοβάται να δείξει την κατάσταση των πραγμάτων: τις ουλές στα πόδια της Στεφανί, τον αντίκτυπο της ανευθυνότητας του Αλί στους γύρω του, το αίμα και τα σπασμένα κόκαλα των καυγάδων. Αυτός ο ύμνος στην ανθρωπιά και τη θέληση για ζωή δε φοβάται να γίνει κλισέ ή να χαλαρώσει σε σημεία τη σεναριακή συνέπεια - είναι λες και η φόρμα του μελοδράματος απενοχοποιεί τα παραστρατήματα. Κι αν δεν στέκεται το ίδιο ψηλά με τον “Προφήτη”, το “Rust and Bone” σε κάθε καρέ φανερώνει τη δεξιοτεχνική δεινότητα του σκηνοθέτη του, που αποσπά μία από τις καλύτερες ερμηνείες της Μαριόν Κοτιγιάρ μέχρι σήμερα και συστήνει στο ευρύ κοινό τον εξαιρετικό Βέλγο ηθοποιό Ματίας Σκέναρτς (“Bullhead”).
Κυρίως όμως, δείχνει πώς οι ήρωές του μαθαίνουν να ζουν με τα ακρωτηριασμένα τους άκρα, τα ματωμένα τους πρόσωπα και τις πιο απίθανες ελλείψεις. Η ελπίδα που τους κρατάει ζωντανούς είναι χτισμένη πάνω σε σκουριά και κόκαλα.
Φαίδρα Βόκαλη
