Η ωραία κοιμωμένη και η πόρνη
2011-05-16 08:34:59
Κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του όταν γράφει για ένα φεστιβάλ και μάλιστα του μεγέθους των Καννών οφείλει να ανακαλύψει...
Κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του όταν γράφει για ένα φεστιβάλ και μάλιστα του μεγέθους των Καννών οφείλει να ανακαλύψει, ή να προτείνει αν προτιμάτε, ένα κοινό νήμα που μπορεί να διατρέχει τις επιλογές της διοργάνωσης.
Η εμπειρία ή ο «φεστιβαλικός μύθος» λέει ότι οι ταινίες δεν επιλέγονται μόνο γιατί ήταν καλές και έτοιμες στις συγκεκριμένες προθεσμίες, αλλά γιατί υπάρχει και μια κρυφή θεματική ατζέντα. Προσωπικά είχα πάντα τις επιφυλάξεις μου για την παραπάνω θεωρία γνωρίζοντας ότι ήδη το να βρεις τόσες παγκόσμιες πρεμιέρες, τόσο δυνατούς τίτλους- άντε και τους απαραίτητους σταρ- είναι έτσι και αλλιώς ένας άθλος σε μια τόσο ανταγωνιστική διοργάνωση, την κορυφαία του είδους.
Να όμως που φέτος δεν θα δίσταζε κανείς να υποστηρίξει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φεστιβάλ γυναικών, πίσω και μπροστά από τις κάμερες. Διαβάζουμε ότι τριάντα γυναίκες σκηνοθέτες βρίσκονται στα διάφορα προγράμματα του φεστιβάλ, οι τρεις μάλιστα στο επίσημο διαγωνιστικό. Και καλά, ως εδώ θα πει κανείς πρόκειται απλά για αριθμούς και στατιστικές. Περνώντας στις ίδιες τις ταινίες η εικόνα μοιάζει απείρως πιο ενδιαφέρουσα.
Μια γυναίκα μόνη (Τίλντα Σουίντον) απέναντι σε μια ολόκληρη κοινότητα στο «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» («We need to talk about Kevin») της Λιν Ράμσι, μια γυναίκα στρατιώτης που επιστρέφει από τον πόλεμο στο «Επιστροφή» («Return») της Λίζα Τζόνσον, μια γυναίκα που βασανίζεται από υπνοβασία στο «Η άλλη μεριά του ύπνου» («The Other Side of Sleep») της Ρεμπέκα Ντέιλι. Επιστρέφουν λοιπόν οι γυναικείοι ρόλοι και ο παρεξηγημένος φεμινισμός; Η απάντηση είναι ναι και «with a vengeance» όπως θα έγραφαν οι αγγλόφωνοι και συγχωρέστε με, αλλά δυσκολεύομαι να το μεταφράσω.
Η νεαρή πρωταγωνίστρια (Εμιλι Μπράουνινγκ) της «Ωραίας Κοιμωμένης» της Τζούλια Λι καταναλώνει τους, κατά βάση αρκετά μεγαλύτερους, άντρες χωρίς τύψεις από το ένα βράδυ στο άλλο. Ο καλύτερός της φίλος πάντως πνίγεται στο αλκοόλ, ερωτευμένος μαζί της και σχεδόν ευνουχισμένος απέναντι στο αντικείμενο του πόθου του. Μέχρι που προσλαμβάνεται στην πιο παράξενη δουλειά, στο πιο παράξενο πορνείο πολυτελείας: κοιμάται γυμνή, με ισχυρά υπνωτικά, την ώρα που πλούσιοι γηραιοί πελάτες απολαμβάνουν την θέα του γυμνού κοιμισμένου κορμιού της – η οποία όμως τους είναι τελικά ασήκωτη για την ηλικία τους, ενώ ο κανόνας «όχι διείσδυση» ακούγεται ως ανέκδοτο.
Με ανάλογη άνεση στο «Η τσούλα» («The Slut») από το Ισραήλ η πρωταγωνίστρια, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Χαγκάρ Μπεν Ασέρ ενσαρκώνει μια μητέρα που μεγαλώνει τις δυο κόρες της προσφέροντας ταυτόχρονα κάθε είδους σεξουαλικής παρηγοριάς στους άνδρες του χωριού. Ακόμη και όταν ο «ιδανικός σύζυγος και πατέρας» θα χτυπήσει την πόρτα της, η απόφασή της είναι ότι ανήκει σε όλους τους άντρες και συνεπώς σε κανέναν.
Στάση τελευταία τα 17 κορίτσια του «17 Filles», μαθήτριες μιας παραλιακής γαλλικής πόλης που αποφασίζουν να μείνουν ταυτόχρονα έγκυες αδιαφορώντας για τις… πατρικές λεπτομέρειες, και επιχειρώντας να ζήσουν τη δική τους κοινοτική ουτοπία σε πείσμα κάθε κανόνα. Και σκεφτείτε ότι είμαστε ακόμη στα μισά του φεστιβάλ και δεν έχουμε δει ούτε τη ρουμανική Λυσιστράτη, «Η πηγή των γυναικών» («La Source des Femmes»), του Ράντου Μιχαλεάνου.
Λευτέρης Αδαμίδης
