Λίγη γυφτιά και πολλή υπομονή
2011-05-13 10:05:14
Μια σιδερένια μπάρα χωρίζει την επίσημη λάμψη από την ανεπίσημη παρακμή. Από την μια μεριά είναι το κόκκινο χαλί...
Μια σιδερένια μπάρα χωρίζει την «επίσημη λάμψη» από την «ανεπίσημη παρακμή». Από την μια μεριά είναι το κόκκινο χαλί, τα σκαλιά, οι φωτογράφοι, οι λιμουζίνες κι από την άλλη οι ανώνυμοι τρελοί που τροφοδοτούν και δικαιολογούν όλη αυτή τη χλιδή.
Ξυπνούν χαράματα και στήνονται μέχρι το βράδυ που έρχονται οι σταρ. Δένουν τις καρέκλες τους με αλυσίδες και ξεροσταλιάζουν ώρες ατελείωτες κάτω από τον ήλιο για λίγα λεπτά αφίξεων. Στην πραγματικότητα υπηρετούν και δοξάζουν το Φεστιβάλ.
Για φανταστείτε δηλαδή τα σκαλιά χωρίς τα ουρλιαχτά των φαν: ο Τζουντ Λο και η Ούμα Θέρμαν τα ανεβαίνουν χωρίς να υπάρχει κανείς στριμωγμένος πίσω από τα κάγκελα, χωρίς οι φωτογράφοι να φωνάζουν «Τζουντ, Τζούντ» και «Ούμααααα» και χωρίς κανείς να τους ζητήσει κανένα αυτόγραφο.
Έχω την αίσθηση ότι ακόμη κι αν εκλείψουν ο Δήμος των Καννών θα όφειλε να τους αναπαραστήσει ψηφιακά: να υπάρχουν εκεί στο φόντο του κόκκινου χαλιού, μέσα στο κιτς περιβάλλον του πάθους και της ματαιοδοξίας.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
