ΚΑΝΝΕΣ 2009 / ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ
Η καινούργια ταινία του Ανγκ Λι χρειαζόταν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του σκηνοθέτη, να αποτελέσει μια μικρή ανακούφιση και ένα ανάλαφρο αντιστάθμισμα στη δραματική φόρτιση και το βάρος που κουβαλούσαν μαζί τους οι τελευταίες του δυο δουλειές- το «Μυστικό του Brokeback Mountain» και το «Προσοχή, Πόθος».
Η καινούργια ταινία του Ανγκ Λι χρειαζόταν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του σκηνοθέτη, να αποτελέσει μια μικρή ανακούφιση και ένα ανάλαφρο αντιστάθμισμα στη δραματική φόρτιση και το βάρος που κουβαλούσαν μαζί τους οι τελευταίες του δυο δουλειές- το «Μυστικό του Brokeback Mountain» και το «Προσοχή, Πόθος». Συνεπής στις προθέσεις του, ο ταϊβανέζος δημιουργός παρέδωσε με το «Taking Woodstock» (που προβλήθηκε την Παρασκευή στο φεστιβάλ) ακριβώς αυτό: ένα χαλαρό σε πλοκή, μικρό σε διαστάσεις και αφοπλιστικά απλό και σαφές σε προθέσεις φιλμ, το οποίο μπορεί να επικαλείται ένα από τα πιο εμβληματικά συμβάντα στην ιστορία της ποπ κουλτούρας (το τριήμερο μουσικό φεστιβάλ του Γούντστοκ που συνέβη τον Αύγουστο του 1969 σε μια εξοχική φάρμα μερικά μίλια μακριά από τη Νέα Υόρκη), στην πραγματικότητα όμως προτιμά να κοιτάζει πίσω από τη «μεγάλη εικόνα» προκειμένου να βρει τις μικρές και γλυκόπικρες ιστορίες μερικών από τους ανθρώπους που συνέβαλαν στην πραγματοποίηση ή έζησαν ως απλοί θεατές τη μυθική διοργάνωση.
Συστήνοντας έναν χαριτωμένο πρωταγωνιστή στα χαρακτηριστικά του σχεδόν πρωτοεμφανιζόμενου Ντιμίτρι Μάρτιν, ο Ανγκ Λι ζωγραφίζει έναν ολόκληρο επαρχιακό μικρόκοσμο μέσα από μια πλειάδα πολύχρωμων δευτερευόντων ηρώων (ξεχωρίζει η θαρραλέα τραβεστί που υποδύεται ο Λιβ Σράιμπερ) και προσπαθεί να δώσει διακριτικά και χωρίς να το κάνει ιδιαιτέρως θέμα το στίγμα μιας ολόκληρης εποχής.
Προσπερνώντας τον πειρασμό των εύκολων πολιτικο-κοινωνικών μηνυμάτων και του προφανούς διδακτισμού, ο θαυμάσιος σκηνοθέτης παραδίδει έναν απολαυστικό ύμνο σε μια Αμερικανική ουτοπία η οποία τώρα πια έχει χαθεί οριστικά. Χωρίς να προφασίζεται ότι θα αλλάξει την ιστορία του σινεμά, να εποφθαλμιά βραβεία και να ψαρεύει βαρυσήμαντους επαίνους, το «Taking Woodstocκ» αποτελεί ένα τρυφερό, αστείο και γαργαλιστικά σέξι φιλμάκι που κανείς παρακολουθεί με ένα διαρκές χαμόγελο στα χείλη.
Λουκάς Κατσίκας
Στο "τριπάκι" του Woodstock
2009-05-18 12:22:08
Η καινούργια ταινία του Ανγκ Λι χρειαζόταν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του σκηνοθέτη, να αποτελέσει μια μικρή ανακούφιση και ένα ανάλαφρο αντιστάθμισμα στη δραματική φόρτιση και το βάρος που κουβαλούσαν μαζί τους οι τελευταίες του δυο δουλειές- το «Μυστικό του Brokeback Mountain» και το «Προσοχή, Πόθος».
Η καινούργια ταινία του Ανγκ Λι χρειαζόταν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του σκηνοθέτη, να αποτελέσει μια μικρή ανακούφιση και ένα ανάλαφρο αντιστάθμισμα στη δραματική φόρτιση και το βάρος που κουβαλούσαν μαζί τους οι τελευταίες του δυο δουλειές- το «Μυστικό του Brokeback Mountain» και το «Προσοχή, Πόθος». Συνεπής στις προθέσεις του, ο ταϊβανέζος δημιουργός παρέδωσε με το «Taking Woodstock» (που προβλήθηκε την Παρασκευή στο φεστιβάλ) ακριβώς αυτό: ένα χαλαρό σε πλοκή, μικρό σε διαστάσεις και αφοπλιστικά απλό και σαφές σε προθέσεις φιλμ, το οποίο μπορεί να επικαλείται ένα από τα πιο εμβληματικά συμβάντα στην ιστορία της ποπ κουλτούρας (το τριήμερο μουσικό φεστιβάλ του Γούντστοκ που συνέβη τον Αύγουστο του 1969 σε μια εξοχική φάρμα μερικά μίλια μακριά από τη Νέα Υόρκη), στην πραγματικότητα όμως προτιμά να κοιτάζει πίσω από τη «μεγάλη εικόνα» προκειμένου να βρει τις μικρές και γλυκόπικρες ιστορίες μερικών από τους ανθρώπους που συνέβαλαν στην πραγματοποίηση ή έζησαν ως απλοί θεατές τη μυθική διοργάνωση.
Συστήνοντας έναν χαριτωμένο πρωταγωνιστή στα χαρακτηριστικά του σχεδόν πρωτοεμφανιζόμενου Ντιμίτρι Μάρτιν, ο Ανγκ Λι ζωγραφίζει έναν ολόκληρο επαρχιακό μικρόκοσμο μέσα από μια πλειάδα πολύχρωμων δευτερευόντων ηρώων (ξεχωρίζει η θαρραλέα τραβεστί που υποδύεται ο Λιβ Σράιμπερ) και προσπαθεί να δώσει διακριτικά και χωρίς να το κάνει ιδιαιτέρως θέμα το στίγμα μιας ολόκληρης εποχής.
Προσπερνώντας τον πειρασμό των εύκολων πολιτικο-κοινωνικών μηνυμάτων και του προφανούς διδακτισμού, ο θαυμάσιος σκηνοθέτης παραδίδει έναν απολαυστικό ύμνο σε μια Αμερικανική ουτοπία η οποία τώρα πια έχει χαθεί οριστικά. Χωρίς να προφασίζεται ότι θα αλλάξει την ιστορία του σινεμά, να εποφθαλμιά βραβεία και να ψαρεύει βαρυσήμαντους επαίνους, το «Taking Woodstocκ» αποτελεί ένα τρυφερό, αστείο και γαργαλιστικά σέξι φιλμάκι που κανείς παρακολουθεί με ένα διαρκές χαμόγελο στα χείλη.
Λουκάς Κατσίκας
Loading the player ...
_1581_107772860_type13014.jpg)
_1581_107772861_type13014.jpg)
