Killing Them Softly: Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο
2012-05-22 14:22:43
Το Killing Them Softly σημαίνει την επιστροφή του Άντριου Ντόμινικ στη μεγάλη οθόνη, μετά το υπέροχο The Assassination of Jesse James..., αλλά δεν επιβεβαιώνει εκείνους που περίμεναν μία αντάξια -αν όχι καλύτερη- συνέχεια.
Μία από τις πλέον αναμενόμενες ταινίες του φετινού Φεστιβάλ έκανε τη δημοσιογραφική της πρεμιέρα το πρωί της Τρίτης, σε ένα κατάμεστο θέατρο Λιμιέρ. Το “Killing Them Softly” σημαίνει την επιστροφή του Άντριου Ντόμινικ στη μεγάλη οθόνη, μετά το υπέροχο “The Assassination of Jesse James...”, αλλά δεν επιβεβαιώνει εκείνους που περίμεναν μία αντάξια -αν όχι καλύτερη- συνέχεια.
Το εξαιρετικό άνοιγμα, όπου οι τίτλοι αρχής διαπλέκονται με τις εικόνες ενός νέου, μη προνομιούχου άνδρα, να περπατάει σε μία ξεχασμένη από τον Θεό αμερικάνικη γειτονιά, υπό τους ήχους ενός λόγου του Μπαράκ Ομπάμα για ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δίνει τον τόνο για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει: μία παραβολή για τη σαπίλα των Η.Π.Α., ένα μανιφέστο εναντίον του υποκριτή (όπως φαίνεται να πιστεύει ο Ντόμινικ) Ομπάμα μέσα από μία κλασική ιστορία ληστείας και φόνων στους κόλπους του οργανωμένου εγκλήματος.
Ο Μπραντ Πιτ, στη δεύτερη συνεργασία του με τον Ντόμινικ, ενσαρκώνει τον Τζάκι Κόγκαν, τον άνθρωπο που δίνει λύσεις στα δύσκολα, μαφιόζικα προβλήματα. Μετά από μία ληστεία στην παράνομη χαρτοπαικτική λέσχη του τοπικού νονού, Μάρκι, καλείται να ανακαλύψει τους δράστες και, φυσικά, να τους περιποιηθεί καταλλήλως. H προσέγγισή του είναι ακαριαία και στεγνή συναισθηματισμών, ακολουθεί το μοτίβο “killing them softly”.
Το φιλμ δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις: δομείται και αναπνέει στο μοτίβο δεκάδων heist ταινιών αλλά και ταινιών μαφίας, χωρίς όμως να μοιάζει βέβαιο για την κατεύθυνση προς την οποία θέλει να κινηθεί. Επιλέγει έτσι να κάνει μερικά (πολύ εντυπωσιακά) κινηματογραφικά quotes προς πάσα ενδιαφέρουσα κατεύθυνση - ευτυχώς με άφθονο και ξεκαρδιστικά politically incorrect χιούμορ.
Από τα σκορσεζικά “Καλά Παιδιά” μέχρι τους τηλεοπτικούς “Σοπράνος” (εμφανίζεται και ο Γκαντολφίνι σε ένα δεύτερο ρόλο) και από την άγρια ομορφιά των ταινιών του Μάικλ Μαν μέχρι τις τσίτες ενός πρώιμου Γκάι Ρίτσι ή/και Ντάνι Μπόιλ, ο Ντόμινικ ξεδιπλώνει το ολοφάνερο ταλέντο του, αλλά μέσα σε όλη αυτή την πληθωρικότητα χάνει τη μοναδικότητά του.
Με εμφανή διδακτική διάθεση και ομιλίες του Ομπάμα στο φόντο σε κάθε πιθανή ευκαιρία (στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, κ.α., τόσο που καταντάει αστείο), το “Killing Them Softly” δείχνει το μεσαίο δάχτυλο στην κυβέρνηση της “αλλαγής” και διαμηνύει μέσω του κεντρικού του χαρακτήρα: “Για ποια κοινότητα και ποια ισότητα μιλάμε; Οι ΗΠΑ δεν είναι χώρα, είναι μπίζνα”.
Φαίδρα Βόκαλη
